رمان آزرم پارت ۱۱۶

آرام:

چنگال را در مجموعه ای از کلم های موجود در سالادم می چرخانم و پرش می کنم … فکرم درگیر است … درگیر مردی که همین دیروز پسش زده بودم … از همان دیروز بارها و بارها پشیمان شدم … آمدم برایش تایپ کنم با تو ازدواج می کنم،که هر بار پشیمان شدم
– آرام؟ … چرا می خندی؟
خداوندا صبری به من بده که سر رنگ شده ی شکوه را در بشقابش نکوبم و خودم را خراب نکنم … با یادآوری خواستگاری تاریخی اش لبخند زده بودم؟
سر بلند می کنم … هر سه متعجب نگاهم می کنند … اما پدر … او باهوش است … نگاهش کنکاشگر هم هست
– هیچی هیچی … یاد یه چیزی افتادم خندم گرفت
چنگال را درون دهانم خالی می کنم و قصد بلند شدن می کنم
– نوش جون!
هنوز از حالت نیم خیز کامل بلند نشده ام که صدای پیرمردِ دهشتناکِ پدر نام،پرده ی گوشم را می لرزاند
– بشین … باید باهات صحبت کنم
بی حرف و مطیع می نشینم … این روزها نیاز داشتم به اعتماد کردنش
– خبری از اون پسره ی حرو.زاده نداری؟
هول نکن آرام … هول نکن دختر … عصبی نشو … فحش باد هواست عصبی نشو …کاش می توانستم محکم سرش فریاد بکشم حق نداری به او توهین کنی … خودت را کنترل کن آرّام
– نه! … گفتم که … من دیگه باهاش ارتباطی ندارم بعد اون اتفاقات
نفوذ نگاهش گویی قصد دارد مغزم را سوراخ کند و درونش را ببیند و راست و دروغم را تشخیص دهد
– خوبه … یکی ازت خوشش اومده … می خوام بری و ببینیش
بزاقِ خودم درون گلویم می پرد … سرفه هایی که شکوه با یک لیوان آب،با حالتی فیس و افاده ای سعی در کنترل کردنشان دارد
کسی از من خوشش آمده؟ … یکی که او اصرار دارد برای دیدنش … چه حیله ای می خواهد سوار کند؟
– ک‌کی؟
زبانم لکنت گرفته … لعنتی
– اردوان رامهر
این نام را نشنیده ام قبلا … ناآشناست برایم
اگر نه بگویم شک می کند؟ … خنده دار است … مضحک است … از من … از آرام … می خواهد با مردی غیر از سردار سر قرار بروم
فکر مسمومی ذهنم را تسخیر می کند … او … با زنی غیر از آرام بود!
بُعد لجبازم خودنمایی می کند … با یک سر قرار رفتن با مردی دیگر قطعا آن همه خیانت او تلافی نمیشد … اما همینقدر هم برای دیوانه کرد سردار زیادی است
– خیلی خب … فقط مکانشو هماهنگ کنید لطفا
نه می پرسم کیست … نه اصلا کجا من را دیده … من از این ملاقات مسخره دو هدف دارم … شک نکردم صالح و آتش زدن سردار … یک تیرِ بیخود و دو نشان
چشمان آهو گرد تر از همیشه به نظر می رسد … خواهرکم حتی تصورش را هم نمی کند من مردی غیر از آن خیانت کار را به نزدیکی ام راه دهم
لحن خرسند پدر می پیچد
– می دونستم … تو همیشه منو سربلند می کنی دختر!
________________________

روی صندلی نشسته ام … روبه‌روی مردی که گمان نکنم خوشحال از اینجا بیرون‌ بزند … جدیدا خیلی سنگدل شده بودم … دیگر ناراحت شدن هیچکس غیر از آنهایی که دوستشان دارم برایم مهم نبود
– چی می خورید شما آرام خانم؟
گند بزنند خودت و صدای مسخره ات و موهای بور مسخره ترت را
لبخند زورکی می زنم
– من استیک می خورم
لبخندش وسیع می شود … نمیشد دهانش را چاک دهم؟
دو انگشتش را برای گارسون بالا می برد و سفارشش متعجبم می کند
– دوتا خوراک سبزیجات
گوش هایش مشکل داشت؟
– ببخشید … فکر کنم متوجه نشدید … من گفتم استیک می خورم
عمیق نگاهم می کند و من کم کم دارم از این مردک بور می ترسم
– من صلاح دیدم خوراک سبزیجات بهتره برای شما … استیک خیلی مناسب یک خانم نیست!
چه می گوید این احمق؟ … بیخیال آرام بیخیال … فقط دست به سرش کن
– خیلی فرقی نداره … من می خواستم درباره ی موضوعی با شما صحبت کنم
پا روی پا می اندازد و با ژست مغروری نگاهم می کند … این که بود که این گونه حقیرانه با من برخورد می کرد؟
– ببینید من … راستش من … من نمی خوام با شما ازدواج کنم … یعنی اصلا نمی خوام ازدواج کنم … نتونستم به پدرم بگم … اگر امکان داره شما بهش بگید که منصرف شدید تا بیخیال شه
برق چشم هایش لحظه ای می رود و من حس می کنم … بلند می شود و صندلی اش را جایی نزدیک من می آورد و می نشیند
کاش نمی آمدم … این مردک طبیعی نیست!
بدنم را نامحسوس عقب می کشم و او با خونسردی ترسناکی جملاتش را بیان می کند
– پس یعنی شما … به این ازدواج علاقمند نیستید
سری تکان می دهم … خدایا خودت کمک کن شر این کم شود … به حرمت این نماز هایی که چند روز است می خوانم این یکی را دور کن لطفا
ساعد دستم چنگ می شود و چشم هایم گشاد… رخ در رخ … جملات ترسناکش چهار ستون بدنم را می لرزاند
– هنوز بچه ای … نمی دونی چی به صلاحته،چی نه … درست مثل همین انتخاب غذات … دهنتو ببند پس و فقط بگو چشم ارباب اردوان
آهسته گفته بود … اما بدن من آشکارا لرزش گرفته … ساعدم زیر پنجه های مردانه اش در حال شکستن است … این مردک مریض بود؟
ترسیده ام … خیلی زیاد … آنقدر که حتی منِ سلیطه توانایی داد و فریاد هم ندارم … ترسی که با شنیدن جملات بعدی اش سر به فلک می کشد
– همین خوبه … آفرین … همینطوری ساکت و حرف گوش کن … میری خونه … به بابات میگی موافقی … این ازدواج سر میگیره آرام خانم
سر تکان می دهم … الکی و بیخود … فقط از ترس … فقط از رعب … من … من مادرم را می خواهم در این زمان
فشار می دهد … آرنجی که رد لب های سردار مهرش زده بود … این روانی می داند اگر او بفهمد چه می شود؟ … بخدا قسم که حتی استخوان هایش را هم کسی پیدا نمی کرد
بی حرف نفس نفس می زنم … ثانیه ها گویی تبدیل به ساعت شده اند و نمی گذرند … می خواهم بگریزم … از این مردک سادیسمی بگریزم … آغوش امن او را می خواهم … همانی که اطمینان می داد مراقبم است … همانی که از خودم رانده بودمش
حالم دارد از غذا به هم می خورد … معده ام به هم ریخته است
کم مانده که از ترس بیهوش شوم که صدای زنگ تلفن همراهش می شود دلیل سرپا ماندنم
نگاه هیزی به سرتاپایم می اندازد و من بیشتر و بیشتر از خودم متنفر می شوم … نباید سر لجبازی چنین می کردم
– من تلفنم رو جواب بدم بر می گردم … سعی کن غذاتو کامل بخوری … خانم کوچولو
دست هایم روی بند کیف مشت می شوند … وقت گریختن است … وقت فرار از این روانیِ احمق
به تراسِ رستوران رفته و حواسش نیست … با چنان سرعتی از جا بلند می شوم و به بیرون می دوم که سر همه به سمتم می چرخد … لرزش بدنم حتی یک ثانیه آرام نمی شود
_____________________

وضعیتم آشفته است … از آن آرامِ آراسته ی همیشه خبری نیست
نزدیک می شوم به قامتِ عصا به دستش که از پنجره ی بزرگ حیاط را می نگرید … حس می کند وجودم را … اگر باهوش نبود که صالح نمیشد
– خب؟ … قرارت چطور گذشت؟
انگشتانم با حالت هیستریکی با گوشه ی شال مشکی رنگم بازی می کنند
– من … من …
آرام باش آرام … آرام باش و حرفت را بزن
– من با اون آدم ازدواج نمی کنم
بر می گردد … ناگهانی … سمت منی که نیاز دارم به آغوش پدرانه اش … به حس اینکه تا زمانی که پدرم هست،آن مرد مریض نمی تواند دیگر نزدیکم شود
– و تو … اون رو سر قرار رها کردی و رفتی!
می داند؟ … خبر داده است به او … نترس آرام … او پدرت است … هرگز تو را به او نمی دهد
– آ … آره
عصا بر زمین می کوبد و شانه های من از ترس بالا می پرند
– آره؟ … غلط کردی … تو می دونی اون مرد کی بود دختره ی بی عقل؟
امروز،روز ترسیدن بود … روز بیچارگی … روز تنها شدن ‌… روز لکنت زبان
– ه‌هرکی بود … اون مری‌یض ب‌بود … مشک‌کل داش‌شت
نزدیک می شود و فریاد می کشد … اسکلت بدنی ام به فریادش فرو می ریزد
– اون برگ برنده ی من بود احمققق … برگ برنده ی مننن … و توی بی عقل اونو رد کردی
تهدید وار نزدیک منِ بی کس که مانند گنجشک باران خورده میمانم،می شود
– خوب گوشاتو باز کن … مثل دختر بچه ها نلرز … ازش عذر خواهی می کنی … و به درخواست ازدواجش جواب مثبت میدی
زانو هایم شل است … او واقعا پدر است؟ … برایش توضیح می دهم که آن مردک دیوانه بود … اما او … اصلا برایش مهم نیست؟ … می خواد دختر ظریفش را به دست یک سادیسمیِ مریض بدهد؟ … نلرز احمق… نلرز و از خودت دفاع کن
– قبول نمی کنم!
نطقم کور می شود … کورِ کور … پشت دست‌ِ چروکیده ای که محکم روی لب هایم خورد،کورش کرد … من را … زد!
باز هم دست رویم بلند کرد … ضربه زد … روی لب هایی که قدمگاه بوسه های او بود … به جای نوازش لب هایش صالح ضربه زد … فرق داشتند با هم … او لب های دختر قاتل پدرش را عبادت می کرد و پدرم محکم روی لب های دختر بی کسش می کوفت … رد لب های مردَم می سوزد با ضرب دست پدرم … اگر می فهمید کسی به دهانم سیلی زده چه می کرد با او؟
عقب عقب می روم با قلبی که آتش گرفته و شعله هایش جای جای پیرمرد را می سوزانند
– میری خودتو مرتب می کنی … و شب ازش عذرخواهی می کنی
کاش دهانش را ببندد … کاش انقدر خودش را در نظرم پست تر نکند … کاش من را شرمنده ی دخترک بابایی درونم نکند
جمله های او در مغزم می چرخند … 《صالح کدوم خریه تو دختر منی … دختر سردار》
______________________