رمان انتقام خون پارت ۲۲

نگاهی به رستوران پیش رویمان می‌اندازم و دلم قنج می‌رود برای حواس جمعش

تازه یادم می‌افتد که حتی صبحانه‌هم نخوردم

همراه هم از ماشین پیاده می‌شویم و به سمت رستوران می‌رویم

آرمان در را باز می‌کند و کنار می‌ایستد تا اول من وارد شوم

پس از ورود به سمت یکی از میز ها می‌رویم و بر روی صندلی‌ها جای میگیریم

نگاهم را دورتا دور رستوران می‌چرخانم

آرمان_باید عقد کنیم

نگاهم را به چشمانش میدهم و پوزخند تلخی بر روی لب‌هایم می‌نشیند

در ذهنم تصور بهتری از مراسم عروسی‌ام داشتم

بغض به گلویم چنگ می‌زند و حال خرابم را خراب‌تر می‌کند

سرم را پایین می‌اندازم تا چشمان اشک‌بارم را نبیند

_باشه

نمیتوانم لرزش صدایم را کنترل کنم

صدای بهت زده‌اش بلند می‌شود

آرمان_هلما؟…………………….منو نگا……………

با آمدن گارسون حرفش را قطع می‌کند

گارسون منو را بر روی میز میگذارد

گارسون_چی میل دارید؟

حال بدم را کنار می‌گذارم و یکی از منو ها را بر میدارم

کل منو را چند بار بالا و پایین میکنم و در آخر بر روی ماهی کبابی مکث میکنم

سرم را بالا می‌آورم و روبه آرمان می‌گویم

_من ماهی کبابی میخورم

او برای خودش هم ماهی سفارش میدهد و پس از تکمیل سفارش گارسون از میز دور می‌شود

سرم را مجدد پایین می‌اندازم

دل تنگ هستم برای روز‌های خوشی که داشتم

دلتنگ حضور خانواده‌ام

دلتنگ مادرم،پدرم،خواهرانم و کسرا و کوروشی که برایم حکم برادر را داشتند

با صدای آرام آرمان از فکر خیال دست میکشم

آرمان_هلما؟

سرم را بالا می‌گیرم و بیحرف خیره‌اش میشوم

او آرام دستانم را بر روی میز در دست می‌گیرد و با لحن مهربانی میگوید

آرمان_هلما میدونم سخته واست،ولی قول میدم جبران کنم…………………قول میدم تمام دلخوری‌هاتو جبران کنم…………….تمام اشکاتو………………

حرفش را قطع میکنم

_میتونی خانوادم رو برگردونی؟

شوکه نگاهم می‌کند

شاید انتظار این حرف را نداشت و من پر از بغض ادامه میدهم

_نمیتونی…………………….نمیتونی برشون گردونی………پس نمیتونی جبران کنی

دستهایم را عقب میکشم و با رسیدن سفارش‌هایمان هر‌دو سکوت میکنیم و در سکوت غذایمان را میخوریم

پس از اتمام غذایمان آرمان صورت‌حساب را پرداخت می‌کند و همراه هم از رستوران خارج می‌شویم

حتی داخل ماشین هم حرفی بینمان زده نمی‌شود

من حرفی برای گفتن ندارم و او هم قصد شکستن این سکوت مرگ‌آور را ندارد

کمی بعد ماشین جلوی خانه پدری‌ام متوقف می‌کند و من با تشکر کوتاهی پیاده میشوم

به سمت خانه میروم و در را با کلید باز میکنم و او تا لحظه وارد شدنم به خانه همانجا می‌ایستد

در را پشت سرم میبندم و به آن تکیه میدهم

کمی همانجا می‌ایستم و بعد با قدم‌هایی سست وارد خانه می‌شوم

کفش‌هایم از پا بیرون می‌آورم و وارد میشوم

کیف و شال و مانتویم را بر روی یکی از مبل‌ها رها میکنم و خود بر روی مبل دیگری مینشینم

بر روی مبل دراز میکشم و جنین‌وار در خود جمع میشوم

خیره به وسایل چیده شده بر روی میز مغزم شروع به فکر و خیال کردن می‌کند

عجب عروسی بشوم من

نه خاستگاری اتفاق می‌افتد

نه پدری هست که برای ازدواج دخترش شرط و شروط بگذارد

نه برادری هست که برایم مردانگی خرج کند

نه خواهری هست که مهربانی کند برایم

و نه مادری هست که در این روزها نگران زندگی‌ام باشد

قطره‌اشکی آرام از کنار چشمم راه میگیرد

دیگر پدر و مادری وجود ندارد که سر سفره عقد از آنها اجازه بگیرم

دیگر پدری نیست که برای خاستگاری و اجازه نزد او بروند

چقدر جای خالی خانواده‌ام در ذوق می‌زند

چقدر کمبودشان را حس میکنم

چادر مادرم را از روی مبل کناری‌ام بر میدارم و آن را به بینی‌ام نزدیک میکنم

کار هر روز منه بی‌پناه پناه بردن به عطر لباس‌هایشان است

آنقدر اشک میریزم که نمیدانم چطور به خواب میروم………….

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

آرمان

او راست میگوید

من هرگز نمیتوانم نبود خانواده‌اش را جبران کنم

هرگز نمیتوانم آنها را دوباره به او برگردانم

اما به هیچ وجه فکر نمیکردم که راضی به نگه داشتن آن بچه شود

به خانه که میرسم ماشین را داخل کوچه پارک میکنم و وارد خانه میشوم

با صدای بلندی سلام میدهم

_سلامم…………….من اومدن

صدای مامان از داخل پذیرایی به گوش می‌رسد

مامان_سلام مادر خسته نباشی

به سمتش میروم و بوسه محکمی بر روی گونه‌اش میزنم

_شمام خسته نباشی فرشته خانوم

بر روی مبل مینشینم و او در حالی که قصد بلند‌شدن دارد می‌گوید

مامان_برم واست چایی بیارم

دستم را بر روی دستش می‌گذارم

_نمی‌خورم مامان بشین کارت دارم

مجدد بر روی مبل می‌نشیند و میگوید

مامان_جانم مامان؟چیکارم داری؟

کمی این پا و آن پا میکنم

_راستش…………..میشه با……………خاله هلما حرف بزنی؟

چشمانش برق می‌زند و با لبخند می‌گوید

مامان_نمیتونی طاقت بیاری نه؟

سرم را پایین می‌اندازم

_هم اون هم اینکه………………..توی ماموریتمون یه اتفاقی افتاد که……………….الان………………..الان هلما حاملس

خجالت میکشم نگاهش کنم درحالی که می‌دانم چشمانش از تعجب گرد شده است

کامنت یادتون نره😘😘