رمان سقوط پارت هفده

پدرشوهرش با به به و چه چه مشغول غذا خوردن بود و مدام از خودش و دستپختش تعریف میکرد

حسام اما فقط با غذاش بازی میکرد و حتی یک نیم نگاه هم خرجش نمیکرد

:-با این رفتاراش اصلا میتونم حرفمو بزنم؟

_دخترم کاش یه لقمه با ما میخوردی اینطوری که بده

_نه این چه حرفیه، من که گفتم ناهارمو خوردم شما بخورید نوش جونتون

سری تکون داد و قاشقی از ترشی دهنش گذاشت

_الحق که دختر طلعت خانمی از هر انگشتت یه هنر میباره، حسام پسر چته؟ تو که عاشق این غذا بودی…!

سر بالا گرفت و نگاه عصبی به ترگل انداخت در همون حال با بی‌تفاوتی جواب داد

_میل ندارم حاجی

این نگاه تیزش رو باید کجای دلش میزاشت؟ اصلا درد این مرد چه بود که اینطور زندگی رو به کام هردوشون زهر و سخت کرده بود!!

بعد از غذا خواست سر حرف رو باز کنه که حسام از جا بلند شد و گفت

_پاشو ببرمت خونه، ساعت دو شد

بادش خالی شد. چشه این؟

لب تر کرد و با لحنی که ازش بعید بود گفت

_حسام جان میشه یه لحظه بشینی؟

با تعجب نگاهش کرد آخه تا حالا اینطوری صداش نزده بود

ترگل دستپاچه لب گزید. اصلا از دهنش پریده بود ولی خب چیزی بود که گفته بود کاریش نمیشد کرد

حاج حسین نگاهی بینشون رد و بدل کرد

_بشین پسر…

دخترم موضوعی هست که میخوای بهمون بگی؟

چادرش رو مرتب کرد. سنگینی نگاه حسام رو، روی خودش حس می‌کرد

لبخند و نگاه پدرشوهرش بهش دلگرمی میداد. نفس عمیقی کشید و لب باز کرد

_راستش چند وقتی بود که میخواستم به خود حسام بگم ولی فرصتش پیش نیومد، حالا که شما هستین بهترم هست

میخواست حسام رو تو منگنه قرار بده در این صورت حتماً راضی میشد

حسام کلافه از مقدمه چینی‌های دخترک چشم تنگ کرد

_خب چرا قسطی حرف میزنی؟ اصل صحبتتو بگو

( :-پوف یه ذره صبر نداره خاک بر سر من کنند که به خاطر همچین چیزایی باید نقشه بچینم)

حاج حسین نگاه شماتت باری به پسرش انداخت و زیر لب استغفراللهی گفت. آخه این چه طرز برخورد بود!

نگاهش رو به عروسش داد که سر پایین انداخته بود. حسام هنوز قدر جواهری که در کنارش بود رو نمیدونست

_بگو دخترم، ما منتظریم حرفاتو بشنویم

به خودش مسلط شد و لبخند کمرنگی زد

_چند وقتیه تو فکر کار کردن بودم والا از تو خونه موندن خسته شدم، گفتم الان بگم بهتره آخه تو این مدت وقت نشد بتونم با حسام در میون بزارم…

مکث کرد. نگاهش به چهره برزخی حسام افتاد هوف، مگه چی گفتم!! حالا چه فکرهایی که تو کلش نمیگذره

برخلاف اون پدرشوهرش از این حرفش به خوبی استقبال کرد و با تحسین سری تکون داد

_خیلی خوبه که همچین فکری داری دخترم، با رشته‌ای که توش درس خوندی میتونی کار خوبی پیدا کنی…

منتها باید جای خوب و مطمئنی باشه من به چند تا از آشناهام میسپرم خبرشو بهت میدم

خوشحال از این جواب چشماش برق زد. از جاش بلند شد

_خیلی ممنونم پدرجون لطف میکنید، با اجازه‌تون من دیگه برم

_خدا به همراهت دخترم

حسام جلوی پدرش به زور خودش رو نگه داشته بود انگار منتظر فرصتی بود مثل بمب بترکه و ترکش‌هاش دامنگیرش شه

تا سوار ماشین شدن از کوره در رفت

_به چه اجازه‌ای سرخود پاشدی اومدی بازار…؟
جلوی بابام خوب بلدی خودتو شیرین کنی، به خیالت اجازه میدم بری دنبال کثافت کاری! کور خوندی

هاج و واج به چهره عصبیش و رگ‌ گردنش که از عصبانیت نبض میزد نگاه کرد. این مرد چرا همچین میکرد برای یک بیرون رفتن ساده باید ازش اجازه میگرفت؟

تعجبش وقتی بیشتر میشد که به کار میگفت کثافت کاری چرا نمیتونست درکش کنه!

سکوت جایز نبود جلوی این رفتارهاش نباید کوتاه میومد وگرنه میشد یک زن تو سری‌خور که تا ابد باید بله قربان گو باشه

_اول اینکه آقا حسام من برای بیرون رفتن به اجازه کسی نیاز ندارم، بچه که نیستم هی بهم امر و نهی میکنی…!!

لحنش حالا طلبکارانه و شاکی بود

_ بعدشم از کی تا حالا کار کردن شده کثافت کاری! پس یعنی تو هم اینجا…

عین شیر نعره زد

_خفه شو، خفه شو اون دهن بی چاک و بستتو ببند؛ بفهم داری چی میگی سلیطه

کم نیاورد و مثل خودش فریاد کشید

_مگه چی گفتم؟

به زور و اجبار باهات ازدواج کردم. چرا آتیش این جهنمو داری برام بیشتر میکنی! دیگه از این رفتارات خسته شدم از این بدبینی‌هات…

گفتی علی رو فراموش کنم قبول کردم چرا منو عذاب میدی؟ منم آدمم به خدا؛ دیگه خسته شدم…

صداش از بغض تحلیل رفت. به زور جلوی ریزش اشکهاش رو گرفت

نگاه حسام ترسناک‌تر از همیشه بود. چشماش مثل دو گوی خونی بود و از خشم نفس نفس میزد

آخه چی باعث این همه عصبانیت بود…!! کاش میتونست بفهمه، کاش…

بدون حرف ماشین رو به حرکت در آورد. سر به شیشه چسبوند و آهی کشید این سکوتش رو نمیدونست باید خوب معنی کنه یا بد

آخ که نمیتونست فکر این مرد رو بخونه، بعد از رسوندنش به خونه بدون اینکه چیزی بگه گازش رو گرفت و رفت.

:-حالا کجا رفت با این وضعش! ول کن اصلا به من چه، به خیالش کوتاه میام؟ کور خوندی آقا حسام

دست در کیفش فرو کرد و کلید رو برداشت که ناگهان از دستش رها شد و به زمین افتاد

پوفی کشید و خم شد تا برداره که دستی جلوتر ازش کلید رو برداشت

با بهت سر بالا گرفت که نگاهش قفل تیله‌های سبز رنگی شد

هر دو سکوت کرده بودن و فقط بهم نگاه میکردن. اینجا چیکار میکرد!!

هنوز اون روز رو یادش نرفته بود که حسام چه قشقرقی به پا کرد؟ باز چی میخواست…!

تو دلش انگار که داشتن رخت میشستن این دیدارهای گاه و بیگاه داشت جونش رو میگرفت این مرد کار و زندگی نداشت که سر راهش سبز میشد!

نگاهش رو پایین آورد و چادرش رو درست کرد

_بهتره از اینجا بری

چقدر صداش ضعیف بود. مطمئن نبود شنید یا نه

علی با حسرت روی صورتش چشم چرخوند

_چادر بهت میاد، قبلا بهت گفته بودم نه؟

بغض چسبیده به گلوش رو قورت داد. حالش خوب نبود باید زودتر ردش میکرد تا باز سر و کله حسام پیدا نشده، کلید رو از دست‌هاش بیرون کشید

_برو آقا علی! تو رو خدا، الان حسام میاد برو

اخمی بین ابروهاش نشست. ناباور تلخ‌خندی زد

_آقا علی؟

لب گزید و سر پایین انداخت

_به من نگاه کن، حالا من شدم آقا علی و اون بی ناموس رو به اسم صدا میزنی؟

با دردمندی نگاهش کرد

_تو رو خدا برو، تو رو جون هر کی دوست داری برو

فریادش به هوا رفت

_من فقط تو رو دوست دارم

انگشت به سینه‌اش کوبید و تکرار کرد

_تو رو دوست دارم لعنتی، چرا با من اینطور رفتار میکنی؟

چشمه اشکش جوشید. سریع اشکی که میومد رسواش کنه رو پاک کرد. نباید گریه میکرد

_برو از اینجا، چرا عذابم میدی؟ دوست داری شوهرم بفهمه نه! نمیخوام تو رو اینجا ببینه اگه منو دوست داری اگه زندگیم برات مهمه برو…برو

آخرش رو با جیغ گفت. علی وحشت کرد چند قدم عقب رفت و دستش رو بالا آورد

_باشه ترگل، باشه آروم باش

_اسم منو صدا نزن، ترگل مرده دیگه گل خشکیده به درد بهشتت نمیخوره علی، برو

بغض مردونه‌ای دقیقاً وسط گلوش جا خوش کرد. این گریه‌ها و حرف‌هاش مثل خنجر قلبش رو زخمی میکرد

مشتش رو گوشه لبش گذاشت و چشماش رو با درد یک‌بار باز و بسته کرد

_نمیتونم برم…پام نمیکشه، بی رحم نباش لامروت. اون عوضی چی بهت گفته که این حرفا رو بهم میزنی هان؟

به من بگو خودم میرم حقشو میزارم کف دستش

نمیتونست گریه‌اش رو کنترل کنه داشت خفه میشد. با هق هق بریده بریده گفت

_دیگه تموم شد همه چیز…

من شوهر دارم…نمیتونم ازش طلاق بگیرم، اینو ازم نخواه برو…برو دنبال زندگیت فکر کن ترگلی نیست

مشتش روی دیوار فرود اومد

_دِ لعنتی نمیشه

با عجز اسمش رو صدا زد

_علی

مردمک‌های خونیش رو بهش دوخت

_علی رو کشتی…

دست به قلبش گرفت و لبخند تلخی زد

_یه زخمی زدی که هیچ مرهمی خوبش نمیکنه. تو به من میگی برم؟ کجا…!!

مگه میتونم؟ آره اشتباه کردم…

تن صداش بالا رفت و ادامه داد

_یه غلطی کردم، دیر رسیدم از دستت دادم

مرد مقابلش اشک می‌ریخت. طاقت دیدنش رو تو این وضعیت نداشت، حرف‌هاش فقط عفونت این عشق نافرجام رو بیشتر میکرد چرا نمک روی زخم میپاشید! اصلا گفتن این حرف‌ها دیگه حالا معنی نداشت چیزی عوض نمیشد

_تو که عاشقش نیستی، طلاقتو بگیر ازش قول میدم خوشبختت کنم بهم اعتماد کن این بار و دیر نمیجنبم

حرف‌هاش قشنگ بود ولی برای ترگل بال و پر شکسته به درد نمیخورد. اصلا تو شرایطش بود تا بفهمه چه حالی داره؟ فکر میکرد به همین آسونیه…! آخ که گفتن این حرف‌ها راحت بود اما عملی کردنش سخت‌تر از حد تصور…

نباید همچین انتظاری ازش داشته باشه، نباید. اشکهاش رو پاک کرد و آب بینیش رو بالا کشید

_برو علی، دیگه بسه تو آدم عاقلی هستی این عشقو باید فراموش کنی…

مکثی کرد و مستقیم به چشماش که کلافگی ازش میبارید خیره شد

_منم دارم فراموشت میکنم، میخوام زندگی کنم…

صداش تحلیل رفت ولی باید ادامه میداد باید برای حفظ جونش اونو از خود میروند همون‌طور که حسام ازش خواسته بود

_حسام مرد خوبیه، دوستم داره…

لرزش صداش رو نمیتونست کنترل کنه.

_انتخاب من اون بود…

نگاه دزدید و ادامه داد

_تو…تو اون کسی نبودی که میتونستی… خوشبختم کنی.

حرفش مرد روبروش رو درهم شکست. گاهی با یک حرف قلبی از کار میفته حس کرد نبضش از حرکت ایستاد

نگاهش سرگردون فقط روی صورتش میچرخید. نمیتونست باور کنه اصلا مسخره بود این دختر داشت پیش خودش چی میگفت؟ از اشتباهش…!!! میگفت انتخابش اون مردک بی همه چیز بود!!

داشت اونو از سر خودش باز می‌کرد مطمئن بود. چشماش از بس بهش فشار آورده بود انگار که رگ‌های خونی داخلش داشتن پاره میشدن

منطقش از کار افتاده بود و قدرت فکر کردنی نداشت. یک دستش رو کنار پاش مشت کرد و نفس عمیقی کشید

ترگل پشت به او خواست در رو باز کنه که چادرش از پشت گرفته شد

با بهت به طرفش برگشت. حالا گوشه چادرش اسیر مشت گره کرده‌اش بود نگاهش براش عذاب‌آور بود این مرد چرا نمیرفت…!!

_وقتی داری دروغ میگی به چشمهام زل بزن و بگو، فکر کردی میتونی منو دک کنی هان؟

مستاصل و حیرون سعی کرد چادرش رو از زیر دستاش آزاد کنه

_بس کن علی، انقدر منو عذاب نده…

حالا با نگاه وحشی دخترونه‌اش که دل علی رو میبرد خیره‌اش بود

_میخوای دوباره تکرار کنم هان، دوباره بگم؟

به وضوح دید که رنگش یه لحظه پرید

باید قلبش رو از سنگ میکرد این دنیا رحمی به او نداشت او هم باید اینطوری تا میکرد کلماتی که از دهنش خارج میشدن مثل سیلی به صورتش نواخته میشد

_برو از زندگیم بیرون علی یوسفی، من زندگیمو دوست دارم

این ضربه آخرش بود جوری که از نوک پا تا فرق سرش رو سوزوند و خاکستر کرد

انگار که یک زلزله هشت ریشتری در درونش زده باشه. سر کج کرد و بدون اینکه پلکی بزنه خیره شد به اون تیله های مشکی

این زنی که جلوش بود همون ترگل خودش بود؟ همونی که چندین سال پیش دل بهش داده بود، با هم قرار گذاشته بودن. یعنی همه اون حرف‌ها کشک بود…!! چه چیزی مانع این عشق شده بود؟

حالا باید جواب این دل شکسته رو چطور میداد؟ عشقش جوری با دستای خودش قلبش رو از هم پاشیده بود که قابل جمع کردن نبود

گریه کردم و نوشتم نازنینم یا تو یا مرگ

به تو گفتم باورم کن میون این همه دیوار

تو با خنده ای نوشتی هم قفس خدا نگهدار

بنویس مهلت موندن یه نفس بود

سهم من از همه دنیا یه قفس بود

بنویس که خیلی وقته واسه تو گریه نکردم

سر رو شونه هات نذاشتم مثل دستات سرد سردم

من که تو بن بست غربت، زخمی از آوار پاییز

فکر چشمای تو بودم، با دلی از گریه لبریز

شب عاشقونه ی من که حروم شد

مهلتی بودن با تو که تموم شد

ندونستم باید از تو می گذشتم

وقتی از غربت چشمات می نوشتم

بنویس مهلت موندن یه نفس بود

سهم من از همه دنیا یه قفس بود

بنویس که خیلی وقته واسه تو گریه نکردم

سر رو شونه هات نذاشتم مثل دستات سرد سردم

از جداشدن نوشتی رو تن زخمی هر برگ

گریه کردم و نوشتم نازنینم یا تو یا مرگ

به تو گفتم باورم کن میون این همه دیوار

تو با خنده‌ای نوشتی هم قفس خدا نگهدار

دست جلوی دهنش گرفت و از لای پنجره به رفتن مردی که امروز کمرش خم شده بود خیره شد

دیگه رفت، دیگه واسه همیشه رفت شکستیش ترگل با دستای خودت عشقتو نابود کردی

نگاهش رو از پنجره گرفت و از روی دیوار سر خورد. همون‌جا گوشه شومینه زانوهاش رو تو بغلش گرفت

دوست داشت تموم عقده و غصه‌هاش رو فریاد بزنه. زار بزنه سر این دنیایی که انگار مثل یک بازی بود حالا مثل بچگی‌هاش با یک بار خطا بخشیده نمیشد این بازی فرق میکرد با یک اشتباه از زمین رونده میشدن مثل آدم و حوا

این قلب مرده دیگه براش ارزشی نداشت دیگه برای چه کسی تند میتپید؟ با دیدن چه کسی غرق خوشی میشد…! انگار که بی‌صدا شکسته بود حتی اشک‌هاش هم از او فراری شده بودن، مثل خودش از این زندگی خسته بودن

با صدای در شونه‌هاش بالا پرید. چشمای بی فروغش رو به مردی که روبروش ایستاده بود داد

تموم تنفرش سر باز کرد. قاتل آرزوهاش اینجا بود کسی که تموم هست و نیستش رو گرفته بود

دست به زانوش گرفت و به سختی از جاش بلند شد

حسام خشک شده سرجاش ایستاده بود و لب از لب باز نمیکرد

نفس سنگینش رو رها کرد و بی رمق یقه‌اش رو تو مشتش فشرد. جلوی چشماش سیاهی میرفت انگار که بهش تکیه کرده بود

حسام متوجه حالش شد و کمرش رو در بر گرفت

_حالت خوبه، چرا رنگت پریده؟

با کینه بهش چشم دوخت صداش انگار که از ته چاه بیرون میومد

_ازت‌‌…متنفرم

انقدر حالش بد بود که مرد مقابلش توجهی به حرفش نکنه. صورتش رو با دستاش قاب کرد

_چته تو؟

نکنه از حرف‌هام به این حال و روز در اومدی خیلی بچه ای ترگل خیلی…

کاسه صبرش لبریز شد. نفس بریده جیغ زد

_پس چرا یه بچه رو وارد زندگیت کردی؟
چرا منو به حال خودم نزاشتی!

با بهت نگاهش کرد اصلا از حرفاش سر در نمیاورد. دست دور شونه‌اش حلقه کرد و به سمت مبل هدایتش کرد

_بیا، بیا یه خورده بشین تو حالت خوب نیست

محکم شونه‌اش رو از زیر دستش جدا کرد

_ولم کن ازت متنفرم نمیفهمی؟

فکش از خشم منقبض شد. میخواست بیش از این عصبیش کنه؟ این دختر چش بود..!

دستش رو گرفت و به طرف خودش کشید

_ببین دخترجون سعی نکن منو کلافه کنی، در مورد کار کردنت یا نکردنت هم فکر میکنم گفته باشم فکر! پس انقدر چرت و پرت بهم نباف

کنترلش رو از دست داد جیغ‌های بلند و هیستریکی میکشید و با مشت به جونش افتاده بود

_ازت بدم میاد لعنتی، چرا این کار رو باهام کردی…

بی رحم چرا…چرا، تو که میدونستی… میدونستی که چقدر دوستش دارم، خبر داشتی. چرا منو وارد زندگیت کردی؛ چرا؟

هق هق اجازه حرف زدن بیشتر رو بهش نداد حالش انقدر خراب بود که هیچ کنترلی روی حرفهاش نداشت

مشت‌های گره کرده‌اش بی رمق کنار بدنش آویزون شدن. حالا از گریه میلرزید حسام بدون اینکه چیزی بگه جلو رفت و تن لرزونش رو تو آغوشش کشید

نمیدونست از سر چی دخترک به این حال و روز در اومده بود ولی باید آرومش میکرد

دستش رو نوازش‌وار پشت کمرش می‌کشید و بوسه‌ به سر و گردنش میزد

_هیش آروم باش، بسه دیگه

از بس محکم میون بازوهاش فشرده شده بود که نمیتونست تقلایی کنه، چرا هم آزارش میداد و هم میخواست آرومش کنه؟ این مرد کی بود؛ چه فکری داشت!

نوازشش رو نمیخواست این محبت‌هاش آرومش نمیکرد مگه این زخم تازه کهنه میشد؟ حالا حالاها باید عذابش میداد باید میسوخت و دم نمیزد

حالا دیگه علی وجود نداشت مگه با حرف‌های امروزش راه برگشتی هم براش گذاشته بود زندگی در کنار مردی که ازش متنفر بود براش سخت و غیر قابل تحمل بود

با خودش تکرار میکرد که باید عادت کنه به این شرایط، به مردی که شوهرش بود از این عادت های اجباری هم متنفر بود که اینطور زندگیش رو متلاطم کرده بود