رمان شانس زنده ماندن جلد دو پارت ۵

_دلم برات تنگ شده بود.

و او لبخندی زد و دوباره مرا به آعوش کشید .پلیس سرفه ای کوتاه کرد و گفت:

_خب خانم سعیدی ،بعد از اینکه آقای بختیاری از کما بیرون اومدن ..اطلاعات شما رو به ما دادن.که تونستیم شماره رو با خبر کنیم.

لبخند ملیحی زدم و گفتم “حق با شماست” و به ساعت مچی ام نگاه کردم و دوباره سوالی پرسیدم:

_راستی میتونه احسان مرخص بشه؟

سری تکان دادند و گفتند”بله کاملا” و بیرون رفتند احسان دستم را فشرد و با لحن ناراحت گفت:

_باران حس می کنم ..اصلا خوشحال نیستی ،ناراحتی عزیزم؟

سرم را به چب و راست تکان دادم و دستم را زیر چانه گذاشتم و گفتم:

_من تو رو دیدم غش کردم …نمیتونم نسبت به این قضیه احساسی باشم احسان.

سرش را برگرداند و به دیوار خیره شد. و منم از حس عجیبم مانده بودم…حس بی تفاوتی داشتم

کمی سرم را ماساژ دادم،حتما وجود آرامبخش بود که به من تزریق کردن.

به مادرم زنگ زدم و کل ماجرا را مو به مو برایش تعریف کردم ،و دوباره در شوک رفته بودند..از بچه ای که در داخل رحمم بود چیزی به احسان نگفتم

به خانه رسیدم ،احسان لبخندی زد و همانطور که در ماشین نشسته بود و زمزمه کرد:

_همین خونه ای بود که من اومدم خاستگاریت …یادش بخیر.

لب هایم را بهم فشار دادم و کلید را چرخاندم در قفل و در باز شد. با حرفش لبخند مصنوعی زدم..

اولین بار بود که حرفش را دوست نداشتم …مادر با چشم های گرد شده که کم مانده بود از حدقه بیرون بزند به احسان که در ماشین بود خیره شد

سرم را کج کردم و گفتم و کلید را در کیفم و گذاشتم و گفتم:

_سلام مامان.!

حتی دوباره مامان به من توجهی نکرد بشکنی زدم و لب زدم:

_ماماااان!

سرش را کج کرد و خیره به من شد و چشم هایش را مالید و گفت:_من دارم خواب میبینم ؟

سرم را به نشانه ی نه تکان دادم و همان موقع پدر آمد و ملتمس نگاهش کردم و گفتم :

_میشه بابا کمکم کنی با ویلچر احسان و بیارم ؟

پدر که همچنان در شوک عجیبی بود نزدیک آمد و من و بابا تونستیم او را از ماشین بیرون بیاریم ..پدر گفت:

_این مگه نمرده بود؟

احسان ناراحت چشم بست و منم گونه هایم رو چنگ زدم و گفتم:

_حالا که زنده هست پدرم زشته!

پدر سکوت کرد و مادر اخمی نثار احسان کرد زمزمه کرد “این پسره ی بی پدر و مادرم دست از سر ما برنمیداره..”

با چشم های ناراحت نگاهشان کردم که بلکه هر دوی آنها دندان به جیگر بگذارند و ساکت بشوند.

ویلچر را با کمی هل دادم تا از پله ها بتوانم بالا ببرم ..هر دو نگاه می کردند. به پدر اشاره کردم .خسته شده بودم ،شکمم درد می کرد.

پدر چشم غره ای نثارم کرد و احسان را بالا برد.منم داخل شدم و کفشم را در آوردم .با بوی قورمه سبزی معده ام تحریک شد تا بروم و کل آن ظرف خورشت را بخورم

رفتم و در میز ناهار خوری نشستم و ظرفم را از خورشت پر کردم ،هنوز مادر کامل غدا را کامل نیورده بود ..برنج نبود،ریحان و سبزی ها نبود.

برام مهم نبود،فقط میخواستم بخورم!
احسان خودش را با ویلچر جلو آورد و دستی به موهایم زد و گفت:

_چقدر دلتنگ بودم.

قاشقی را داخل دهنم کردم ،از لذت چشم هایم بستم …تا حالا از غذا خوردن لذت نبرده بودم که الان این اتفاق افتاده .

_باران نسبت به قبل خیلی خوشگل تر شدی.

به چشمانش زل زدم ،همان موقع مامان و بابا از آشپزخانه بیرون آمدند و در میز ناهار خوری نشستند .

_مرسی …میخوای برات غذا بریزم؟

سرش را تکان داد و من برایش ریختم ،یادم میاد او هم خیلی قورمه سبزی را دوست داشت ظرف را جلویش گذاشتم.

لبخند زد و تشکری کرد ..مادر با اخم نگاهش می کزد و پدر بهت زده …هیچ کدومشان توقع نداشتند ..

همچنین صحنه ای رو ببینند.منم تو شوک رفتم،حسشان را درک می کردم

برنج خوش دم مادر را خوردم ، و این باعث شد اصلا به رفتار احسان توجهی نکنم ..

از پارچ آب ریختم تا خواستم بنوشم نگاهی به آینه که تصویر خودمان را نشان میداد کردم ..

اما با دیدن فرشته همان دختری که مایه ی غذابم بود به جای احسان باعث شد لیوان از دستم بیوفتد.

و به هزار تیکه شد،حس کردم دهانم حشک شد چشم هایم گشاد شده بود.

هنوز تصویر نمی‌رفت…موهای مشکی فرشته هنوز در آینه بود ..

مامان و بابام ترسیده نگاهم می کردند و دوباره آب را کنار لبم گذاشتند ،دستانم خشک شد

_دخترم چیشده؟

بی توجهی به حرف پدر برگشتم و به احسان نگاه کردم دیدم او با حیرت نگاهم می کند ،سرم را چرخاندم و با دستام اشاره به آینه کردم

_این کیه؟

مامان دستم را ماساژ داد و گفت :

_دخترم تو آینه کسی نبست …فقط ماییم چرا تو شوک رفتی برای بچه خوب نیست.

چشم هایم را مالیدم و دوباره نگاه کردم …این دفعه همه ی ما بودیم .ترسیده بودم خون در رگ هایم یخ زده بود!

(بچه ها متاسفانه تو پارت قبل ویو ها کمتر از ۲۰۰ بود اگه اینطور باشه دیگه رمان و نفرستم 🥲)