رمان شانس زنده ماندن جلد دو پارت 6

انگار قرار بود از دهنم بیرون بزند .با دستم صندلی را گرفتم با صدای پدر انگار به حال خودم برگشتم.

_دخترم چیزی شدی ..‌بگو

بدون هیچ کلامی به سمت دستشویی رفتم ..لنگان لنگان صورتم مثل برف سفیده شده بود شیر آب را باز کردم.

و آب بسیار سردی را به صورتم پاشیدم که باعث شد از این سردی زیاد بلرزم.

یاد خوابی که دیدم افتادم

“انتقامم و ازت میگیرمممممم!”

این حرف در ذهنم مرور میشد که باعث میشد،سرم به طرز وحشتناکی درد بگیرد .با تق تق در که صدای نگران مادر که میگفت خوبی را شنیدم .

دستی به موهایم کشیدم و بستم ، حس کردم شکمم کمی درد می کند…تو این چند ماه استرس برایم سم بود.

بیرون آمدم و مادر قرص مسکن را به دستم داد و من جرعه ای را نوشیدم و در جوابش گفتم:

_خوبم…نیاز نیست مامان نگرانم باشی

_مطمئنی دخترم ‌..خیلی ترسیده بودی .

سرم را تکان دادم و لبخندی زدم و به سمت احسان رفتم ،حس ترس داشتم …نسبت به او و تنهایی!

و شب هایی که از این اضطراب باعث شده بود کفری و عصبانی بشوم.

چند روز به همین روند گذشت.
پنج روز شده بود که احسان به اینجا یعنی خانه امان آمده بود..ترس را کنار گذاشتم ،برای بچه ام اصلا خوب نبود .

امروز شیفت شب سرکار بودم.با اینکه ساعت ۱۰ را نشان میداد مشغول پر کردن اطلاعاتم و چک کردن ایمیل هایی که به من داده بودند شدم.

کاری که تقریبا سخت بود. و زحمت فراوان تر

با صدای رعد و برق شدید نگاهی به پنجره کردم…هوا تاریک تاریک بود .شرکت تقریبا خلوت بود‌.

همانطور که خودکار آبی رنگم را روی ورق می کشیدم و مشغول نوشتن بودم تلفنم زنگ خورد ،

_جانم مامان؟

_سلام دخترم.میگم کی میای عزیزم، منتظرت بمونم؟

تلفنم را به گوشم چسباندم و همانطور که صدای رعد و برق باعث میشد زیاد نتوانم صحبت کنم گنگ گفتم:

_احتمالا ساعت ۱۲ یا ۱ بیام…تو بخواب مامان جون

باشه ای گفت و با و مکالمه ی تقریبا طولانی که میگفت مراقب باشم و … قطع کردم .

فنجان چای را مینوشیدم. و با لپ تاپم شروع به تایب کردن بودم ،به طوری که زمان از دسته من خارج شد.

شکمم کمی برجسته شده بود و این را کاملا حس می کردم به هر حال لبخند کوتاهی زدم و به ساعت مچی ام نگاه کردم .

وسایلم را جمع کردم ، رعد و برق با صدای بلندی میزد که در چاهسار گوشم حس می کردم.

انگار قصد نداشت آرام بگیرد.!

لباسم را در تنم درست کردم و وسایل ها را در پوشه ام گذاشتم ، و بیرون آمدم.کفشم پاشنه بلند بود که باعث میشد از هر راه رفتن صدای تق تق را بشنوم .

در قسمت آزمایشگاه فقط دو نفر بودند که یکیش خانم احمدی بود و اون یکی آقای جوکار.

از همه خدافطی کردم و بیرون آمدم ، اما همین که پاهایم را از شرکت بیرون گذاشتم باران بارید.

هوا که تقریبا سرد ، دستم و داخل جیب شلوارم گذاشتم و به سمت ماشین رفتم .

ماشین را روشن کردم ، و شروع به حرکت کردم ‌..داشتم با صدای موزیک ملایم خودن را سرگرم می کردم .

باران شدید تر شد ، و من باید خودم را سریع تر به خانه می رساندم!

محبور بودم از جاده ای عبور کنم که تقریبا هیچ کس نبود.من بودم و با باران شدید که بعضی وقت ها هم صدای رعد و برق شنیده می‌شد.

تلفن در جیبم زنگ خورد.
تا خواستم از جیبم بردارم سرم را پایین بردم که ناگهان محکم به یکی برخورد کردم .

ترسیده ترمز را فشار دادم ..صدای لاستیک را حس می کردم در ماشین ..در این جاده تاریک غیر ممکن بود که من تصادف کنم .

به شماره نگاه کردم ناشناس بود.! لکنت گرفته بودم دست هایم لرزید.