رمان شاه دل پارت 9

نوازش های دستی روی صورتش آرامش میکرد..گویا آن نوازش ها قصد بیدار کردنش را دارند..
بدنش درد میکند و بدتر از آن قلبش تیر میکشد.. دنیای بیداری هیچ قشنگ نیست
پر از درد است و غصه.. آرام پلک هایش را از هم فاصله میدهد
گره خوردن نگاهش در چشمان کیوان اعصابش را داغون تر از قبل میکند..
چه میخواست دیگر؟
بی توجه به چشم های بازش همان طور نوازشش میکند..
با عصبانیت دستش را پس زد و در جایش نشست:
_چی میخوای از جونم؟
صدایش پر از نفرت بود و خشم…
اما جمله ی کیوان هم مانند پتک بر سرش کوبیده میشود:
_کی باهات این کار رو کرده؟
کلمه به کلمه اش هزاران بار در سرش تکرار میشود..چه می‌گفت؟!
رفتار هایش قابل باور نبودند..
مسخره میکرد یا به راستی فراموش کرده بود؟
با خشم از جایش بلند میشود:
_خودت رو زدی به نفهمی یا واقعا نمی‌فهمی؟
کاش آن زمان هرگز آن جملات را به زبان نمی‌آورد..
با چشمان مظلوم سرش را پایین می‌اندازد و دستش را روی سرش قرار میدهد
چیزی به خاطر ندارد..گویا تمام اتفاقاتی که بعد از مهمانی شب رخ داده فراموش کرده..
بی توجه به کیوان که هیچ شباهتی به کیوان صبح ندارد وارد حمام می‌شود..
بغضش زیر قطرات آب شکسته می‌شود
هرگز دلش نمی خواهد به رفتار های او فکر کند..رفتار هایش کمی او را می‌ترساند..اما برای فریب خودش هم که شده می گذارد پای مشروب و مستی!
زمان طولانی را در حمام میماند و کمی که حالش بهتر میشود از حمام خارج میشود..
کیوان روی تخت نبود و از این بابت خوشحال میشود
جلوی آیینه می ایستد ولی امان از آن کبودی های روی صورتش.. تاوان کارش را پس میداد حتی اگر زمان ببرد
پدرش از گل نازک تر به او نگفته بود…
تلفن خانه که به صدا در آمد از فکر و خیال بیرون می‌آید و خودش را به تلفن می رساند..
همین که گوشی را برمی‌دارد صدای حاجی در گوشش می‌پیچد:
_الو
_سلام
سعی میکند بغض نکند با جملاتش
_حالت خوبه دخترم؟
گفتن این اتفاق ها به حاجی دردی را دوا نمیکند حداقل الان این طور بود
_بله خوبم..شما چطورین
_منم خوبم کیوان هست؟
نگاهش را در خانه می چرخاند و در نهایت باز بودن بالکن نشان از حضورش را میدهد..
_بله هست..میگم الان زنگ بزنه
تماس که خاتمه می یابد به طرف بالکن میرود..
از صدای کردن اسمش هم نفرت داد:
_پسر حاجی
طبق معمول سیگار گوشه ی لبش بود..سرش را به طرفش می چرخاند
نگاهش چرا آنقدر مظلوم و آرام است؟
_پدرت باهات کار داره
میگوید و سری وارد خانه می‌شود..
سعی میکند نگاه های او را از ذهنش پاک کند..
کل خانه کثافت شده بود و پر بود از لباس های کثیف و نشسته..
همه را داخل سبد جمع می‌کند و به آشپزخانه میرود..
او خانه را به گند بکشد و افرای بی چاره از صبح تا شک کار کند..
جیب تمام لباس ها را نگاه کرد و از جیب شلوارش کمی پول و یک کلید بیرون آورد..و لباس ها را داخل لباسشویی ریخت..
حالا باید خانه را هم جارو بکشد…
آشپزخانه را هم در حد یک شب حسابی که گند کشیده بود..خواست به طرف ظرف ها برود که نگاهش روی کلید ثابت ماند..
کلید در خانه که نبود..
قطعا کلید اتاق بود که همیشه در جیبش نگه می‌داشت…دست پاچه خودش خودش را به کلید رساند و از روی زمین برداشت..
نباید کیوان دوباره آن کلید را بگیرد..
داخل ظرف های کابینت قایم کرد..اگر کیوان متوجه بشود دست اوست آن وقت چه غلطی باید بکند..؟
حقیقتا از او میترسید..رفتار هایش هیچ قابل پیش بینی نبود..اما هر چه باشد باید داخل آن اتاق را ببیند
کاش همان شب اول سرکی داخلش میکشید..

(نظرات فراموش نشه..🙂)