دلنوشته:)

دلنوشته:)
×××××××

زمانی که قلب اش از کار می افتد؟زمانی که نفس نمی‌کشد و نبض اش نمیزند؟یا زمانی که اعضای بدن اش کار نمی کنند؟
انسان می میرد؛اما نه زمانی که بدن اش از کار می افتد،بلکه آن زمانی می میرد که دیگر دلیل و انگیزه ای پشت نفس کشیدن هایش نباشد؛کسی نباشد که قلب اش را وادار به تپیدن کند… .
حالا،من هم بی تو یک جنازه ام!جنازه ای که حرکت می کند،اما نه به سمت تو…جنازه ای که حرف می‌زند،اما نه برای تو ….
تبدیل به چیزی شدم که دیگر هیچ ارزشی ندارد؛مثل ته سیگار،که آنقدر پوچ و بی ارزش است که هزاران بار،از روی آن رد می شوند و بیشتر و بیشتر له اش می کنند… .
چرا دیگر دستانم را میان دستان ات فشار نمیدهی؟مرا در آغوش امن ات گم نمیکنی؟گره های موهایم را باز نمیکنی؟!
اگر می شد هرچیزی که در گذشته وجود داشت را از ذهن هایمان پاک میکردم…زمان را عقب میبردم،تا قبل اولین باری که دیدم ات…اگر می‌شد برای موندن ات،یک بار بیشتر خواهش میکردم…اگر می شد قبل رفتن ات،محکم تو را بغل میکردم که حالا در حسرت اش نسوزم.
کاش می شد برگردی!درست یکی از همین شب ها که با گریه صبح می‌شوند؛برگردی و دلتنگی هام رو دور بریزی…
اما حیف!حیف که دیگر هیچ چیز برنمی‌گردد؛تو،خاطرات گذشته،لحظه های دو نفره،قدم زدن در برف،بوسیدن ات کنار آتش،اولین قرارمان لب ساحل سنگی…
اما من هنوز تو را از خدا میخواهم!میخواهم ات با اینکه میدانم نمی شود و همین شب هاست که از دوری ات بخوابم و دیگر بیدار نشوم؛میخواهم ات با اینکه رفتی…
هنوز دم دم های صبح از خواب میپرم و دنبال سر تو روی بالشت میگردم…اما نیستی!و هیچ چیز از این برایم غیرقابل باور تر و تلخ تر نیست؛این که حرف های قشنگ ات،دروغ بودند!اینکه من دروغ های تو را زندگی کردم و الان محتاج این هستم که دوباره زیر گوش ام صدای آرام ات را بشنوم که می‌گوید:”دوستت دارم”
×××××××
آن کسی را که تو می جویی
کی خیال تو به سر دارد؟
بس کن این ناله و زاری را
بس کن او یار دگر دارد…
“فروغ فرخزاد”