رمان مائده…عروس خونبس پارت ۲۴

پایش را با یک پارچه بست و باهم روی تخت نشستند

از بچه گی هروقت زمین میخورد زانو هایش خون می امدند
همیشه زانو هایش پره خون بود!

به مرد روبرویش خیره شد که قلیان میکشید و در فکر بود

_میشه دیگه نکشی!؟

_چرا نکشم؟ وقتی قلیون میکشم آروم میشم…

_ضرر داره

_اهمیتی نداره….
من همیشه میکشم، هیچ کسم نمیتونه جلومو بگیره!

منظور حرفش این بود حرفات واسم مهم نیست و به تو هم هیچ ربطی نداره!

یعنی اگر الهه هم بود، اینطور جوابش را میداد!؟

از جا بلند شد و خواست به سمت انباری برود

_کجا!؟

_برم بخوابم خستم

_بریم تو اتاق من

شوکه گفت
_چی؟

از جایش بلند شد و روبروی مائده ایستاد
_گفتم بریم تو اتاق من!

منظورش را به خوبی میفهمید…
دوست نداشت از کسی که هیچ احساسی به او ندارد، و این حس یک طرفه هم نیست….بچه دار شود!

_بهتره پای یه بیگناه رو باز نکنیم تو زندگیمون!

نگاه سردی به او انداخت و پوزخند زد
_قبوله…واسه من که مهم نیست زن دوم بگیرم!
فقط اینو بدون، با این کارت کسی که بدبخت میشه خودتی…نه من!

چرا اینجور شده بود!؟
سردِ سرد بود!

آب دهانش را قورت داد
_باشه…

پوزخند زد!

تاحالا هیچ وقت اینقدر تحقیر و خورد نشده بود!

باهم وارد خانه شدن
همه جا تاریک بود، معلوم بود همه خواب بودن

نگاهش افتاد به محمد علی که روی زمین توی هال خوابیده بود

باهم وارد اتاق شدن

_برو روی تخت

از خجالت سرش را بالا نمی آورد
روی تخت دراز کشید و چشمانش را بست
قطره ی اشکش روی گونش افتاد…
کاش محمد بجای مهیار بود!

شاید اگر محمد بود، اینقدر سرد و بی روح رفتار نمیکرد…

*******************

او آن شب خیلی ساده زن شد!
نه بوسه ای بینشان بود…
نه مهر و محبتی…
نه با نوازش…

دخترانگیش را خیلی ساده تقدیم مردی کرد هیچ حسی بینشان نبود!

آن شب تا خوده صبح از درد به خودش پیچید و هیچ کس به دادش نرسید!

وقتی صبح بیدار شد مهیار را کنار خودش ندید….
کسی برایش صبحانه نداد توی اتاق…
کسی برایش کاچی نیاورده بود!

با همان درد، داشت حیاط را آب و جارو میکرد…به دستور خورشید!

همه آن شب متوجه شدن که چه اتفاقی افتاده، و خورشید هم از لج…تلافی میکرد!

مهیار بی حس و سردتر از هر روزش میشد و حتی نگاهش هم نمیکرد…

بعد از چند روز، دوباره محمد را دید
ولی محمد خیلی بی تفاوت از کنارش رد شد…

همه با او لج میکردند، چرا هیچ کس درکش نمیکرد!؟

کاش به حرف محمد گوش کرده بودو باهم فرار میکردند، شاید با فرار کردن خوشبخت میشد!

روی مبل نشسته بود و سرش پایین بود حرفی نمیزد

همه مشغول صحبت کردن درمورد محمد علی بودن که عاشق شده بود!
از بین حرف هایشان فهمید که اسمش سمیراست

هیچ کس مخالفتی نداشت…همه راضی بودند از ازدواجشان

خوشا به حال محمد علی!
به عشقش میرسید، باهم بهترین زندگی را میساختند…

آدم حسودی نبود…همان شب برای هردویشان آرزوی خوشبختی کرد و به محمد علی تبریک گفت…

قرار شد فرداشب به خاستگاری بروند