رمان هرج و مرج پارت4

روز بعدش به دستو پایش افتادم که مرا ببخشد بخاطر گناه نکرده! برای فرزندش پدری کند, چیزی که وظیفه اش بود!
اما او من و فرزندم را مانند نجس ترین چیز از خانه اش بیرون انداخت و اخرین چیزی که گفت را هنوز هم به یاد دارم..

-جولو پلاسه خودتو توله اتو جمع میکنی ! به ولای علی نورا .. خبرش بهم برسه که از چهل قدمی خونم رد شدی جونتو میگیرم .. قسم‌میخورمممم.. به روح مادرم .. حالا گمشو از جلوی چشمام تا همین الان شکمتو پاره نکردم‌..

همانطور که از شدت درد ناله میکردم به پایش افتادم..
+ارسلان تروقران نگام کن… لعنتییی من زنتمم .. من نوراممم… چرا اینطوری میکنیی.. خدامنو بکشه اگه خطایی کرده باشم .. اگه پام کج رفته باشه.. جیغ کشیدم و ادامه دادم: به روحح مادرممم ارسلان. که روح هردوشون برامون عزیزه! یبار دیگه بهم انگ بزنی میرم که دیگه سایمم نبینی….. بچه ی تووعه کثافتتتت بچه تو عوضیهه.. چطور جرئت میکنی بهم انگ هرزگی بزنی .. به زن خودت بیغیرت..

جیغ میکشیدم و نفرینش میکردم…
سیلی محکمی به صورتم کوبید… برق از سرم پرید.. و زمین خوردم..
نعره ای زد و گفت: خدا اون روزو لعنت کنه که من تورو دیدم.. گمشو گورتو گم کن نوراااااا تا نکشتمتتت… منه الدنگ مگه روز اول بهت نگفتم عقیمم؟؟ مگه بهت نگفتم نورا؟ پس تو از کی حامله شدی؟

خنده مسخره ای کرد و درحالی که دستانش میلرزید ادامه داد: نکنه مریم مقدسی؟؟؟؟؟؟ من روز اول بهت گفتم تا زیر ابی نری … حالااا داری میگی توله ات از منههههههه؟؟؟ تا سه میشمارم اگه بلند شدیو رفتی پیش معشوقه ی …. که هیچ! اگه موندی تضمین نمیکنم زنده از زیر دستم بیاین بیرون..

با شنیدن صدای قهوه ساز دست از فکرو خیال برداشتم…
مگر همین ارسلان نبود که این گونه مرا از خانه اش بیرون کرد! حالا چه شده که بدنبال من و فرزندم میگردد؟
روی مبل نشستم… همان روزی که جواب ازمایش را گرفته بودم خودم هم شوکه شدم.. ارسلان عقیم بود… اما دکتر میگفت که احتمال حاملگی وجود دارد.. و حالا معجزه شده بود اما ارسلان … هه! خدا میداند که کدام بی پدری اورا پر کرده بوده که به جان من بیوفتد! شاید دوباره هلما! دوست عزیزش که به هوای زندگیمان دندان تیز کرده بود..

ارسلان مردی خوشگذران و هوسبازی بود.. دروغ چرا خودم هم از اول این را میدانستم.. میدانستم که در زندگی اش با هزاران نفر در ارتباط بوده.. اوایل زندگیمان حساب تماس هایی که از طرف آنها داشت از دستم در رفته بود..!

ارسلان بود که به گفته خودش اول عاشق شد.. من دختری بودم که نه پدر داشتم و نه مادر.. و نه کسی که پشتم باشد و من دلخوش به او.. اعتقادی به عشق نداشتم اما ارسلان انقدر امد و رفت.. انقدر زیرگوشم نجوای عاشقانه خواند تا وقتی به خودم امدم دیدم ‌‌…من هم عاشق شدم.
عاشق مردی که به گفته ی همه فردی خشن و مغرور بود.. از اینکه فقط با من میخندید حس قدرت میکردم.. میفهمیدم که دوستم دارد.. برای اولین بار میخواستم به جای اینکه تکیه گاه باشم فردی باشد که بتوانم به او تکیه دهم..خسته شدم بودم از تظاهر به قوی بودن..

اما .. ارسلان ان روز زمین تا اسمان با ارسلانی که عاشقش بودم فرق داشت.. نمیدانم.. شاید ذات واقعیش را بعد دوسال زندگی مشترک رو کرده بود..

هر چه که بود.. من هم ان نورای احمق و توسری خور نبودم..قسم خورده یودم تا زمانی که ارسلان نفس میکشد .. تازمانی که در این دنیاست تقاص دهد.. تقاص دل پرخونم را.‌ تقاص تک به تک لحظاتی که با رنج گذراندم تا فرزندم را سالم بدنیا بیاورم..او حقی درقبال سایمان نداشت.. به هیچ وجه نداشت ..!

زمان داشت میگذست و اگر همین طور دست روی دست میگذاشتم ممکن بود اتفاقاتی بیوفتد که اصلا باب میل من نبود

حتی به مانا و محمد هم خبر نداده بودم..
گوشی را دستم گرفتم و با تردید به شماره خیره شدم…
سعی کردم برخودم مسلط شوم.. نفس عمیقی کشیدم و شماره را فشردم.. با هربوقی که میخورد ضربان قلبم تندتر میشد‌..
دیگر ناامید شده بودم که ناگهان صدای بمی پیچید..

-بفرمایید..