رمان پاریس پارت 4

سرش پر از درد بود..
کلافه و ترسیده بود..
آدم جدید.. برزگترین فوبیای این روزهایش..
زمانی آرزو داشت و لذت میبرد از آشنا شدن با آدم ها جدید و متفاوت اما حال..
از اینکه جمعیت روستا به صد نفر هم نمیرسد و همه گرم و صمیمی اند و مثل آدم ها در شهر با او برخورد نمیکنند جای خوشحال داشت..
اما همیشه از مهمان هایشان متنفر بود.. مهمان هایی که اکثرا ماهانا را چپ چپ نگاه میکردند و ماهانا تا میفهمید کسی مهمانی از شهر دارد در خانه میماند و بیرون نمیرفت..
هرچند درحالت عادی با کمک غلام علی پسر همسایه بیرون میرفت وگرنه ممکن بود چرخ صندلی اش درون گل گیر کند و همان جا بماند..
غلام علی پسر ماه بانو چند سال پیش تصادف سختی میکنهد.. عقیم میشه و زنش ولش میکنه و میره.. غلام علی هم که مثل نود درصد جوونا زندگیش رو تو شهر ساخته بود برمیگرده اینجا پیش پدر مادرش و به همه کمک میکنه..
صدای خش خش جارو نشان میداد خانم جون با جارو دسته دار دارد خانه را برای مهمان هایشان جارو میکرد..
چه معنی داشت که انقدر زود نوه سمیه خانم را دعوت کند؟؟
پسرک تازه دیروز رسیده و خانم جون برای امشب سمیه خاتون و عباس خان و پسرشان که اسم لوسی داشت را دعوت کرده..
“جانیار”
آخر چه کسی اسم پسر را همچین اسم لوسی میگذارد..
از پسرک متنفر بود..
شاید بیشتر از شرایط خودش متنفر بود..
به همه جوری نشان میداد که انگار مشکلی با ویلچرش ندارد اما با خودش که روراست بود..
متنفر بود از پاهایی که دیگه قدرت ندارند..
پاهایی که روزی نگاه ها رو مجذوب خود میکردند..
شاید بیشتر از تنفر از پسرک میترسید..
میترسید مثل بقیه نوه های سمیه خاتون باشد و او را با سخن های زیر پوستی آزار دهد..
انقدر غرق در افکارش بود که متوجه نشد کی زمان گذشت و نزدیک غروب شد..
صدای تق تق برخورد کلون با در که بلند شد به آرامی ویلچرش را پشت پنجره اتاقش کشید و گوشه پرده را بالا زد و بیرون را نگاه کرد..
خانم جون و آقا جون سمت در رفتند و آن را باز کردند..
سمیه خاتون و عباس خان وارد شدند و پشت سرشان پسری با چشمان سیاه..
سیاهی چشمانش مثل سیاه چال جاذبه داشت..
خانم جون پسرک را بغل کرد..
در اصل خانم جون از گردن پسرک آویزان شد چون قد خانم جون تا سینه پسرک میرسید..
عضله هایش از زیر پارچه لباس هم دلبری میکردند..
با کنار رفتن خانم جون تازه توانست بخوبی چهره پسرک را ببیند.. از موهای مشکی و فک زاویه دارش مشخص بود حسابی خاطرخواه دارد..
موهای مشکی پسرک او را یاد مایکل انداخت..
مدیر برنامه ی صبورش که هنوزم که هنوزه بهش ایمیل میده و حالش رو میپرسه..
چقدر با مایکل شیطنت و شلوغ کاری کرده بودند..
چقدر مایکل را حرص داده بود..
یک شب قبل از اجرای یک شرکت بزرگ تولید لباس در ایتالیا سرما خوردگی سختی میگیرد..
دلیل سرماخوردگی اش هم آب بازی اش با کودکی پنج ساله در خیابون بود..
مایکل با اینکه گفته بود مواظب خودش باشد اما هیچ غری به ماهانا نزد و اجرا را به هفته بعد موکول کرد و از سودشان کم شد..
مایکل بود دیگر.. صبور و مهربان و حامی…
برعکس آن مردک که نه صبور بود نه خیلی مهربان.. فقط حامی بودنش باعث شد ماهانا کنارش بماند..
انقدر درفکر آن روز ها رفت که متوجه نشد چه زمانی آنها طول حیاط را طی کردند و حال صدایشان از پذیرایی خانه می آید..
امیدوار بود دعوای دیشبش با خانم جون کارساز باشد و خانم جون قبول کند که ماهانا حاضر نشود اما صدای سمیه خاتون که پرسید “ماهانا کجاست” و جواب خانم جون که “خواب بود الان حاضر میشه میاد” تمام امیدش را نابود کرد..
به ناچار لباسی را که خانم جون برایش کنار گذاشته بود را پوشید و موهایش را بافت شلی زد و زیر یک مینی اسکارف قرار داد..
از حجاب بدش می آمد اما اهالی روستا رو این موارد حساس بودند..
خانم جون بلند گفت” ماهانا بیا سمیه خاتون اومده.. ” و این یعنی دیگر راه فراری نداری..
با استرس چرخش را حرکت داد و از اتاق بیرون رفت..
راهروی اتاق ها را طی کرد و قبل از ورود به پذیرایی ایستاد..
نفس عمیقی کشید و وارد شد و سلام بلندی کرد..
سرش را بالا گرفت.. سعی کرد خودش را مثل همیشه قوی نشان دهد..
همگی جوابش را دادند..
ماهانا سعی کرد به جانیار نگاه نکند..
چشمان سمیه خاتون برقی زد و سمت دخترک رفت و اورا در آغوش کشید و گف: آخ ماهانا جان عباس بگو چی میزنی انقدر خوشگلی هااا؟؟
عباس خان با خنده گف: ای بابا خاتونم.. جان من برای شما فقط مهمه نه این آتیش باره..
ماهانا: عههه حاجییی؟؟ من کجام آتیش باره است؟؟
اقاجون: راس میگه عباس.. باید بچگی هاش رو میدی.. با مهراوه که می اومدن اینجا از دیوار راست بالا میرفتند..
جانیار که از ابتدای دیدن دخترک احساس میکرد او را جایی دیده است با شنیدن این حرف احمد اقا فهمید که دخترک کیست..
خاله مهراوه.. دختر خانوم جون و احمد اقا بود.. چهره این دختر هم بشدت شبیه مهراوه بود..
خاله مهراوه اش را کمی به یاد داشت که چقدر پایه شیطنت هایش بوده..
جانیار چهارسالش بود که مهراوه با شکم برآمده به روستا آمد و تا بدنیا آمدن ماهانا آنجا ماند..
آن روز ها حسابی با مهراوه خوش میگذراند.. با هم بازی میکردند.. باهم برای کودک مهراوه عروسک درست میکردند..حتی با هم برای بدنیا آمدن دخترک روز شماری میکردند..
مهراوه به جانیار میگفت تو بیشتر از شوهرم منتظر بدنیا اومدن بچهمی..
جانیار هم از فکر اینکه این نوزاد در راه مال او خواهد شد حسابی ذوق میکرد..
درست است که کودک در روستا زیاد بود اما خیلی ها حاضر با وقت گذراندن با او بخاطر ماه گرفتگی روی پیشانیش اش نمیشدند..
زن ها میگفتند او نحس است و سمیه خاتون یک تنه به حمایت از نوه اش برمیخواست..
ماه گرفتگی اش به مرور زمان محو شد و حال جز رد کمرنگی چیزی از آن باقی نمانده..
اما خب بخاطر همان روز های کودکی اش را ترجیحا در خانه میگذراند و آرام تر از همسن و سالانش بود..
یادش بود چندبار خاله مهراوه با عروسک خوشگلی آمده بود و جانیار چقدرر بازی با آن عروسکی که رنگ چشم هایش متفاوت بود را دوست داشت..
اما چشمان دخترک روبه رویش هردو خاکستری بودند.. دخترک لنز داشت یا دختر دیگر مهراوه بود؟؟