رمان هیاهو پارت ۷

رمان هیاهو

پارت ۷

********

_باز کن کثافت. باز کن !!!

اول صبح بود و داد و فریاد های بلند رقیه همه اهالی را از رخت خواب جدا کرده بود و به سوی جلوی در هایشان سوق داده بود .
اما ماهسان ” تازه” با صورتی خواب آلود و چادری که متعلق به ننه بود به سمت در هجوم برده بود تا فردِ پشت در بیشتر از این همه را با این صدایش آزرده خاطر نکند

_ چته سر آوردی؟ چی شده!!

به محض باز شدن در  رقیه با صورتی مزاج به داخلِ خانه ی قدیمی ننه یورش برده بود

_ آخه دختره خیر سره . نونت کم بود آبت کم بود فراری دادن دختر من واسه چیت بود ها؟؟؟

ماهسان بی توجه به رقیه ای که چادرش را میان دستانش قفل کرده بود خنثی لب زد

_ چی میگی تو؟

همین چند کلمه کافی بود تا رقیه آتش خشمش افزوده شود و با  این بار با” دو دست” پارچه ی چادر را میان دستانش فشار دهد .

_ آخ آخ ماهسان . چه گوهی خوردی توو چه گوهی خوردی ؟؟
حالا دخترِ من و فرار میدی؟

ناخوداگاه لب های بی رنگ ماهسان از لفظِ “دختر من” به پوزخند کش آمد!!
آن موقع که داشت دستی دستی پا به اقبالِ هیوا می زد مادرش نبود  اما حالا که هیوا از او و تمام مردم این روستا گریخته بود ،ادعای مادر بودن می کرد؟؟؟
چه مادر نمونه ای بود این رقیه !!!

_ مامان توروخدا! ول کن دختره بدبختُ .
آبرومون هم جلوی همه مردم رفت !!!

با این حرف آسا  ، لحظه ی تن رقیه سست و سر گشت و حلقه ی دستانش هم شل شد و فرو ریخت …
فرو ریخت در حیاطِ ننه!!

_ وای خدا !!
خدایا چه بدی به درگاهت کردم !!
خدایا این چه بدبختی و مصیبتی بود که گرفتارش شدیم!!!

در این لحظه مشت های رقیه به جای اینکه روی گردن و صورتِ ماهسان فرود بیاید به سمت سرِ خودش می رفت

_ مامان ول کن !!!مامان خودتو کشتی!!! مامان تورو خدا ول کن

اما زن بدون اینکه ذره ای توجه برای او قائل باشد محکمتر به سر و صورت خود می زد !!!
و جالب این بود نگران پول های نازنینش و آبرویی که تا ساعاتی دیگر کامل به باد می رفت بود!!!
چه بدی بازی بود این زندگی!!!

*********

با صورتی که هنوز خواب آلودگی در آن موج می زد پله های اتوبوس را پایین آمد و همین که پایش به زمین رسید نسیمِ خوشی موهایش را به رقص در آورد و کمی از خستگی و کرختی  خواب را کم کرد  . ولی تا خواست کمی با خودش خلوت کند صدایی پر شور گوشش را پر کرد

_ خب دخترم آدرست کجاست؟

نمیدانست به سیما چه جوابی دهد . او از آدرسش فقط برگه ای در دست داشت .  نه چیز دیگر …

برگه ای که متعلق به آدرس یک مسافر خانه در اوساط شهر بود

_ اینجاست!!!

و برگه را متمایل کرد تا در دیدِ مادر جان قرار بگیرد .  و نفهمید چه شد که او با شوق و ذوقی که از سنش بعید  بود  دست هایش را بهم بکوبد

_ خب اینکه خیلی عالیه . مسیر ما هم هست!!

دو چیز در این جمله برایش ناخوشایند بود . اول اینکه این زن آدرسش را می دانست ؛ و می گفت ، مسیر ما..
پس حتما یک نفر به دنبالش می آمد . این یعنی ماندن بیشتر از این جایز نبود . سرش را پایین انداخت و تا خواست از پیرزن دور شود صدای طنین اندازِ ناشناسی فضا را پر کرد

_ سلام مادر جان!

باز هم نفهمید چرا ولی سرش به ضرب بالا آمد و چشمانش در  چشم های زمردی رنگی گره خورد !
چشمانی که در آن لحظه حس مثبت و خوبی از آن دریافت نکرد!!

_ سلام عمرم . امیر علی من

آن فردی که مادر جان ” امیر علی” خطابش کرد  ؛ اکنون با نگاهی که مثل شومینه گرم شده بود  سیما را در آغوشش فشرد و بوسه ای روی سرش نشاند ….

_ سلام!…..