رمان آزرم پارت ۱۱۷

راوی:

بی حوصله با پا روی زمین ضرب گرفته است … نشستن و صحبت کردن با حاجی صفوی از جمله سختی های زندگی اش بود
– هنوز سر ماجرای کور شدن سیاوش محمودی دارم به خاطر عفو گرفتن برات حرف می شنوم پسر متوجهی … این کله خراب بازیاتو بذار کنار … تو دیگه سی و سه سالته نوجوون ۱۸ ساله نیستی
آه خدایا … هنوز ماجرای آن پسرک مریض جنسی پابرجا بود … کورش کرد که کرد اصلا … مقصر خودش بود … نباید هر زن و دختری که می دید درباره بدنش نظر دهد و نگاه کند
– مگه من کم واسه این تشکیلات سگ دو زدم؟ … به هر دری زدم هویتم لو نره … حرف اصلیتو بزن حاجی
صدای دینگ تلفن همراهش می آید … به دور از اخلاق بود که جلوی حاجی صفوی گوشی اش را چک کند
– تمام مدارکی که از صالح داری تحویل بده … بذار قانونی به جزاش برسه … یه برگ از اون مدارک واسه ی زدن زیر چهارپایه اش کافیه
همان بحث همیشگی … پوزخند لب هایش را می پوشاند … خم می شود به جلو
– مجازات صالح … فقط دست خودمه حاجی … ازم نخواه!
این بحث باید تمام شود … از جا بر می خیزد
حاجی صفوی مغموم به چای سرد شده اش نگاه می کند … باز هم نتوانست قانعش کند … اما رها نمی کند … بیخیالش نمی شود … هرگز اجازه نمی دهد سرِ یک کینه ی کهنه مهر قاتل بر پیشانی اش بچسبد … هرگز!
– من دیگه میرم … با اجازه
قدم از قدم بر نداشته که کلام حاجی صفوی خشکش می کند
– اون دختره رو دیگه از دستش نده … وقتی نیست تحملت خیلی سخت میشه
حاجی از جا بلند می شود و روی شانه ی مرد می کوبد
– خدا نگه دارت
می رود و سردار می خواهد خودش را به رگبار ببندد … ابهت که هیچ آبرویش را هم برده بود دخترک لعنتی … همین مانده بود حاجی صفوی دیگر برایش دست بگیرد
موبایلش را از جیب پشتی شلوار خارج می کند و همانطور که پیام های دریافتی اش را چک می کند،زیر لب خودش را شماتت می کند
– سگ تو اون ذات سست عنصرت پسر … گند زدی به خودت با…
با دیدن پیامی که نام آرام رویش حک شده بود،تمام شماتت های همین چند لحظه پیشش فراموش می شود و با هیجانی که هیچ به او نمی آمد پیام را باز می کند …《پیام حذف شده》
حذف کرده بود؟ … روش جدیدی برای عذاب دادن پیدا کرده؟ … پیام می دهد و بعد حذفش می کند؟
عصبی تلفن را درون جیبش فرو می کند … هزینه ی کافه را روی میز می گذارد و بیرون می زند
زانو زد جلویش و او ظالمانه رد کرد … اصلا گور پدر ساحل و هر مونث دیگری،او خودش هم خوب می داند سردار چقدر می خواهدش … جواب رد داد به خواستگاریِ تاریخی اش و مرد بیشتر از همیشه از او خشمگین تر است
نمی داند چند روز است که سراغش را نگرفته … باید کمی روی خودش تسلط پیدا کند … آن یاغیِ کوچک هم می داند که مرد بی حد می خواهدش و هی ظلم بیشتری روا می دارد … باید کمی شیوه اش را تغییر دهد … کمی هم آن ظالم التماسش کند،دنیا به هم می خورَد مگر؟
______________________________

کلید را در درب می چرخاند و داخل می شود … عجیب است … آپارتمانی که لقب خانه ی امن را به آن داده،گرم است … برق ها که خاموش است و همه جا سیاه … اما این گرما … نکند یادش رفته شوفاژ را خاموش کند
کفش هایش را از پا خارج می کند و از راهروی کوچک خانه می گذرد … میان تاریکی جسمی گوشه ی دیوار خودنمایی می کند … بو می آید درون خانه … بوی … بوی لیمو … لیموی سرد
حیرت زده محکم روی کلید برق می کوبد
تن دخترک از جا می پرد و چشم ها همدیگر را می بلعند … مرد خیره ی دخترک آشفته ای است که گوشه ی دیوار خانه اش کز کرده بود و دختر خیره ی مردی که متحیر نگاهش می کند … لبخندی روی لب های بغض آلودش پدیدار می شود … از لج او پیراهن پوشیده بود … یک پیراهن مشکی رنگ که عجیب به او می آمد
از جا بلند می شود و نمی داند با چه سرعتی خودش را در بغل بزرگ سردار پرتاب می کند … از همه ی مرد های عالم متنفر شده بود غیر او … و آراز! … هنوز به زنده بودنش عادت نکرده است
سردار بی حرکت نمی داند دلیل این حرکات دختر چیست … دست های ظریف آرام مچ هر دو دستش را می گیرد و دور کمر باریک خود حلقه می کند
– بغلم کن!
سردار از این متعجب تر دیگر نمی شود … صدای گریه آلود آرام حلقه دستانش را تنگ می کند
– بهت میگم بغلم کن!
مرد جانش دارد در می رود … این گنجشکک باران خورده آرامِ وحشیِ خودش است؟
– چی شده؟ … آرام؟
آرام فقط این سینه ی سفت و پهن را می خواهد … امروز به اندازه ی کافی نامردی دیده بود
جوابی نمی دهد … یعنی جوابی ندارد که بدهد … خشمگین کردن سردار آن هم روی این موضوع،اصلا کار درستی نبود
مرد،عاصی او را با گام هایش عقب عقب هل می دهد تا روی مبل بنشیند … سخت است … اما جسم ظریفش را از خود جدا می کند و جلوی پاهایش روی زمین زانو می زند
آرام اشک هایش را تند تند پاک می کند … نباید سردار از آن موضوع با خبر میشد
سکوتی میانشان را فرا گرفته … سکوتی که آرام در آن دست های مرد را محکم گرفته است
بالاخره تن صدای دو رگه اش قلب آرام را می لرزاند
– کی اذیتت کرده؟ … بگو برم اذیتش کنم
روح و روان دختر به بازی گرفته می شود … چه خوب که او را داشت … چه خوب که فقط آرام را دوست داشت … اصلا چه خوب که سردار نامی در دنیای تاریکش می درخشید
سر به زیر انداخته مبادا چشمان غمگین اش پته اش را روی آب بریزند … چنان دستان مرد را با انگشتان نحیفش فشار می دهد که انگار قرار است مجرم فراری را نگه دارد
اصلا همه چیز تقصیر او بود … اگر به خاطر لجبازی با او نبود هرگز سر قرار رفتن با آن مردتیکه ی دیوانه را قبول نمی کرد
– تو … اذیتم می کنی
سردار او را می شناسد … به اندازه ی عشقی که همین روزها ۱۱ ساله می شد می شناسدش … دخترک چیزی را پنهان می کند
– من اذیتت می کنم ظالم؟
آرام احساساتش دست خودش نیست … هیچ احساساتش دست خودش نیست که دستان مرد را رها می کند و به جایش دور گردن او حلقه می کند و باز هم خودش را مهمان آغوش گرم او می کند … آغوشی که امنیت از سر و رویش می بارد
– آره
سردار،وامانده و نمی داند با این آرام چه کند … فقط مانند همیشه دست هایش را دور او می پیچد
شالش روی شانه هایش افتاده و دست مرد درون موهایش فرو می رود … نه که دوستشان نداشته باشد،نه … اما او حیران آن فرهای در هم تنیده بود … نفس هایش از میان این صاف های نرم سر می خورند و پایین می ریزند … اما میان پیچ و خم فرها می ماندند
شاید بهتر است دختر آرام شود و بعد از زیر زبانش حرف بکشد
نمی دانند زمان چطور سپری می شود … سردار مطیعانه همانطور زانو زده نشسته اس تا دخترکش در آغوشش باشد
آرام هم نفس می کشد … نفس های راحتی که در این چند ساعت نمی توانست بکشد
اعتراف تلخی است … اما اگر زمین هم زیر و زبر شود بازهم آرام و سردار عاشق یکدیگرند … حتی اگر سردار زن دیگری را لمس کرده باشد … حتی اگر پدر آرام قاتل پدر سردار باشد … حتی و حتی و حتی …
بالاخره خودش را در آغوش مرد عقب می کشد و سردار از جا بلند می شود … کنارش روی مبل می نشیند … آرام به سرعت کج می شود و سر روی سینه اش می گذارد
مرد پاهایش را روی میز می گذارد … پای راستش روی دکمه ی کنترل تلویزیون می خورد که روشن می شود … ادامه ی فیلمی بود که دیشب نصفه رهایش کرد
آرام لوس تر پاهایش را در بغل جمع می کند و کاملا به او می چسبد
– خب … می شنوم!
آرام چشم به تلویزیون می دوزد … امکان ندارد به او بگوید ماجرارا
– چیزی نیست … با بابا دعوام شد … حالم بد شد اومدم پیش تو
چیزی به ذهنش می رسد
– ها راستی … کلیدای خونتم اون روز که رفتم پیشم موند … اوناروهم می خواستم بهت بدم
سردار با چشمان ریز شده صورت ماه گونش را می کاود … دروغ نمی گفت … اما همه ی ماجرا را هم نمی گفت … او آنقدر دختر ضعیفی نبود که با یک دعوای ساده به این روز بیفتد
– میگم بذار بفرستمش اون دنیا میگی نه … این اشکایی که ریختی هم میزنم به حسابش … همه رو یه جا باهاش تسویه می کنم
آرام نگاهش به فیلم اکشنی است که روی صحفه ی تلویزیون است
– هرکاری می خوای بکن … من دیگه اصلا هیچی برام مهم نیست
سردار محتاط موهای بیرون زده از کش مویش را پشت گوشش می برد … باور نمی کند … آرامی که هیچ گونه حاضر به نابودی پدرش نبود،حال به او می گفت هرکار می خواهی بکن؟
دخترکِ درون فیلم به اتاق تاریکی می رود … چیزی به ذهن آرام خطور می کند
– انگشترمو چیکار کردی؟
مرد نگاه از مرد و زنی که در تلویزیون باهم دراتاق تاریک تنها می شوند می گیرد و تای ابرویش را بالا می اندازد
– انگشترت؟
– آره
با اخم بدی سر بلند می کند و نگاه مرد می‌کند
– نکنه از لجم سر به نیستش کردی؟ … بخدا وگرنه می کشمت
سردار ناباور خنده ای می کند
– مثل این اسکلای زن ذلیل زانو زدم جلوت،گند زدی بهم … انگشتر چی میگه الان؟
آرام ضربه ی آهسته ای به سینه اش می کوبد
– اگه یه کار درست تو عمرت کرده باشی همون بود … گند چی زدم گفتم باید فکر کنم … فکر کردم … الانم انگشترمو می خوام
تلویزیون صدای ناهنجاری می دهد که آرام سر می چرخاند به طرفش … خون دخترک روی دیوار پاشیده شده بود … آرام چینی به صورتش می دهد و بر می‌گردد سمت نگاه خمار مرد
– این چه کوفتاییه نگاه می کنی آخه
سردار نگاه روی او می چرخاند … چیزی به سرش خورده بود؟
– الان این یعنی بله آقا سردار زنت میشم؟
لبخند دختر می رود پهن شود که جلویش را می گیرد
– نگفتم قبول کردم،گفتم انگشترمو می خوام
خنده ی مردانه اش در منافذ گوش آرام می پیچد و دخترک لبخند می زند
– عالم و آدم گریه اتو درمیارن به منِ الاغ که می رسی چنگ و دندون نشون میدی فقط … مثل بچه ی آدم گفتم بیا ازدواج کنیم … ناز کردی گند زدی به هیکل ما … چه غلطی بکنیم الان دقیقا؟
جملات حرصی اش بالاخره خنده ی دختر را بلند می کند … آرام خندان دست دور فک او می پیچد و صورتش را روی صورت خود تنظیم می کند
ابروهای مرد بالا می روند … دلش برای این آرام دریده تنگ شده بود … چه میشد برگردند به همان دورانی که دخترک سعی در اغوا کردنش را داشت؟
– الان دقیقا باید …
آرام نگاهش را شیطنت بار روی لب های او نگه می دارد … مرد دیگر از این شادتر نمی شود … چند روز است حتی از یک لمس کوچک محروم بود؟ … ۲۰ روز؟ … شاید هم بیشتر؟ … سردار بی تاب می آید لب بر دهانش بکوبد و تلافی روزهای پر از ظلمش را درآورد که آرام سریع دست روی سینه ای او جک می کند و بر می خیزد
– باید چایی بخوریم
سردار کمی سرش را تکان می دهد تا فکر های مسموم از ذهنش بیرون بریزند … شیوه ی جدید ظلم اتخاذ کرد … لب چشمه بردن و تشنه برگرداندن … دندان هایش عصبی روی هم می لغزند
– لعنت به ذاتِ خراب