رمان آزرم پارت ۱۲۸

آرام:
احساس سرما می کنم درون اتاقی که شوفاژش تا ته باز است … خوش نیستم … معده ی لعنتی مدام در هم می پیچد و من نمی دانم باید چه کنم
دراز کش پاهایم را در شکم جمع می کنم … یعنی جنینی در من نفس می کشد؟ … جنینی که نیمی اش را من تشکیل داده ام و نیمی دیگر را سردار؟
خیلی حس غریبی است … از طرفی بی اندازه خوشحالم و از طرفی بی اندازه دلشوره دارم … نیامده رفتار های سردار را نشان می‌داد کودکم … درست در بدترین زمان ممکن آمده است
انگشتانم را نرم روی شکمم حرکت می دهم … ۱۰ سال پزشکی خواندم که حال با یک توده ی سلولی صحبت کنم
– دورت بگردم آخه چرا الان اومدی تو؟ … می دونی مامان و توی چه شرایط سختی قرار دادی؟
خوب است که نمی فهمد … حرف هایم سراپا سرزنش بود
صدای برخورد چیزی به پنجره می آید … مردمک هایم گشاد می شوند … نمی دانم اثرات جنین درون شکمم است یا چه که حالت تهاجمی می گیرم
نیم خیز می شوم و سایه ی پشت پرده ی پنجره دندان هایم را بر هم می فشارد … حرصی سمت پنجره می روم و آهسته و قایمکی با جنین یک روزه ام سخن می گویم
– بفرما … باباتم اومد
پرده را می کشم و پنجره را باز می کنم … هنوز لب به دعوا باز که با حرکتش قفل می کنم … گمانم با ارواح و اجنه ارتباط داشت
کف دستش روی شکمم می نشیند و تمام بدنم می لرزد … عقب هلم می دهد و وارد می شود
– یخ زدم بدمصب
کودکش را لمس کرده بود! … من و … کودکش را
درب پنجره را می بندد و پرده را می کشد … فقط و فقط نگاهش می کنم … کاش من پدری مانند سردار داشتم … خوشبحال فرزندم!
با همان شلوار بیرونی و تاپ بندی شل و ولِ زیر مانتوام روی تخت افتاده بودم و حتی توان عوض کردن لباسم را هم نداشتم … اما او و کت چرم مشکی اش دل من که هیچ … دل نطفه ی درون شکمم را هم می برد
جلو می آید و نگاهش را سرتاپایم می چرخاند
خیلی خب آرام … خیلی خب خودت را ضایع نکن عادی باش … رو به نگاه خمارش می توپم
– دیوونه شدی؟ … چرا از دیوار بالا می کشی؟
انگشت اشاره اش زیر بند تاپ می رود … لعنت به این شانس … حتما باید به لباس مورد علاقه اش روی تخت می کپیدم؟
– دیوونه ام کردی … چون که …
با بند شل تاپ بازی می کند و من نمی دانم چرا انقدر بویش برایم جذاب شده است … چه بوی خوبی می دهد
نگاهش از آن بند بی خاصیت به چشمانم می رسد
– جهنم و ضرر … اومدم منت کشی
خیره خیره نگاهش می کنم … در چشمان مشکی اش … کاش پسر دار شوم … یک پسر دقیقا شبیه او … طبیعتا با اخلاقی شبیه من … اگر اخلاقش به او برود کارمان زار است
نزدیک تر می شود … لعنت خدا به زندگی چرا انقدر زود مغلوبش می شوم؟!
– معذرت می خوام … نرو عقب … دیدم داری دنبال مدارک می گردی خون به مغزم نرسید … آقا اصلا گردن ما از مو باریکت
بغض بدی گلویم را می گیرد … خدا کند نترکد فقط
– حرفایی که بهم زدی رو یادت بیار … همیشه هرکاری بخوای می کنی بعدش با یه معذرت خواهی می خوای سر و تهشو هم بیاری
چه حرف های بدی که نصیبم نکرده بود … دستش از بند لباسم سر می خورد
– چیکار کنم می خوامت؟ … چه غلطی بکنم؟
– اذیتم نکن … انقدر آزارم نده … تو هنوز حتی به من اعتماد نداری … من تو رو فدای بابام می کنم؟ … من؟
کف دستش روی گونه ام می نشیند و بغض لعنتی هر آن ممکن است سر باز کند
– دارم به خاطرش عذر خواهی می کنم دیگه …
با پاهایش جلو می آید و من را وادار به عقب رفتن می کند … همیشه همین است … بهترین پوزیشن را برای چشاندن قدرتش به من استفاده می کند
– منم عذر خواهیتو قبول نمی کنم … حالام برو می خوام بخوابم … دیگه هم از دیوار اتاق من بالا نکش
کمرم به دیوار می خورد و بی توجه به من دست درون جیب کاپشن چرمش فرو می کند
– دفعه قبلی که بالا اومدم یه بی شرفی تنت بود که هنوز تو مغزم رژه میره … یادش میفتم به کله ام می زنه هر شب از دیوار اتاقت بیام بالا
کاش می توانستم بگویم همینقدر بی جنبه ای که الان وضعمان این است ولی متاسفانه نمیشد
– اون چشماتو درمیارما … برو می خوام بکپم … بی تربیت
لب هایش را جمع می کند تا نخندد … خدایا صبری بده تا قاتل پدر بچه ام نشوم
دستش را از جیب خارج می کند و من را محو! … خدای من!
پا قدم کودکمان بود؟ … زبانم بند می آید … امشب با این سوپرایز ها دیوانه نشوم خوب است
شاخه گل قرمز رنگ را جلوی صورتم می گیرد
– سرد بود مجبور شدم بذارمش تو جیبم همچین یه نموره کج و کوله شد …
دستان عرق کرده ام دور ساقه ی گل زیبا می پیچند … همین هم از سردار غنیمت بود … گل را سفت به سینه ام می فشارم … گمانم با ارزش ترین چیزی است که در عمرم گرفته ام
– از کجا آوردیش؟
یک دستش را بالای سرم روی دیوار می چسباند و با دست دیگر موهایم را پشت گوشم می برد
– سر چار راه از یه دختر بچه خریدم … بخشیدی یا برم با دسته گل بیام ظالم؟
نمی داند که این شاخه گل رنگ پریده اما زیبا از هزاران دسته گل قیمتی برایم ارزشمند تر است … او را چه به گل گرفتن؟
به خاطر گل که نه … اما به خاطر توده ی سلولی درون شکمم دست دور گردنش حلقه می کند … اولین بغل سه نفره!
محکم کمرم را در بر می گیرد … بینی اش درون موهایم فرو می رود و گمانم خودش هم تعجب کرده از کوتاه آمدن من
– اوففف … بوی زندگی میدی لعنتی …
شاخه ی گل میان انگشتانم پشت گردنش چشمک میزند … گل بیچاره حتما فکر می کند خیلی کار بزرگی انجام داده بی خبر از اینکه من نه به خاطر او … بلکه به خاطر جسم درون شکمم کوتاه آمده ام … باید وجودش را با هم جشن می گرفتیم
بیشتر فشارم می دهد که هول کرده شانه اش را عقب هُل می دهم … ببینم می تواند با وحشی بازی هایش بچه ی مان را فراری بدهد یا نه
– وایسا ببینم من هنوز کامل نبخشیدم … لهم کردی
دستم روی پهلویش می نشیند تا کمی فشارش را روی بدنم کم کنم که آوای ناله مانندی از دهانش خارج می شود … نگرانی در تمام بدنم رسوخ می کند … نکند دوباره بلایی سرش آمده؟
عقب می رود و چهره ی درهم رفته اش نگرانی ام را بیشتر می کند … بی توجه به رضایت داشتن یا نداشتنش تیشرتِ زیر کتش را بالا می زنم … یک خراش ناجور!
– این … این چیه؟
مردمک هایم پر از نگرانی و تشویش اند و او بیخیال با موهای روی شانه ام بازی می کند
– چیزی نی … از دیوار پریدم کشید به حفاظ
خنده ی ناباوری روی لب هایم می نشیند … زخم و زیلی شدن برایش عادی شده بود انگار
– این چیزی نیست؟ … تو به این میگی چیزی نیست؟ … خدا منو بکشه از دستت راحت شم
بی توجه به من و نگرانی ها و حال بدم چشمانش از گلو به پایین را فقط می بیند
– از در که بابات سپرده ببندنم به گلوله … خودتم که سایه ام و می بینی در میری … از کدوم قبرستونی بیام ببینمت؟
– ها یعنی الان باز همه چی تقصیر من شد؟
دستم را از گوشه ی تیشرتش می گیرد و زخمش زیر لباس پنهان می شود
– آرام ارواح مرده هات پی شر نگرد … دستاتو بپیچ وقتمونو تلف نکن
ضربه ی آهسته ای با گل درون دستم نثار سینه ی پهنش می کنم
– اوه ببخشید اعلیحضرت وقت گرانبهاتونو گرفتیم … وقتی که می تونستین توش هزارتا کار مفید بکنید و بقیه ی اعضای بدنتونو به فنا بدین … یا می تونستید به پرستارای بیمارستان حسودی کنید
می خندد و نمی دانم چرا حس می کنم جنینم هم می خندد … دیوانه شده ام گمانم … تمام پایه های علم را دارم با مادر شدنم از هم می پاشم
– اون یارو تعطیل با کت و شلوار از بیمارستان زد بیرون … کف دستمو بو کرده بودم بفهمم پرستاره؟ … کدوم خری با کت و شلوار میره بیمارستان کار کنه؟
انگشتان سرکشش لبه ی تاپم می نشیند
– گور بابای دنیا … الان فقط ول شو بغلم
نه نه نه آرام … الان افسار آن هورمون های مزخرفت را بگیر …
– این دفعه به این راحتیا نیست … شرط دارم
نزدیک تر می شود … لعنت خدا به دیوار و تن او … اصلا لعنت به این لباس بی خاصیت که تابع انگشتان او شده است … بینی اش روی قفسه ی سینه ام می چسبد و نفس حبس شده ی من دست خودم نیست
– سردار!
دستان بی جانی که هلش می دهند را با یک دست بالای سرم به دیوار می چسباند … پدر نمونه ای میشد قطعا!
– ما که ته زن ذلیلای عالمو درآوردیم اینم روش … بگو ببینم
– دستامو ول کن اینطوری نمی تونم
دستش دور مچ دست هایم شل می شود و دستانم روی شانه هایش می افتند
بینی اش روی بالاتنه ام حرکت می کند و من عزمم را جذب می کنم تا حرفم را بزنم
– باید بهم اعتماد داشته باشی … مثل چشمات … آخ …
حس دندان های تیزش اشکم را در می آورد
– عوضی دارم حرف میزنم
کاش انگشتان بی شرمش را می بستم …
– خب … ادامه بده
این لعنتی اکنون می خواهد من را از موضعم پایین بکشاند و درست دست روی نقطه ضعفم گذاشته است … نمی دانم انگشتانش مخدر داشت یا چه که همیشه مغلوبم می کرد
– بد دهنی … دیگه نمی خوام بد دهنی ببینم
لب هایش ناگهانی روی رگ گردنم می نشیند … می مکد و بدن لعنتی ام رقص می گیرد
ضعف که شاخ و دم ندارد … کافی است نزدیک شود تا عمق ضعفم خودش را نشان دهد
– تا اجازه ندم … حق نداری بهم دست …
چشمانم می رود و نطقم کورِ کور می شود … این اصلا عادلانه نبود اصلا … کمرم پیچ می خورد و حتی وجود شخص دیگری در شکمم را هم از یاد می برم
سخت صورتش را به گونه ام می فشارد
– همه اش قبوله … جز اون ک.شعر آخری … اجازه ی تن تو دست منه
نمی فهمم مغزم را کنترل کنم … بدنم را کنترل کنم … دستان بی شرم او را کنترل کنم … همه ی شروطم را یک جا نقض کرد