رمان آزرم پارت ۱۳۱

لب برچیده نگاهم می کند
نمی دانم این پرسیدن هایش خوب است یا بد … از طرفی اگر برایش توضیح دهم کنجکاو تر می شود و از طرفی دیگر اگر من برایش توضیح ندهم منبع دیگری پیدا می کند و این اصلا خوب نبود
باید در زمینه ی ارتباط با آهویی که به سمت جوانی می رود به روانشناس مراجعه کنم قطعا … حالا چگونه برایش توضیح دهم؟!
– اگر حس خوبی نداشت که نسل بشر منقرض میشد
همانطور خودش را چسب من کرده و قدم های آهسته ی مان به سمت خروج پاساژ است
– منطقیه!
از درب بیرون می زنیم و اشعه ی خورشید یک راست بر فرق سرم می کوبد و من بدخلق گوشی را می نگرم تا ببینم اسنپ کجا است
– ولی باید لباس خوابو می خریدی
چپ چپ چشمان شیطانش را می نگرم
– من می دونم با اون زینب چیکار کنم که میشینه با تو چرت و پرت میگه
خنده ی صدا دارش بلند می شود و سر روی شانه ام می گذارد
– خیلی خوبه مثل تو فقط نمیگه تست بزن
زمانی که خانه ی طلامامان رفته بودم به زینب سپردم مراقب آهو باشد … از آن موقع گویی رفیق های گرمابه و گلستان شده اند و من حرص می خورم
– آره دیگه چیز درست و حسابی که یادت نمیده
باید درباره ی آهو کمی حواسم را بیشتر جمع کنم … مدت کمی است از او غافل شده ام و اکنون آهوی جدیدی می بینم … آهو امانت مادر و آراز دست من بود و این سوالات جدیدش وحشت زده ام می کرد … باید بیشتر مراقبش باشم!
____________________________

ناخنک های آهو به غذا عاصی ام می کند که با ملاقه روی دستش می کوبم
– ناخنک نزن … این صد بار
لب هایش مانند کودکی برچیده می شود که صدای معترض طلامامان به گوشم می رسد
– عروس … اذیت نکن این بچه رو
جدیدا عروس افتاده بود روی زبانش و من نمی دانم چرا خنده ام می گرفت
آهو را بغل می کند و من دمی را روی درب قابلمه ی برنج می گذارم … خداراشکر بوی غذا حالم را بهم نمی زد
– طلامامان … همش اذیتم می کنه
آهو چنان در بغلش فرو رفته که انگار مادربزرگ اوست نه سردار … طلامامان جاذبه ی عجیبی داشت!
– چشم سفید دیگه نبینم آهو رو اذیت کنی
آهو گونه ی تپلش را می بوسد و سری به تاسف تکان می دهم … شعله ی گاز را زیر برنج تنظیم می کنم
– آرام برو سراغ سردار عین خیالش نیست سال تحویل خواب می مونه
طلا حواسش به همه چیز بود
– چشم … فقط بی زحمت شما حواستون به خورشت باشه آبش جمع نشه
دستانم را با حوله خشک می کنم و راهی اتاق می شوم … نزدیک سال تحویل بود و سردارِ خسته خواب
خانواده ی جدیدی شده بودیم … من … سردار … آهو … طلا و سلیم … و آراز! … غم بر دلم آوار می شود … آرازم حتی نمی توانست برای عید بیاید
درب اتاق را باز می کنم و به جای تصویر خواب رفته ی او … هیکل تنومندی را پشت به خودم رو به روی آینه می بینم … مشغول خشک کردن موهایش با کلاه حوله ی تن پوشش است
بوی شوینده های مردانه در اتاق می آید و من درب را روی هم می گذارم
شیطنت به جانم می افتد و قدم زنان نزدیکش می شوم … نمی تواند نزدیک شود وقتی خانه انقدر شلوغ است و زمان کمی هم به سال تحویل مانده
– کمربند حولتون شل نمیشه آقا؟
دست از خشک کردن موهایش می کشد و کلاه را از سرش بر می دارد … موهای نم دار روی پیشانی اش ریخته و من در دلم قربان صدقه اش می روم
– واسه شما بازم میشه خانم … فقط لب تر کن
خودم را مابین بدن بزرگ او و میز آرایشی اتاق می رسانم … چشمانش سرخ است و جای جای صورتم را می بلعند
دستانش را دو طرف بدنم روی میز قرار می دهد و کمی خم می شود
– وا بکنم برات؟ … یا شوهرداری بلدی خودت می خوای وا کنی؟
سینه اش که از زیر یقه ی حوله پیداست می شود قدمگاه انگشت اشاره ام