رمان شانس زنده ماندن جلد دو پارت ۱

همانطور که داشتم بدون توجه به چاقو در دستم قارچ ها را نگینی خورد می کردم.حس کردم چاقو در دستم خراش انداخته.

آن را زیر شیر آب گذاشتم،صدای مامان واضح به گوشم میرسید:

_باران..قارچ ها رو خورد کردی دخترم.

سری تکان دادم،کمی لبخند ملیح به نقاب افسرده ام زدم و قارچ را به دستش دادم.

بوی پیاز داغ باعث میشد چنگی به معده ام بزند،دستم را دور دهنم میگیرم و مادرم هراسان نگاهم می کند.

_چیشده باران…؟

در همان سینک ظرف شویی عق میزنم و تمام محتویات معدم را خالی می کنم.مامان آبی دستم داد و ترسیده و نگران پچ زد:

_بخور….بهتر بشی …

_این دختر باید بره دکتر ریحانه، شاید سوء تغذیه داره….آماده شو باران.

پدر این حرف زده بود و من که با آب سرد داشتم صورتم را میشستم نگاهشان می کردم.

دوباره لبخند مصنوعی زدم و رو به چهره ی نگران و تمنا گفتم:

_حالا به خاطر بابا میرم دکتر ببینم چی میشه

مامان لبخند پر استرس تحویلم داد و من هم به سمت اتاق حرکت کردم،چند روز بود نمی‌توانستم غذا بخورم..به هر چیزی حالتهوع بهم دست میداد.

یه پیراهن مغز پسته ای پوشیدم که بلند بود و تا زانو ام می‌رسید. و به همراه شلوار جین مشکی خارج شدم.

هوا پاییز شده بود و کمی هوا برایم سرد بود پدرم آماده آنجا بود.

چرا حس می کردم هر دو به من احساس ترحم داشتند.؟یا فکرم بود.

از خانه خارج شدیم و سوار ماشین بابا شدیم.پدر من به دلیل زمین های زیادی که داشت همیشه به ما می‌گفتند که وضع ما خوب هست!

اما اصلا اینطور نبود! یک زندگی ساده که حتی بودنش هم شکر هست.

آنقدر به فکر فرو رفتم که نفهمیدم کی به بیمارستان رسیدیم.

ترس و نگرانی در دلم رخنه کرده بود.. دلیلش چی بود؟اصلا چند روز بود که نمی‌توانستم چیری بخورم؟

همش سوال در ذهنم بود ،که پاسخ نداشت…سوالات بدون پاسخ معروف بود!

از ماشین پیاده شدم و به سمت آنجا لنگ لنگان میرفتم…حس خوبی نداشتم !

حس سرشار از وحشت، که قابل توصیف نیست.با صدای مامان از فکر بیرون اومدم و به او نگاه کردم:

_پاشو دختر…میدونی چقدر تو فکری

_چیشده مامان…

_برات نوبت گرفتم ..پاشو بریم دکتر منتظرتونه

به آرامی از آنجا بلند شدم و وارد اتاق شدم دکتر پیری بود تا مرا دید لبخند زد و گفت:

_بفرمایید.

به حرفش گوش دادم و نشستم به دکتر همه چیز را گفتم که کمی به فکر رفت و گفت:

_چند وقت از پریودت میگذره؟

سرم را خاراندم ،حتی یادم نیست آخرین باری که شدم کی است سرم را به چب و راست تکان دادم و گفتم:

_نمیدونم.

در برگه چیزی نوشت و گفت”برات سونو مینویسم…مجردی؟”

دوباره سرم را به چب و راست تکان دادم و در پشت پرده به من گفت دراز بکش.

مادرم در بیرون منتظر بود.اما من دوست داشتم او کنارم باشد و هوایم را داشته باشد.

بعد از چند دقیقه او آمد و ژله ای را به شکمم ریخت که باعث شد کمی بلرزم.

این همه اضطراب عادی است دیگر؟

مشغول نگاه کردن به تصویر مانیتور شد و من حتی از ترسم به چیزی نگاه نمی کردم لبخندی زد و گفت:

_خب تبریک میگم…عزیزم شما حامله ای

و این جمله ای که باعث شد خون در رگ هایم یخ بزند . عرق سردی را در تیره ی کمرم حس می کردم ..