رمان شانس زنده ماندن جلد دو پارت ۳

_خانم سعیدی جلسه چند دقیقه اس شروع شده.

با دیدن مدیر خنده ی کوتاهی زدم و از اتاق بیرون آمدم چگونه متوجه ی ساعتم نشدم؟

وارد اتاق جلسه شدم و به همه سلام دادم و نشستم و گفتگو کردم.کمی استرس داشتم چون امروز خیلی مهم بود.

صدای تق تق در باز شد برگرشتم و همه به در نگاهی انداختند .

دیدم آقای بابایی است ،صدایم زد:

_دخترم یه لحظه بیا.

ببخشیدی گفتم و از اتاق بیرون اومدم ،شالم را درست کردم و رو به آقای بابایی گفتم:

_اتفاقی افتاده؟!

سری به نشانه ی آره تکان داد و همان موقع پلیس ها آمدند، نترسیده بودم اما تعجب کرده بودم زمزمه کردم:

_بفرمایید؟

_خانم باران سعیدی؟

سری تکان دادم ،کمی ترس داشتم چه اتفاقی افتاده ؟

_شما باید با ما بیاید بیمارستان،..

لب هایم را بهم فشار دادم و پچ زدم:

_واسه چی چه اتفاقی مگه افتاده ؟

_بیاید بیمارستان متوجه میشید.

و همان موقع حس حالتهوع بهم دست داد.دستم را دور دهانم گذاشتم و به سمت سرویس راه افتادم..آقای بابایی از پشت میگفت:

_اتفاقی افتاده دخترم؟

سرم و به نشانه ی نه تکان دادم و صورتم و را سریع شستم و لب زدم:

_باید برم ،ببینم چه اتفاقی افتاده ..

و کیفم را برداشتم و رو به پلیس که داشتند باهم حرف می‌زدند گفتم:

_من با ماشین خودم میام

یکی از پلیس ها نگاهی به من کرد و پچ زد:

_شوهر شما احسان بختیاری هست؟

چانه ام لرزید ،لب خشکم را با زبانم تر کردم و گفتم:

_آره…فقط سریع تر بریم..من عجله دارم.

سری تکان دادند و به سمت ماشین پا تند کردم و ماشین و روشن کردم،احساس کردم ضعف کردم چون دستم دور فرمان می لرزید.

نمیدانم استرس بیهوده داشتم،کل زندگی ام پر از مشکل بود .

پشت ماشین پلیس راه می افتادم و فکرم همه جا می رفت بیمارستان واسه چی؟

چه مشکلی پیش آمده؟؟ نمیدانم چند لحظه گذشت .اما انگار طولانی ترین روزم بود.

تا به بیمارستان رسیدم.ماشین را حتی جای درستی هم پارک نکردم ..بیرون آمدم و کیفم را سریع برداشتم.

و به سمت بیمارستان دویدم.هول شده بودم ،اما انگار پلیس ها خیلی ریلکس و آرام بودند.دندان قروچه ای کردم..

وارد بیمارستان شدم ،بوی الکل در آنجا باعث شد بینی ام را بگیرم …دوباره داشت حالم بهم می‌خورد.

_ببخشید اتاق چنده.؟

بعد از کمی مکث یکی از پلیس ها پچ زد”۱۱۷” و سوار آسانسور شدم ،زمان دیر میگذرید …خیلی دیر

از آسانسور پیاده شدم و چشمم خورد به اتاق با همان شماره .دستگیره را پایین دادم.

با دیدن او کیف از دستم افتاد، احسان بود؟به دستگاه نگاه کردم او زنده بودد؟اما چطوری

مگر او نمرده بود؟از شدت حیرت دهانم باز شده بود.دستانم می لرزید ..

چهره اش به سفیدی برف بود، زانو هایم سست شد.