با یک حرکت از اتاق بیرون پرید
بی توجه به ناله های مرد به اتاق پایین رفت و وسایلش را برداشت
و از عمارت خارج شد
چند باری هم صدای میکشمت و تهدید های مرد به گوشش رسید
…
نفس نفس میزد و میگریست
از ته دل زار میزد
تنها و بیکس
در خیابان ها پرسه میزد
در حال هق هق بود و دکمه هایش یکی درمیان بسته بود
شالش روی سرش نمیماند
با خود فکر میکرد
مگر میشد
او رفته بود تلافی کند ولی باز هم چیزی را از دست داده بود
او باز هم بازنده بود
بازنده تر از قبل…
ناگهان نگاهش به خودش در ایینه یک عمارت افتاد
اشکهایش ریملش را در صورتش پخش کرده بود
روی بینی اش قرمز شده بود
موهایش پخش و پلا در صورتش پخش شده بود و از دکمه های لباسش و چهره فرسوده و خسته اش راهم که نگویم….
صدای هق هقش بالاتر رفت
منصفانه نبود
او فقط یک دختر ۱۸ ساله بود
داشت در این دنیا له میشد
در این جامعه
ولی تقصیر چه کسی بود
نمیدانست
یا هم نمیخواست بداند
هر کسی اورا در ان ساعت و حال و روز میدید قطعا با خود فکرد میکرد زن بدکاره ای است
حالش از این قضاوت ان هم راجع به خودش به هم میخورد
زیر لب و با گریه زمزمه میکرد
:من خراب نیستم
من بد نیستم
صدایش بالا رفت و درصورت خود میکوبید
من هنوز هم یک دخترمم
خدایا منو ببخش
تبدیل به جیغ شد
دیگه سمت اینجور کارا نمیرم
دخترک دیوانهههه…
کمی جلوتر رفت و به یک پارک رسید
به سمت سرویس بهداشتی رفت
رفت و امد در ان شب تاریک ان هم در یک پارک خیلی خطرناک بود
با احتیاط وارد شد و اول به سمت سرویس رفت
بعد از اتمام کارش خود را جمع کرد
ابی به دست و صورتش کشید و موهایش را با کش جمع کرد و مرتب بالا برد
صورتش را تمیز شست و دکمه های مانتو اش را مرتب بست
شلوارش را صاف کرد و قلاب های کفشش را هم منظم کرد
حالا شبیه یک خانم شده بود
یک خانم مرتب و منظم
از انجا خارج شد و در خیابان اصلی پیچید….
چند قدمی برداشد که صدای بوق شنید
سرش را چرختند و ماشین ۲۰۶ البالویی را دید
