رمان آیدا پارت 39

آفتاب غروب کرده بود و تنها مهمان های نزدیک رسیده بودند.

جلوی آینه نگاهی به تیپش انداخت و لبخندی به چهره اش زد

لباس کرمی بلند که او را مانند فرشته ها کرده بود

سایه ی نقره ای رنگ آرایشش را تکمیل میکرد

کفش های پاشنه بلندش را از زیر تخت برداشت و از اتاق خارج شد

همه با لبخند محوی نگاهش می‌کردند

به سمت ضبط رفت و آهنگ شادی را پلی کرد

با این کارش چند نفری همراهش مشغول رقص شدند

یک ساعتی طول کشید تا مادرش به همراه بقیه ی مهمان ها رسیدند

….

ساعت نزدیک های ده شب بود که سفره را پهن کردند و مشغول آماده سازی شام شدند

شیدا که خسته بود تند روی مبل نشست

آیدا هم همراه بقیه مشغول آوردن ظرف های غذا بود

هر لحظه که به ساعت ده و نیم نزدیک میشدند قلبش از هیجان و استرس تندتر میتپید

آخر دیدن سام آن هم بعد از مدت ها برایش غیرقابل باور بود

همین که کارش تمام شد بدون معطلی به اتاق برگشت و سویشرتش را از داخل کمد برداشت

همان طور که مشغول چک‌کردن گوشی اش بود لباسش را هم پوشید

سه دقیقه ی قبل سام پیام داده بود که رسیده

نزدیک پنجره شد و نگاهی به بیرون انداخت

چون وقت شام بود بیشتر مرد ها هم خانه بودند

فقط چند نفری بیرون مشغول صحبت بودند

نگاهش به درختی افتاد که سام درموردش حرف میزد

مردی با پیراهن سفید که تکیه اش را به درخت داده بود

از آن فاصله نمی‌توانست دقیق او را ببینید پس بدون معطلی از اتاق خارج شد

لباسش با پوشیدن سویشرتش کاملا پوشیده شده بود

تنها میماند روسری که آن را هم بدون معطلی سر کرد و وارد آشپزخانه شد

یکی از ظرف های یکبار مصرف غذا را برداشت و از خانه بیرون زد

خوب بود که کسی او را ندیده!

چند نفری کنار در بودند اما توجهی به آنها هم نکرد

با قدم هایی لرزان نزدیک درخت شد

از همان فاصله هم بوی عطرش مشامش را نوازش میداد!

شیرین و بی نظیر.

در یک قدمی اش ایستاد و در سکوت نگاهش کرد

چند ثانیه بیشتر طول نکشید که به سمتش برگردد

خودش بود!

با همان لبخند های مهربانش.

گویا دنیا را به او داده بودند

آخ که چقدر دلتنگ دیدنش بود!

لحظاتی کوتاه همان طور با لبخند نگاهش کرد‌ و در آخر آرام لب زد:

-سلام آیدای من

از همان لحظه ی شروع قرار بود قلبش را به نابودی بکشاند؟!

قلب بی جنبه اش با شدت بیشتری در سینه اش می‌کوبید

آرام زمزمه کرد:

-سام

بغض دیگر چه می‌گفت؟

بی شک نشان از دلتنگی میداد.

لبخندش عمیق تر شد:

-جان سام؟

قبل تر ها را شاید بتواند فراموش کند

ولی مگر آن لحظات را می‌توانست؟!

سرش را پایین انداخت و ظرف غذا را به سمتش گرفت:

-برای تو آوردم

با مهربانی از دستش گرفت و زیر لب تشکر کرد

صدایش باعث شد در چشم هایش خیره شود:

-فکر نمی‌کردم دوباره ببنیمت!

او هم هرگز فکرش را میکرد.

-فکر میکردم بری دیگه منو فراموش می‌کنی آیدا

آخر مگر میشد؟!

با یادآوری حرف هایی که به پلیس زده بود سرش را پایین انداخت و گفت:

-من مجبور شدم همه چیز هایی رو که میدونستم به پلیس بگم

توان نگاه کردن به چشم هایش را نداشت

کاش هرگز این کار را انجام نداده بود.

برای لحظاتی حرفی از دهانش خارج نشد

اما در آخر دوباره زمزمه کرد:

-این کارت ذره ای از احساس من به تو کم نمیکنه

با این حرفش خیال او را هم راحت میکرد

دوباره نگاهش را به چشم هایش داد

اما قبل از آنکه حرفی بزند سام ادامه داد:

-فقط میخوام بدونم دوستم داری یا نه؟

جوابش را بدون معطلی داد:

-خیلی زیاد!

همین برای او کافی بود.

لبخندی زد و بعد از چند ثانیه گفت:

-بهتره بریم،ولی باهات تماس میگیرم

دلتنگش میشد و شاید همان قول زنگ زدنش او را خوشحال کند!

-پس شب بخیر

قبل از آنکه از جایش تکان بخورد سام دست هایش را از هم باز کرد و با این کارش یک قدمی نزدیکش شد و در آغوش رفت

فکر می‌کرد اگر او را ببیند از دلتنگی هایش کم می‌شود

اما گویا اشتباه می‌کرد

لحظاتی بعد از آغوشش بیرون آمد.

یک قدم فاصله گرفت و گفت:

-شب بخیر سامی

لبخندی عمیق به صورتش زد و گفت:

-شب بخیر آیدا

نگاهش را از صورتش گرفت و با قدم های بلند از او دور شد

قبل از آنکه وارد خانه شود با دست خدافظی کرد و تند وارد شد

پدرش با سینی غذا از پله ها پایین می آمد

با دیدن آیدا متعجب و با چشم های ریز شده نگاهش کرد و گفت:

-کجا بودی؟

آب دهانش را قورت داد و گفت:

-ی غذا بردم واسه دوستم

کنارش ایستاد و گفت:

-برو خونه سرما میخوری

با گفتن چشم تند از پله ها بالا رفت.

دو ساعتی طول کشید تا عروسی به پایان برسد

مهمان ها هم کم کم قصد رفتن کردند

با بغض خواهرش را هم راهی کردند و همه با خستگی به سمت اتاق هایشان رفتند

…

(کامنت فراموش نشه ✨)