رمان شاه دل پارت 24

گویی تمام لحظات روی تند زندگی قرار گرفته باشد تا به خودش بیاید افرا از اتاق خارج شد

خودش را با چنان سرعتی به او رساند که کم مانده بود با کله زمین بخورد
جلوی در ورودی دستش را چسبید و با صدای لرزانی زمزمه کرد:

_کجا میری تو؟

گریه میکرد هم جای تعجب نداشت!
افرا بدتر از خودش صدایش میلریزد و عصبی بود:

_اینجا شده دیوونه خونه میفهمی کیوان

به راستی که کلمات چقدر بی رحم بودند!
در سکوت خیره به چشم هایی که به تازگی در بی رحمی همتا نداشت شد!

_تکرار نمیشه به خدا

مگر دست خودش بود!
افرا از فرصت استفاده کرد و گفت:

_میری پیش روانشناس وگرنه میرم

دیوانه بود!؟
یا باید افرا را از دست میداد یا قبول میکرد دیوانه است
دروغ کار سختی بود؟

_میرم..باور کن میرم

چشم‌هایش مثل همیشه هیچ چیز درونش هویدا نبود
پای رفتن نداشت و این عجیب بود!
لحظاتی خیره اش شد و تنها چیزی که در چهره اش مشخص بود همان مظلومیت همیشگی اش بود!

کیوان از فرصت استفاده کرد و دری که باز بود بست و آرام زمزمه کرد

_برو ی شام خوشمزه درست کن منم فردا به قولم عمل میکنم

کیوان و این کار ها..بعید بود!
با همان اخم برگشت به اتاق و به خودش قول داد اگر پیش دکتری نرفت بی شک خانه را ترک میکرد!
شاید کمکی باشد برای بهبودی اش!
———
آخرین ظرف هایی که از شام باقی مانده بود را شست و روی آب چکان قرار داد‌
چایی تنها چیزی بود که سردرد هایش را تسکین میداد!

سریالی درحال پخش بود برای همین کنار کیوان روی مبل نشست و چایی اش را در دست گرفت

مدت زیادی بود تمام فکرش را به کیوان اختصاص داده بود و حالا شاید کمی فیلم دیدن حواسش را پرت کند از زندگی و روزمرگی های خسته کننده اش!

نگاه خیره ی کیوان باعث شد چشم از تلویزیون بگیرد و خیره در چشم هایش که عجیب دنبال چیزی در صورتش میگردد بشود!

_چشمات چقدر شبیه خواهرمه!

خواهرش..!
آناهیتا هیچ شباهتی به او نداشت به خصوص چشم هایش که زمین تا آسمان با او فرق میانش بود!

_وا چیش شبیه آخه

گویا حرف هایش را اصلا نمشینید و تنها زبانش کار میکرد

_رفتارت چقدر شبیه اونه..دقیقا مثل اون مهربون

آهی کشید و گفت:

_وقتی که بود همیشه کنارم بود!

از کدام خواهر و خاطرات حرف میزد شاید اویی که سال ها پیش به دست فراموشی سپرده بودند!

_کدوم‌ خواهر؟!

تعجب از کلمه به کلمه اش مشخص بود گویی با خودش حرف میزد

_حاجی نذاشت قصاص بشه!

مرده بود؟!
آن شب غصه هایی که روی دلش تلنبار شده بود زیادی برایش زیاد بود!

_من ۸ سالم بود و خواهرم ۷ سالش تمام مدت کنارم بود
پدرم اون موقع ها مثل الان مهربون نبود و تنها خواهرم بود که درد های کمربند منو تسکین میداد!

حاجی او را میزد بچه ی ۸ ساله را..!
لحظاتی به گذشته هایش رفت و تمام چیز هایی که در دیدش بود برایش تعریف کرد

از همان صبح بارانی گفت که پدرش مست کرده بود و تنها چیزی که کسی جلودارش نبود همان ضرب های کمربند روی بدن کیوان کوچولو بود!

همان گریه هایی که دل سنگ را هم آب میکرد و به راستی که مادرش چقدر بی رحم بود که از ترس نزدیک هم نشد!

آخ از آن خواهر چشم عسلی مهربانش آخ از آن دختر کوچولویی که در گذشته هایش گم گشته بود!
افرا کپی آن دختر بود تنها ورژن بزرگش!

خاطرات آن شبش بسیار زیاد بود و تا ساعت ها هم حرف میزد چیزی از غصه هایش را کم نمیکرد!
افرا با فهمیدنش شاید کمکی باشد برای حال بدش!

(حمایت فراموش نشه و منتظر کامنت تک تک شما هستم 😄)