رمان آزرم پارت ۱۲۱

بلند صدا می کنم شاید میان این لبخند هایی که خیره به صفحه ی گوشی می زند کمی هم با من گپ بزند
– زینووو!
سریع سر بلند می کند … یک جای کارش می لنگید قطعا
– چرا داد می زنی؟
– شاید چون سرتو کردی توی اون گوشی و لبخند ژکوند می زنی و منم با در و دیوار یکی کردی
پوکر می شود و همچنان موبایلش را پایین نمی گذارد
– لبخند زدم؟
رفتارش دیگر یک چیزی فراتر از مشکوک شده است
– ببینم … نکنه خبریه؟
با هول و ولا گوشی اش را خاموش می کند و روی میز می گذارد و بر احتمالات موجود در ذهنم مهر درستی می زند
– نه بابا … چه خبری؟ … خبری نیست
نمی دانم می فهمد یا نه اما تمام حالت چهره ام می گوید:خر خودتی
– تو چه خبر؟ … عروسی کِیه؟
باز یادم آورد … آه سردی از گلویم خارج می شود … آب میوه ام را هم می زنم
– معلوم نیست … همین عقدم خدا کمک کرد،شد … نمی دونم دیگه باید چیکار کنم واقعا!
دستم را میگیرد و لبخند زیبایی به رویم می پاشد
– من مطمئنم تو از پسش بر میای
قلوپی از آب میوه ی درون لیوانم را با نگرانی می نوشم … ناگهانی شیطنت چهره اش را فرا می گیرد
– به درستی و مصلحتم نشد،با یه نینی بابات مجبوره قبول کنه
چشمانم درشت می شوند و آب پرتقال لعنتی در گلویم می پرد و خنده ی او بلند تر می شود … جدیدا زیاد شیطنت می کرد
بالاخره خودم را از شر سرفه نجات می دهم
– کمتر نمک بریز … نمک پاش
لیوانش را از روی میز بر می دارد
– خیلی خب حالا … واسه من حاج خانوم شده
مشغول چپ چپ نگاه کردنشم که گوشی اش روی میز می لرزد و ناخودآگاه نگاه من سمتش جلب می شود … دیدن همانا و شاخ درآوردنم همانا! …نامِ روی شماره پلک زدنم را متوقف می کند
زینب سریع تلفن همراهش را برعکس می کند … لبخند مسخره اش را دیگر کجای دلم بگذارم؟
تک خنده ای از گلویم خارج می شود و به یاد حرف های سردار می افتم:《این جدیدا سر و گوشش خیلی می جنبه》
همچنان وا رفته و مسخره است حالتش که خنده ام طولانی تر می شود
– چند تا سلیم می تونه توی تهران وجود داشته باشه؟
مقصر من نیستم واقعا قیافه اش خنده دار است … معذب جواب خنده هایم را می دهد
– کجاش خنده داره خب؟ … آرام نخند … وای خدا
__________________________

خسته پله ها را بالا می روم … باید کمی ساعت کاری ام را سر و سامان بدهم
– به سلامتی خانم چش سفید برگشت خونه
یکی بگوید به تو چه ربطی دارد زنیکه؟
– آرام … با توام سرتو انداختی داری میری … تو حیا نداری؟
دیگر طاقتم طاق می شود که بر می گردم سمت او که پایین پله ها چرت و پرت می گوید
– چی میگی دقیقا؟
دست به کمر منتظر گرفتن یک آتوی کوچک است
– خوبه دیگه حیا رو خوردی شرفم قی کردی،شب خونه نمیای
از شکوه عفریته بعید است باور کردن حرفم
– شیفت بودم چی میگی برا خودت … به تو چه اصلا؟چیکاره ای تو؟ … دست از سرم بردار
انگار که تابوتش را آتش زده باشم عصبی می شود
– باباتو فروختی به اون پسره ی افعی کم نبود الان شبم میری پیشش؟ … بی تربیت!
سعی می کنم توجهی به او نکنم و راهی اتاقم شوم که صدای جیر جیر درب یکی از اتاق های بالا می آید و منگ می مانم … آهو که کلاس فوق برنامه بود … چه کسی بالاست؟
بی توجه به شکوهی که سعی دارد با عصبی کردن مرا از بالا رفتن منع کند به سمت صدا می دوم
درب اتاق را باز می کنم و لبخند مزخرف یزدان در چشم می زند … گوشه ی لبم بالا می رود و او سعی می کند خودش را عادی جلوه دهد
– سلام دختر عمو!
دستگیره ی در از دستم رها می شود ‌… بازهم یکی از آن کت و شلوار های مارکش را تن زده
– تو اتاق قایم شدی؟ … نترس بیا بیرون
اخم می کند … چه شد؟ … به غرورش برخورد؟ … او همان شب که مرا تنها در این خانه کنار سردار تنها گذاشت و فرار کرد باید به غرورش بر می خورد
از کنارم می گذرد … این پوزخند های جان سوز را از سردار یاد گرفته ام دیگر
– فهمیدی سردار زنده است … داری توی سوراخ سنبه ها قایم میشی؟ … نترس! … کاری به تو نداره