رمان دِژَم پارت ۲

رمان دژم به قلم پریسا مرادی
. .
……………………✾⃟🥀𝕯𝖊𝖏𝖍𝖆𝖒……………………
…………….#Part_2……………..

* کان *

بعد از مدتها تحمل آلودگی و دود‌ و دم شهر های مختلف ، اولین باری بود که آسمان را اینگونه پاک میدیدم .

امشب حتی ستاره ها هم طور دیگری می درخشیدند .
کم کم داشت فراموشم میشد که پاکی هنوز هم میتواند وجود داشته باشد.

باورم شده بود که ستاره ها سهم چشمان من نیستند .
من هیچ تعلقی به زیبایی ها و پاکی ها نداشتم.

به رو به رو که نگاه میکردم پیش چشمم همه جا سرتا سر آب بود و دو سمتم تا چشم کار میکرد پل …

پل بسفر… پوزخند محوی که از به زبان آوردن اسمش کنار لبم نقش بست کاملا غیرارادی بود.

زمانی چقدر لذت میبردم از ایستادن در این نقطه و ساعت ها خیره شدن به صفحه ی این رودخانه ی عظیم خروشان. اما حالا چه ؟

حالا در آن نقطه از زندگیم ایستاده بودم اما تنها چیزی که برایم اهمیتی نداشت این پل و رودخانه ی به ظاهر عظیمش بود .

کلافه از افکار سرسام آور همیشگی ام ، دستی به پیشانی ام کشیدم و با دست دیگرم یقه‌ی اسکی پلیور را با حرص و خشونت از گردنم فاصله دادم .

باز این حس خفگی عذاب آور سراغم آمده بود .
هر چقدر هم که دیگران به من وفادار نبودند ، این احساس وفاداری کامل خود را به من ثابت کرده بود .

از کودکی با من رشد کرده و در جانم ریشه انداخته بود و حالا حالاها قصد خیانت نداشت .

تکیه ام را از بدنه ی موتور برداشتم و به سمت کناره ی پل حرکت کردم .
چنگ زدم به میله های سرد و یخ زده اش و تا جایی که در توان داشتم فشردمشان.
تا آنجایی که بند انگشتانم به سفیدی مایل شد و دستانم حتی سردتر از آن میله های منجمد شد .

نفس عمیقی گرفتم و چشمانم را بستم و سرم به سمت پایین خم شد و اجازه داد ذهن آشفته و سرکشم پرواز کند و افکار مخرب همچون لشکر ملخ های گرسنه به مغزم هجوم بیاورند.

صدای جنبش و حرکت خشن آب ، مرا را یاد تلاطم و آشفتگی درون خودم می انداخت .

دستانم از شدت سرما بی حس شده بود و روح آزرده ام چون آهنی سرمازده بود ، هیچ گرما و حرارتی را ساطع نمیکرد .

چقدر زمان گذشته بود از آن روز ؟
از آن روز شوم‌؟
۲۲ سال؟…۲۳ سال ؟… یا شاید هم بیشتر؟
روزی که طالعم به نحسی رقم خورد و ستاره‌ی بختم کوتاه شد.

یادم نمی آمد.
فرقی هم داشت؟
۲۸ سال از عمرم را به بطالت و پوچی گذرانده بودم و از این پس هم روال همین بود .

خاطرات تلخ چاقویی میشدند و مینشستند بر حنجره ام .‌گویی تمام عذاب و خستگی این سالها در صدایم ساکن شده بود .

قلب زخمی ام دیگر آستانه اش سر آمده بود .
دیگر تحمل هیچ دردی را نداشتم انگار .
اما بازی هنوز تمام نشده بود .

شکنجه های روحی ادامه داشتند .
دروغ ها ادامه داشتند .
حقه ها…
دورویی ها …
نفرت و کینه و دشمنی ها …
همه و همه هنوز هم در روزگار خفقان آور و خاموشم چون ستاره‌ای دنباله‌دار بودند.

Ｃ᭄