رمان پاریس پارت 1

به نام خدا✨
ღ رمان پاریس ღ
ღღ نویسنده: دختر شنی ღღ
خلاصه: دختری که به خاطر یک حادثه تنها کسش را از دست میدهد و از تهران دل میکند و به زندگی روستایی پناه میبرد..
پسری که برای رهایی از دورویی آدم ها به زندگی در دل طبیعت رنگارنگ دل میدهد..
و سرنوشت..
سرنوشتی که آن دو را مقابل هم قرار میدهد..

ღღღღღ

وارد کافه شد..
سنگینی نگاه های همه را حس میکرد..
برایش مهم نبود..
مهم نبود که دیگران او را با را ترحم نگاه میکند..
مهم نبود که بعضی او را جوری نگاه میکند که انگار موجود چندشی است نه یک مدل معروف در خارج کشور..
تا وقتی که او را داشت هیچ چیز مهم نبود حتی زخم زبان های لیلا..
به سمت میز کنار پنجره رفت و کنار میز توقف کرد..
پسرک نگاهش را از قهوه گرفت..
از جایش بلند شد و صندلی رو به رویش را برداشت و صندلی چرخدار دختر را آنجا قرار داد..
بعد از اوردن سفارش دخترک سکوت عجیبی که حاکم بود را شکاند و گف: ببین ماهی.. تو دختر عموی منی.. ما باهم بزرگ شدیم.. با هم رفتیم پاریس.. با هم وارد عرصه مد شدیم.. با هم معروف شدیم اما حالا.. حالا تو دیگه نمیتونی بری روی استیج.. نمیتونی بری روی سن و نگاه ها رو مجذوب خودت کنی… نمیتونی اون رقص باله ای که قولش رو دادی رو توی عروسیمون انجام بدی… نمیتونی دیگه همراه من باشی… نمیتونی… اما من هنوزم میتونم برم رو استیج.. یکی دیگه رو پیدا کنم که باهم بشیم یه کاپل معرکه..
نفس عمیقی کشید و نگاهی به چهره دخترک انداخت و گف: ماهی من نیازهایی دارم.. نیاز هایی که بخاطر اعتقاداتت هیچ وقت ازت نخواستم براورده شون کنی اما نمیشه که با تو ازدواج کنم و باز هم از نیازم چشم پوشی کنم..
قلب دخترک ایستاد..
ارزش او برای مرد روبه رویش فقط به رابطه بستگی داشت؟؟
حال که به این روز افتاده بود پسرک اورا به خاطر س*ک*س داشت رها میکرد؟؟
سعی کرد مثل همیشه قوی باشد.. از بچگی در مقابل لیلا این رفتار را خوب یاد گرفته بود..
سعی کرد نشان ندهد که چطور زخم کهنه قلبش به خونریزی افتاده..
زخم تنها بودنش.. زخم بی کسی اش..
اولین ضربه را لیلا زن بابایش به او وارد کرده بود و دومین ضربه را نامزدش..
به چشمان قهوه ای کوهیار خیره شد و گف: عمو بد اسمی رو برات انتخاب کرده.. تو شبیه تپه هم نیستی چه برسه به کوه.. یادت باشه اینکه من روی این صندلی نشستم اول به خاطر اصرار تو برای برگشتن به ایران بود و دوم بخاطر اصرار تو برای رفتن به اون شهر کذایی تو ترکیه.. من اصلا مشتاق نیستم با آدم کوته فکری مثل تو ادامه بدم و اگه فکر کردی به پات می افتم گول خوردی… یادت باشه کوهیار.. تاوانش رو پس خواهی داد..
و چرخش را چرخاند و از کافه بیرون زد..

حال سه ماه از آن روز میگذشت..
آن روز بلافاصله با راننده اش به خانه رفت و لوازم ضروری و کتاب ها و لباس هایش را به مژگان سپرد برایش پست کند به آستارا و باز هم با راننده به آستارا رفت..
همه یادگاری ها و خاطراتش از کوهیار را در تهران رها کرد..
شاید گاهی وقتا مخصوصا شبا یاد کوهیار و کوه نبودنش می افتاد اما سعی داشت فراموشش کند..
او همیشه تنها بود و ترسش از رها شدن باعث شد همیشه مواظب دلش باشد تا قبل از رسمی شدن رابطه شان از دستش نرود..
او کوهیار را دوست داشت.. هرچه باشد از بچگی با هم بودند و کوهیار تنها حامی اش بود اما عاشقش نبود.. هیچ وقت قلبش با دیدن او تند نتپید اما با این حال ازدواج و زندگی با او را دوست داشت..
چه خوب که این حادثه رخ داد و با روی تنوع طلب و نامرد کوهیار آشنا شد..
به آستارا آمد.. به خانه خانم جون و آقا جون..
مادر بزرگ و پدر بزرگ مادری مهربانش که چند بار خواسته بودند دخترک را پیش خودشان بیاورند اما لیلا برای نشان دادن خوبی اش مانع شده بود.. چقدر هم که لیلا خوب و مهربان و مثل مادر برایش بود..
هیچ وقت به خانم جون و اقاجون نگف نامردی کوهیار و پدرش و لیلا و در کل آدم های دور ورش او را کشانده به این روستای اطراف آستارا در دل جنگل های گردنه حیران.. به همه فقط گف خسته شده از تهران دودی..
آقاجون و خانم جونش بر خلاف پدرش خیلی خوشحال شدند و تمام مدت هوای دخترک را داشتند و جوری برخورد کردند که انگار دخترک هنوز هم روی دوپایش راه میرود..
بخاطر دخترک با وجود اینکه سختشان بود پشت میز غذا میخوردند و تا حد ممکن زمین نمیشستند تا دخترک معذب نشود..
صدای خانم جون که صدایش میزد و بعد صدای ریز سمیه خانم نشان از آمدن همسایه و رفیق قدیمی خانم جون میداد..
عباس اقا همسر سمیه هم با اقاجون در یک پادگان بودند و دوران شیرین سربازی را باهم طی کردند..
همیشه عصر ها یا خانم جون به خانه سمیه خانم میرفت یا سمیه خانم به خانه آنها می آمد..
پیر مرد و پیرزن مهربانی که پسر و عروسشان را در تصادفی از دست دادند و پسر نوزاد آن دو را در همین روستا بزرگ کردند.. پسری که در تهران مدیریت قبول شد و به آنجا رفت و حال خارج از ایران است..
بقیه بچه ها و نوه هایشان در شهر های مختلف زندگی میکندد و هرزگاهی به آنها سر میزدن اما ماهانا اصلا از آنها خوشش نمی آمد..
خیلی خودشان را میگرفتند..
تنها خوبی اش آن بود که نمیدانستند ماهانا کیست..
اگر میدانستند ماهانا کیست قطعا با زخم زبان به او آزار میرساندند..