رمان گذر از رنج‌ها پارت1

توی کافه‌ی دنج همیشگیمون نشسته‌ام، قهوه ای که سفارش داده بودم سرد و بد مزه شده…مثل همیشه دیر کرده… میدونستم امروز امتحان داره وبا حساب زمان امتحان و ترافیک همیشگی تهران انتظار این دیر اومدن رو داشتم.
شایدم این منم که زودتر رسیده‌ام! منی که مثل شیما ادم پرمشغله ای نبودم تا برای رسیدن به قرارهام وقت کم بیارم…یه دختر تنها، نه دانشگاهی، نه کاری، نه شغلی…همیشه وقت اضافی داشتم انقد که میتونستم همه ی وقتم رو به حراج بزارم تا بلکه روزها و شبهای منم پایانی داشته باشه! درست نقطه مقابل شیما که سرش یا گرم دانشگاهی بود که یک روزی باهم شروعش کردیم ویا شغل پاره وقتی که به تازگی پیدا کرده بود و چه قدرم بابتش خوشحال بود.
بهش هیچوقت حسودی نکردم و نمیکنم مگه ادم به عزیزترینشم حسودی میکنه!؟ عزیزترینی که همه کس زندگیشه…که اگه من الان اینجام و بعد از تمام اتفاقات تلخ گذشته هنوز سرپام فقط به خاطر وجودشه! ولی دروغ چرا همیشه حسرت زندگی شلوغش رو داشتم حسرت خانواده ای که داشت و من هیچوقت نداشتم. شاید زندگی پر زرق وبرق‌ام خبر از خوشبختی من بده ولی مگه نه اینکه ظاهر ادما با باطن زندگیشون همخونی نداره، مگه نه اینکه ما مردمی ظاهربین هستیم که خبر از دل هم نداریم! مگه نه اینکه ظاهر خوب گاهی فقط یه نقابه برای پوشندن ضعف هایی که داری درست مثل دندون زرد رنگی که پشت یه عالمه مواد سفید رنگ دندان پزشکی قایم میشه…!
توی افکار خودم غرق بودم که صندلی رو به روم کشیده شد سرم رو بلند کردم و نگاهم به لبخندش که چال گونه اش رو عمیق تر میکرد کشیده شد…
اخم کردم:
ــ چه عجب یادت افتاد یه بدبختی اینجا منتظرته و باهاش قرار داری!

در حالی که صندلی رو میکشید بشینه گفت: به جون تو این میرطاهری یه سوالایی داده بود که برای هرکدوم باید یه طومار جواب مینوشتم، دستم چالاق شد به خدا الانم از بس نوشتم حسابی ضعف کردم خواهشن بزار اول یه چیزی بخورم بعد نق زدنات رو شروع کن.

سرم رو با تاسف تکون دادم : خوبه همیشه برای خودت بهونه داری…باشه اول کوفت کن بعد سرت آوار شم…این قهوه هم سرد شد!

منو زرشکی از قبل دیده ام رو هل دادم سمت شیما تا انتخاب کنه، انتخاب من کیک شکلاتی من همیشه عاشقش و اینبار لاته رو جایگزین قهوه میخواستم بکنم، شیما هم با یک نگاه سرسری کیک دارچینی و چای رو انتخاب کرد. با اشاره به گارسون سفارش های انتخابی مون رو دادیم، گارسون تعظیم کوتاهی کرد و همراه قهوه سرد شده از میز دور شد.
تمام مدت حواس شیما به من بود…لعنتی! حتی منو بیشتر از خودم میشناخت، میدونست این گرهی که بین ابروهام جا خوش کرده، این حالی که گرفته هست، این بغضی که به ته گلوم چسبیده از کجا آب میخوره…همیشه میدونست!
اینم خوب میدونست اگه الان کلامی حرف بزنه اونقدر خود دار نیستم که متوجه موقعیتم باشم و مجبوره وسط همین کافه شرشر اشکام رو جمع کنه برای همین بدون هیچ اشاره‌ای به حال بدم موضوع بحثمون رو به سمت دیگه‌ای سوق میده…از دانشگاهی تعریف میکنه که زمانی بهشت من بود، که زمانی غایت آرزوهم بود…از سخت گیری استادش، از امتحاناتی که پیش رویش بود.