غرامت پارت 44

می‌رود و من میمانم و غم و تحقیری که شده‌ام…
زیاد نمی‌گذارد که آوای صدای‌اش را از یاد ببرم

-زود بساط جمع کنم می‌خوایم بریم خونه مامانم!

بغض گلویم بیشتر شد، همین را کم داشتم
صبح مهران مرا تحقیر می‌کند و الانم هم که مادرش!
طبق دستورش میز صبحانه را با غم جمع کردم و هرزگاهی با سوز اشک‌هایم را می‌شوراندم..

-چی‌شد هنوز تموم نکردی؟

باترس پلک برهم بستم تا راه اشکانم را ببندم،
صدای پای‌اش آمد
بیشتر خودم را سرگرم شستن ظرف ها کردم و آرام لب زدم:
الان تموم میشه..

صدای قدم های‌اش نزدیک تر شد،
با حس نفس های گرم‌اش درست کنار گوشم قطع شد..
لیوان درون دستم را فشردم
سعی کردم خونسرد بمانم و آن بغض آماده ترکیدن را پنهان در گلویم خفه نگهدارم..
ولی آن رد به جا مانده رسوایم می‌کرد
دستانش دور کمرم حلقه شد،
لیوان بیشتر بین انگشتانم فشرده شد
چانه‌اش را روی شانه‌ام گذاشت
این همان مهران صبحی است؟
شیر آب را باز کردم تا دمای بدنم که با آن نفس های گرم مَچ شده بود را پایین بیاورم
که دست‌اش از دور کمرم آزاد شد و شیر آب را بست..

-مگه نمیگم رو اعصابم نباش

نفس‌های‌اش بیشتر لاله گوشم را نوازش و دمای بدنم را بالا و پایین می‌کرد
هنوز عادت به این نزدیکی ها ندارم
دستان کفی‌ام را روی سینک میگذارم و آرام لب میزنم:
حواسم نبود، خوابم برد..

لاله گوشم را به دندان گرفت، که ترسیده دستش را چنگ زدم و کمی گردنم را کج کردم
گویا طعمه را برایش آماده کردم
لب های‌اش روی گردنم نشست و ترسیده با تن صدای بلندی گفتم:
مهران دندون نگیر!

هنوز کبودی های آن شب اش هست!
دندان های‌اش را کیپ گردنم کرد و کمی فشار داد، که اشکم سرازیر شد و او دید..
گویا برای اولین بار بود ک دلش برایم به رحم آمد که دندان های‌اش را غلاف کرد و مکید!
قلبم مانند گنجشک شکارچی دیده چنان می‌کوبید که گویا طبل می‌کوبند
دهانش را برمی‌دارد و کنار گوشم پچ می‌زند:
دفعه بعد تنبیه بدنی داریم!

به آنی فاصله می‌گیرد و کمی بعد بوی عطر سردش که جدیدا می‌زند و از فضای آشپزخانه کمرنگ می‌شود!
نفس حبس شده‌ام از بتن داغم خارج می‌شود
گردنم هنوز نبض می‌زند و خیسی گردنم یادآور مهران است..
*
*
*
-لباسم برا خودت بردار شاید شب بمونیم!

گوشه لبم را چین دادم و کمی به او که دکمه‌های پیراهنش را می‌بست نزدیک شدم
سعی کردم کمی در لحنم نرمی و لطافت به خرج دهم..

-من الان وضعم مناسب نیست اونجا بمونیم اگه میشه

قبل از کامل کردن جمله‌ام به سمتم برگشت و روبه رویم ایستاد، دکمه‌های بالای‌اش هنوز باز بود.

-مگه وضعت چیکاره؟

بعد اشاره‌ای به دکمه‌های بالای اش کرد و خود مشغول سر آستین های پیراهنش شد.
کمی بیشتر خودم را به او نزدیک کردم و دکمه‌ها را یکی یکی ارام بستم و لب زدم:
پریودیم شدیده، می‌ترسم اوم..

خجالت زده گوشه لبم را به دندان گرفتم و آخرین دکمه را بستم،
دوقدم به عقب رفتم تا صورتش را ببینم
جدی و اخمو
ترسیدم از اینکه به مزاجش خوش نیاید مرا بیشتر آنجا نگه دارد.
آخرین تای سر آستین پیراهن مشکی‌اش که زیبا روی تن‌اش نشسته را می‌دهد و با همان اخم به من خیره می‌شود

-اون چیزای که نیاز داری بردار با خودت، که مشکلی پیش نیاد!

بادم خالی شد و مانند لاستیک پنجر به اویی که بی توجه از اتاق خارج شد خیره شدم..
به این مرد لطافتم نمی‌آمد
نفس پر حرصی کشیدم و کیف متوسطی برداشتم و پدبهداشتیم را درونش گذاشتم..
آماده از اتاق خارج شدم
که هم‌زمان زنگ خآنه به صدا درآمد
فکرم ناگهان یادآور ان روز شد که در خانه را به رویم قفل کرده بود!
چطور یادم رفته؟!
مهران شاسی را فشرد و نگاهش را به سمتم برگرداند و گفت:
چادر بنداز سرت رضاس!

از یادآوری ان کارش ناخوسته صورتم ترش شد و با این غیرت مردانه اش بیشتر رو گرفتم و چادر بر سر کردم.
باید یادم باشد در این باره به او بگویم!
چادر روی سرم انداختم که صدای یاالله رضا آمد صدای‌اش تن بلندی داشت و عجیب آشنا بود!
آشنا؟!
درست مثل داد و فریاد های مردانه‌ای که دیشب از بلندگوی گوشی پخش می‌شد
ابروانم درهم گره خورد
مهران زودتر از آنچه که فکرش را کردم به بیرون رفته بود و خوش و بش می‌کرد..
پاتند کردم و از پنجره کنار مبل سرک کشیدم
رضا بود با دوتا شیشه مربعی شکل در دستانش

-یامور برا آقا رضا شربت بیار..

از روی مبل پایین امدم که اینبار رضا با صدای بلندی همان گونه مهران گفت:
زن‌داداش لازم نیست، یک لیوان آبم بسه!

بلندی دادش همانگونه داد و فریاد ان مرد پشت گوشی بود ولی درست شبیه او نه یک شباهتی هایی داشتند ولی نه دقیقن خود او

-چرا وسط پذیرایی واستادی، برو شربت درس کن بنده خدا منتظره!

ترسیده از سر راهش که شیشه ها را می برد کنار رفتم، از خودم متعجب بودم که اینقدر کارگاه بازی برای کسی می‌کنم که هنوز به من پایبند نشده!
برای اینکه دوباره صدای بلندش را نشونم به آشپزخآنه پناه بردم و مشغول درست کردن شربت شدم

-یامور این گوشی من و از شارژ نکشیدی؟

قلبم به یکباره ایستاد، بالاخره به سراغش رفته بود
ترسیده لیوان را روی سینک گذاشتم و به سمتش برگشتم

-یادم رفته

حرصی به سمت گوشی اش رفت و گفت:
من با تو چیکار کنم؟شوهرت به این بزرگی تو اتاق یادت میره این گوشی که جای خود داره!

با همان آثار حرص در رفتارش گوشی را با خشونت کشید که صفحه اش روشن شد ولی او بدون توجه بین دستانش گرفت و به بیرون رفت
قلبم به سرعت می‌کوبید
و مات سر جایم ایستاده بودم تا صدای داد و فریادش را بشنوم که برخلاف انتظارم بدون لحظه ای درنگ وارد خانه شد و بدون توجه به من شیشه ها را روی عسلی های که شکسته بود تنظیم می‌کرد
به دستان خالی اش نگاه کردم، گوشی همراهش نبود..

-یامور بیا کمکم باهم بزاریم

به خود آمدم و سعی کردم کمی دست‌پاچیگیم را پنهان نگاه دارم و لب زدم:
شربت و ببرم میام

سری تکان داد و دوباره سخت مشغول شد، از آنجایی که هنگام رفتن با گوشی بود موقع برگشت بدون آن
بی شک به دست رضا سپرده بود!
به درگاه ورودی خانه رسیدم
رضا مضطرب مشغول گوشی مهران بود و هرزگاهی سربلند می‌کرد و در خآنه را چک می‌کرد
متعجب شدم و مکث را جایز ندانستم و از خانه خارج شدم که همزمان
نگاهش روی من نشست و با استرس احساس کردم که نفس آسوده ای کشید
سینی را به سمتش گرفتم و لب زدم:
سلام خوش اومدین بفرمایید خونه میل کنید.

ولی او نگاهش را گرفت و دوباره سر در گوشی فرو برد و همزمان لب زد:
صبحتون بخیر، نه ممنون

گوشی را پایین آورد و درون سینی گذاشت و بعد دستش را برای پس زدن جلو آورد و گفت:
هنوز صبحانه نخوردم، معده ام اول صبحی چیز شیرین بخوره باهم نمیسازه دستتون درد نکنه!

سینی را عقب کشیدم و گفتم:
هرجور مایلید..

نگاهی پر از استرس حواله ام کرد و داد زد:
داداش من رفتم
بعدظهر کارگاه میبینمت

بعد بدون ایستادن و با سری تکان دادن برای من از خآنه خارج شد
این رفتار های‌اش و آن تن صدای آشنا
ناخواسته گوشی را از سینی چنگ زدم و صفحه اش را روشن کردم
حدسم به یقین تبدیل شد
هیج اعلانی از دیشب روی صفحه نبود

-یامور رضا کجا رفت؟

یکه خورده گوشی را سرجای قبلی اش برگرداندم و به سمت مهران برگشتم و بدون توجه به سوالش لب زدم:
دیشب بعد مالک فک کنم کسی به گوشی‌ات زنگ زد!

شاید دیوانگی بود اگر رضا واقعا پاک نکرده باشد خود دم به تله داده بودم ولی الان نیاز داشتم تا رضا را بفهمم
مهران متعجب به من نزدیک شد و گوشی اش را برداشت و گفت:
این از کجا در اومد؟رضا کو؟

من از استرس رو به موت بودم او سوال و پرسش می کرد

-رضا رفت

اخم در هم کشید و تشر زد:
آقارضا

لبم را گزید و گفتم:
آقارضا رفت، شربتم نخورد.

سری تکان داد و دوباره عزم رفتن کرد که سریع گفتم:
نگاه نکردی؟

بی حوصله چشم غره ای به من رفت و گوشی اش را چک کرد و در آخر صفحه تماس های‌اش را مقابل چشمانم گرفت
آخرین تماس
مالک!
نزدیک بود شاخ دربیاورم
رضا پاک کرده بود

-علاوه بر فراموش کاری، ناشنوام شدی
بهم انداختنت عموهات..

به او حرف تکیه دارش توجه نکردم و داخل خانه شدم
چه معمای عجیب و غریبی
رضا و ان دختر
که اینقدر رضا به او نزدیک است که نجاتش می‌دهد و از آن طرف مهرانR سیوش می‌کند..

-یامور اون بنداز تو آشپزخونه بیا بریم که خیلی دیره

“اینم یک پارت طولانی، از این به بعد یک روز درمیون پارت گذاری میشه
و تازه قرار رمان جدیدم رو داخل رمان وان پارت گذاری کنم
اسم رمان “کالون” خوشحال میشم اونم حمایت کنید”