رمان آزرم پارت ۱۱۹

چشم هایش را بسته است … دارد تلاش می کند خودش را برای رویارویی با قاتل خانواده اش آماده کند … خودش را آماده کند تا زمانی که روبه‌رویش ایستاد دست دور گلویش نپیچد … مغزش را نشکافد و قلبش را سوراخ و تنش را تکه تکه نکند
پیرمرد کابوس شب های جوانی اش بود … شب ها با فکر انتقام می خوابید و صبح ها با فکر انتقام چشم می گشود … بماند چشم های سیاهی که مانند پارادوکس میان افکار تاریکش خودنمایی می کرد … تلخ است … تلخ است چشمانی که همه ی آمال و آروزیت شده شبیه قاتل پدرت باشد … مرگبار است خنده ی زنی که دیوانه وار می خواهی اش شبیه دشمنت باشد … کاش کسی سردار را می کشت و راحتش می کرد … این مغز معیوب را سوراخ می کرد و سردار افسانه ای میشد در تاریخ!
صدا می آید … صدای خش خش برگ ها زیر پا … صدای کوبیدن عصایی که گویی بر زمین نه … بر روان مرد می کوبید
کاش می شد همینجا او را ذره ذره کند … هر استخوانش را گوشه ای بی اندازد … کاش میشد!
سال ها از آن شب خوفناک می گذرد و آتش سردار حتی لحظه ای خاموش نشد … طمع صالح هم!
– پسر روزبه!
جمله اش جنبه ی به خود قبولاندن دارد … انگار می خواهد به خودش بقبولاند او واقعا پسر روزبه است
سردار بر هم نمی گردد طرفش ‌… حتی صدای منفورش هم
انگار جگرش را در چنگ هایش می فشارد و قطره قطره خون ریخته شده از آن را می مکد
صالح با تومانینه کنارش می ایستد … افرادش همه این اطراف اند … کوچک ترین آسیبی غیر ممکن است … بازهم می شود همان صالحی که سراسر عُجب و غرور بود
– اعتراف می کنم تو اصلا شبیه پدرت نیستی
منظره ی شهر دارد به حال سردار می گرید … از اینکه مجبور است قوی باشد … ناچار است سر پا بایستد … باید دارایی اش را از این خوک پیر پس بگیرد
بالاخره می چرخد رو به صالحی که سعی در خونسرد بودن می کرد … تمام توانش را جمع می کند تا به چشمانش نگاه کند … چشمانی که روزبه ای نحیف میان عنبیه یشان خودنمایی می کرد
– نیستم … هیچ جوره شبیهش نیستم … حتی همین الان می تونم تک تک استخوناتو خورد کنم … شایدم سرتو ببرّم و وسط تهران بگردونم
صالح بلند می خندد … بلند و با تمسخر … روزبه کجا و این مرد افسارگسیخته کجا؟ … روزبه لعنتی … حتی زمانی که هفت کفن پوسانده هم دست از سرش بر نمی دارد … یک گرگ در لباس گوسفند به جانش انداخت
– جوونی و کله ات داغه … فکر می کنی من اگر احتمال می دادم یه درصد جونم تو خطره میومدم؟ … بابات برخلاف تو عاقل بود … تو باهوشی … خشمت بهت غالبه … کینه ای … ولی عاقل نیستی
سردار چنان مشت هایش را فشار داده که رنگ انگشتانش به سفیدی گراییده است … هر کلمه اش هیزمی می شود بر آتش فروزانش
– خیلی خب … حرفاتو بزن ..‌. چون قرار نیست بعد از این بهت رحم کنم پسر روزبه
پوزخندِ پر از حرفی روی لب های مرد جا خوش می کند … همین مشت گره کرده اگر در صورتش فرود می آمد جان به جان آفرین تسلیم میشد … آن وقت حرف از رحم کردن می زند؟
زخم عمیقی بر جان صالح می زند با جملاتش ‌… این بار نه به خاطر انتقام … به خاطر خودش … یک آرام از خودش طلب داشت
لحنش بد است ‌‌‌
– ک.شعرات دیگه خرشون برو نداره پیرمرد … علی الحساب این دفعه کاری با جون عزیزت ندارم ‌…
مکث می کند … باید جوری بگوید که تمام منصور صالح خاکستر شود
– آرام و می خوام
صالح یکه خورده دستش روی عصا شل می شود و سردار می تازد
– می خوامش … بدجوری ام می خوامش … دنیا کوچیکه صالح … اومدم ازت خواستگاریش کنم
این بار صالح توان خنده ی مضحکِ من‌درآوردی را هم ندارد … مات است … مات چهره ای که دست روی دخترش گذاشته بود … روی آرام!
– حالا که فکرشو می کنم زیادم بی شباهت به روزبه نیستی … توام مثل اون توی خیالاتی
سردار هی می خواهد جای پدرش آرام را تصور کند بلکه خشم، سراسر تن و بدنش را در این شرایط آلوده نکند … اما پیرمرد … خیلی دوست داشت بمیرد؟
– درخواست نبود … دستور بود
صالح دیگر خونسردی اش از دست می رود … عصا بر زمین می کوبد و خاک های زیر پایش بر می خیزند … بر می گردد برای رفتن … هاه! … آرام را می خواست خواستگاری کند!
– برو روی قبر روزبه … و به گور پدرت بخند … و دیگه … دور و ور آرام نپلک … طرف حسابت منم
کاش کمی جملاتش را سبک و سنگین می کرد … کمی روی آن دو جمله ی ابتدایی اش فکر می کرد … کمی … فقط کمی!
چیزی از آرامش دیگر در سردار پیدا نمی شود … دو جمله ی اول اش مانند خنجر جای جای تنش را سوراخ می کنند … خنجری که زهرآگین بود … با یک تفاوت … زهرش در روح و روان مرد نفوذ می کند نه جسمش
ببر درنده ی درونش بیدار می شود … صدم ثانیه هم نمی گذرد که گلوی پیرمرد زیر فشار دستش به خِرخِر افتاده … پاهایش از زمین جدا شده اند و سردار زخمی است … تنش پر است از جای زخم آن خنجر
افراد صالح نزدیک می شوند و سردار در صورت سرخ شده ی پیرمرد فریاد می کشد … از آن عربده هایی که کوه را می لرزاند
– قبر دادی بهم؟ … حرو.زاده قبر دادی به من؟ … بی شرففف قبر دادی به مننن؟
خودش را در درون می خورد تا او را خفه نکند … خودش را می کشد تا نگوید حتی به دوتا استخوان و یک پوست نازک هم راضی بود … نمی توانست انقدر راحت بمیرد … نمیشد
– خوب بهم گوش کن لاشخور … خوب گوش کن … یه برگ از مدارکی که دست منه طناب دار می ندازه گردن نحیفت … می شنوی؟ … نمیر … الان نمیر،الان فقط گوش کن … آرام مایملک منه … مال منه … قبل از اینکه با یه کاغذ پاره بری جهنم میدیش بهم
جان می کند تا خرخره ی صالح را رها کند … پیرمرد روی زمین می افتد و بلند سرفه می کند … نام مدرک آمد و تمام خونسردی اش را باخت … دست جلوی افرادش گرفته تا نزدیک نشوند … یک آسیب کوچک به پسر روزبه میشد چوبه ی دار!
سردار بالای سرش ایستاده … با تنفر نگاهش می کند … بیشتر با تعفن … بوی کثافت می دهد … بوی دخترانی که روحشان را دریده بود ‌… بوی اسلحه هایی که جان انسان گرفته اند … بوی التماس های پدرش … بوی زباله دانی جهنم را می داد
– موافقت می کنی … قبل از اینکه کاغذ پاره هات بیفته دست پلیس … صالح کبیر!
لگدی به پهلوی نحیف پیرش می کوبد و عبور می کند
– بی شرف …!
مگر روحی هم برایش باقی گذاشته بود که دلش بسوزد؟ … کاش فرصتش را داشت تا همینجا زجر کشش می کرد … حیف!
___________________

آرام:
فریادش یک دم بر سرم خاموش نمی شود … صدای گریه های آهو هم … شاید هم لبخند های خبیث شکوه
یک لحظه دست از فریاد کشیدن بر سر دخترکش بر نمی دارد … گناهم چه بود که دختر او بودم؟
تهدید کنان جلو می آید و من ناخودآگاه دستانم را جلوی صورتم هائل می کنم … ضرب دستش را زیاد چشیده بودم
دستش روی صورتم فرود نمی آید … عجیب است!
– بهش میگی نه … قبول نمی کنی … منو ببین آرام … به روح مادرت که زیر خاکه … اگر قبولش کنی … پیوند خونی رو نادیده می گیرم و دیگه دختری به اسم آرام ندارم
هاه … نتوانسته به او بگوید با این وصلت مخالف است … بازهم جلوی سردار کم آورده و زورش به من می چربد … کاش یکی به آهو بگوید گریه نکند … کاش یکی به او می گفت آراز همین اطراف است … نترس!
تمام غم های تلنبار شده روی قلبم در جملاتم ریخته می شوند
– پیوند خونی؟ … شما کی برای من پدر بودین؟ … کی مثل بقیه ی باباها نوازشم کردین؟ … کی شب برام قصه گفتین که کابوس نبینم؟ … کی؟ … از اولم تنها چیزی که مارو به هم مرتبط می کرد فقط خون بود
دستش بالا می رود که فرود بیاید روی صورتم و جیغ گوش خراشم دست خودم نیست
– بخدا اگر بزنی به سردار میگم
دستش در هوا خشک می شود … همه ی این ها ارمغان خودش بود … این آرامِ سفالی را با دستان خودش ورز داده بود … آرامِ دریده ای که پدرش را با مرد دیگری تهدید می کند
– اگر یک بار دیگه دستتون روم بلند شه قید همون خون رو هم می زنم … بیشتر از توانم دختری کردم برای شمایی که پدر نبودین … جواب من معلومه ‌‌… تغییرم نمی کنه … دوسش دارم … لااقل بیشتر از شما دوسش دارم
حتی شیمی درمانی های سخت و طاقت فرسا هم ذره ای او را از تک و تا نیانداخته بود … اما اکنون مرد شکست خورده ای را می بینم … به عنوان نزدیک ترین انسان زندگی اش ضربه ی مهلکی به او وارد کردم … ضربه ای که آتشش قلب خودم را هم جزغاله کرده است
عقب گرد می کنم برای رفتن کنار آهو … اما پدر همانطور مات نگاه می کند
دنیا زیادی به کام صالح بزرگ تلخ شده این روزها … با سرطان دست و پنجه نرم می کند … پسر رفیق قدیمی ای که به خاک سپرده برای انتقام دست از سرش بر نمی دارد … دخترش طرف دشمن است … کسی چه می داند … شاید دارد تاوان می دهد … طلا گفته بود … گفته بود که تاوان یک سری گناهان را همین دنیا می دهیم!
___________________