رمان آزرم پارت ۱۰۰

– همه رو از خودش فراری میده آخرش!
طلا سال هاست با سردار قهر است … تمام ارتباطشان در حد تماس و احوال پرسی است … نمی داند سردار پلیس است؟
موهایم را نوازش می کند و این نوازش ها عجیب بوی مادرم را می دهند … سردار خودش را حتی از این نوازش هم محروم کرده
گاهی خودم را جای او می گذارم و به این همه خشمش حق می دهم … شاید من هم اگر مرگ دردناک پدرم را می دیدم،آن هم زمانی که هیچ گناهی ندارد،یک دیو کینه ای می شدم و زندگی اش را جهنم می کردم اما … او زن بودن من را لگد مال کرد … منی که از همه بی تقصیر تر بودم
زنی دیگر نام همسرش را یدک می کشد و این آرامکم را دیوانه می کند! … آرامِ دیوانه!
________________

– اتاق سرداره بعضی وقتا که میاد میمونه اینجا … از الان دیگه مال توئه … فکر کن خونه ی خودته مادر
لبخندی برای تشکر به صورتش می پاشم
– طلا مامان … می دونستی تو اول قلب بودی بعد دست و پا دراوردی؟
خنده ی بامزه ای می کند و چپ چپ نگاهم می کند
– اَه باز شروع کرد لوس بازیاشو … وسایلتو بچین بیا آش بار گذاشتم
خنده ام میگیرد … من کنار کسانی که دوستشان داشتم یک دخترک لوسِ روی اعصاب می شدم
می رود و من میمانم و اتاقی که گفته مال سردار است
یک اتاق روستایی که حتی تخت هم نداشت باید تشک پهن می کردم برای خواب … فقط چندین کمد چوبی دارد که کنار هم قرار دارند و فرشی زیبا
درب اولین کمد را باز می کنم و چشمانم معطوف لباس های مردانه ای می شود که درون آن آویزان اند … اگر می دانستم این همه لباس از او پیدا می کنم آن پیرهن سفیدش را برای خودم بر نمی داشتم
همه یشان شسته اند و اتو کرده … طلا وسواس عجیبی به تمیزی دارد
لباس ها را کنار می زنم و لباس های خودم را کنارشان آویزان می کنم … لباس های دخترانه ام کنار لباس های مردانه ی او حس دیوانه کننده ای می دهد به من … آن پیراهن سفید را هم با خودم آورده ام
باید کم کم فراموشش میکردم،نمیشد یک دفعه که … اول جایش را پیراهنش پر می کنم و بعد پیراهن را هم کم کم کنار می گذارم
گمانم مخم تاب برداشته است
– آرام … نمی خواد قربون صدقه ی لباسای سردار بری بیا آش سرد شد
صدایش از بیرون اتاق می آید و طلا به عنوان یک زن ۶۰ و خورده ای ساله زیادی باهوش است … درب کمد را می بندم و پیشانی ام را به آن تکیه می دهم … همین مانده با دیدن لباس هایش دلم برایش تنگ شود دیگر … یکی باید یک کتک حسابی به من میزد بلکه آدم شوم
– آرام میای یا بیام با کتک بیارمت؟
ناخودآگاه می خندم … ذهن خوانی بلد بود؟
– اومدم اومدم!
_________________

نگاهی به دخترکی که مدام سرفه می کند می اندازم ‌‌… موهای فرش عجیب من را دلتنگ موهای قبلی ام می کند
– چیزی نیست یه سرماخوردگی ساده است
بی توجه به مادرش که نمی دانم چرا با شعف نگاهم می‌کند رو به دخترک می گویم
– سوزن میزنی خوشکلم؟
سریع سرفه اش قطع می شود
– نه!
– باشه برات نمی نویسم ولی باید قول بدی داروهاتو سر موقع بخوری خب؟
هیجان زده لبخند عمیقی می زند که دلم می خواهد آن لپ های سرخش را گاز بزنم
– قول میدم خانم دکتر!
مشغول نوشتن داروهایش می شوم
– آفرین فرفری
– خانم دکتر؟
سر بلند می کنم ببینم این مادر خوش خنده چه می خواهد بگوید
– جانم؟
نیشش باز تر می شود … مردم این روستا عجیب ساده بودند … دلنشین و صاف و ساده
– شما ازدواج کردین؟
و البته مقداری فوضول هم هستند … این چه سوالی است که می پرسد الان؟
– خیر … مجردم
می خواهد چیزی بگوید که صدای طلا کلامش را قطع می کند
– راضیه چشمتو از رو دختر من بردار … کی آرش زن میگیره بیخیال دخترای مردم بشی تو؟
پس این همه خریدارانه نگاه کردن برای خواستگاری کردن بود
بخدا که من تا آخر عمر کنار طلا می ماندم … اصلا کنارش حس زندگی می کنم
راضیه چشم غره ای می رود و بلند می شود … طلا بازهم راضی نمی شود … حتما باید طرف مقابل را به غلط کردن بی اندازد
– تو اصلا با عقل خودت فکر کن زن … دختر دکتر چرا بیاد زن داداش علاف تو بشه؟
باید کلاس خصوصیِ چگونه سلیطه باشیم با طلا بگیرم … دست من را از پشت می بندد در این موضوع
راضیه نسخه ای را که دستش میدهم را میگیرد و با حرص دست دختر بیچاره ی فرفری اش را می کشد
– برا خودت دخترت … حالا انگار چه تحفه ایه
با من بود؟ … من نیامده بودم که روستایشان دکتر نداشت … هی آرام هی … بشکند این دستت که نمک ندارد دختر
دخترکش بر می گردد و از پشت دستی برایم تکان می دهد و با شیطنت نگاهم می کند … خنده ام را می خورم و از دور بوسه ای برایش می فرستم
راضیه قبل از اینکه طلا بخواهد جواب نابود کننده تری بدهد می رود … آخرین بیمار امروز بود … خودم به طلا گفته بودم همین حوالی بیاید ساختمان بهداشت روستا تا فشارش را چک کنم
– بگو ببینم امروز چن تا درخواست ازواج گرفتی چش سفید؟