رمان آزرم پارت ۱۱۱

گویی درون تنم کوره روشن کرده باشند … این صدا … شبیه آراز نیست … کپیِ برابر اصلش است
جانم می سوزد و گر می گیرد و مات لبخند محو سردار می شوم
صدا بی توجه به غم عظیمِ من تلفن را قطع می کند … حرفی نشنید و قطع کرد
سردار با این لبخند ترسناک سعی دارد چه کند؟ … صدای آراز را به گوشم برساند و قلبم را آتش بزند؟
از کلماتِ بریده ام رنجش می چکد
– آ‌آرا‌ز … ش‌شبیه آراز ب‌بود
نفس هم نمی کشم … یادم رفته نفس کشیدن … سینه ام سخت ایستاده … آن صدای لعنتی دل و روح و جانم را باهم برد … آرازم … برادرم … چقدر شبیهش بود
حتی اجازه نمی دهد خودم را پیدا کنم … حتی برای گفتن حرف های لعنتی اش فکر هم نمی کند
– شبیه نی … خودشه!
خودش است؟ … این دیگر چه پرت و پلایی است که سر هم می کند؟ … حق ندارد اینچنین آزارم دهد … با آرازِ زیر خاک خوابیده ام هرگز حقش را ندارد
– زنده ست!
می گویر و قطره اشکِ ناگهانی ای از چشمم می چکد … گریه نمی کنم ها … فقط اشک هایم می چکد
– آزارم نده!
نفس بلندی می کشد … دستِ بزرگش روی صورتم جا خوش می کند … روی رد اشک ها
– زنده ست … از من و تو سالم تره
دست هایم مشت می شوند … حتی نمی توانم داد و فریاد کنم … این سینه ی لعنتی هم که به خس خس افتاده
مظلوم ترینِ عالم می شوم … من درباره ی آراز اصلا دختر قوی ای نبودم
– دروغ نگو بهم ‌.‌.. رنجم نده انقدر
باید باور کنم؟ ‌… باور کنم جسدی که روی خاکش اشک ریخته ام زنده شده است؟
انگشت شستش پاک می کند اشک های ناهُوارم را
– صداشو شنیدی … حالا که از همه چی خبردار شدی دونستن این مشکلی نداره دیگه … زنده ست!
زمان می ایستد … در همین جا … همین هوای سرد … روی همین پله ها
متوقف می شوند تیک تاک های ساعت … مغزم جوابی ندارد … قلبم توانی ندارد … شش هایم رمق نفسی ندارند … گویی فلج شده باشم
فقط با صورتی مات،اشک هایم می ریزند … قطره قطره می چکند … با ناباوری … شاید با شوق!
اشک هایم خیس می کنند تیشرت کبود رنگِ او را … نوازش می کند موهایی که مزخرف خطابشان می کرد … پا قدم برادر از خاک برگشته ام است که سرم به آرزویش رسیده و روی سینه ی پهن اوست
گمانم نماز های این دو هفته ام ثمر داده اند … لباس مردِ خوش خبرم در مشت های بی جانم چنگ می شود … آرازم زنده است!
__________________

دکمه های مانتوام را می بندم … نگاهی به آینه می اندازم … خدای من … باز هم اشتباه بسته ام!
آنقدر ذوق زده ام که حتی دکمه های لباسم را سه بار است نادرست بسته ام … لبخندِ پر از شوقی به دختر درون آینه می زنم … چشمَت روشن خانُم … برادرَت برگشته!
تمام حواسم را می دهم که این بار دکمه هایم را درست ببندم … خوابم نبرده است … حتی ثانیه ای چشم روی هم نگذاشته ام … چمدان بسته بودم کل شب را … بر می گردم تهران … برای دیدن آراز دل در دلم نیست
برای دخترک درون آینه ی طلامامان دستی تکان می دهم … خداحافظی می کنم با او
چمدان به دست راهی پذیرایی می شوم … سفره ی صبحانه هنوز پهن است و طلامامان گمانم چاییِ هفتمی اش را می نوشد … زیادی چای خور بود
– سردار پاشو دیگه … من سه ساعته منتظرم
اخم های طلا نثارم می شود … روی خورد و خوراک سردار خیلی حساس است … او هم تعجب کرده از این حس و حالم که می گوید
– نه به اون همه عصبانی بودنت نه به این شوقت دختر … عین بابای خدابیامرزش زبون باز هست،ولی دیگه به این سرعت فکرشو نمی کردم
سردار لقمه ی درون دهانش را می جود و خنده ی کوتاهی می کند … برگ برنده رو کرده بود … من حال فقط یک چیز می خواهم … برادرم را!
– ببخشید طلامامان مزاحم توام شدم