رمان آزرم پارت ۱۲۵

آهسته فوت می کنم و اتفاقی نمی افتد … همین؟ … چیزی نشد که … سیگار را از لابه‌لای لب هایم بر می دارم
صدای خنده اش کنار گوشم می آید
– آرام خیلی صفر کیلومتری
نگاهش پر از خنده و تمسخر است … مشت محکمی به سینه اش می کوبم
– مسخرم کردی؟ … عوضی
بیشتر می خندد و ریش هایش را به صورت اخمالوام می مالد
– بِکِش تو … اسمش روشه سیگار کشیدن نه سیگار فوت کردن
نگاه چپ چپی نثارش می کنم
– ببخشید که معتاد و مفنگی و سیگاری نیستم دیگه … درست برام توضیح بده خو چرا مسخرم می کنی؟ ‌‌‌
دستش از زیر هودی رد می شود و روی پوست پهلویم می نشیند … بینی اش را به صورتم می کشد
– لوس و ننر من کیه؟
آن حس مالکیتی که درون جمله هایش نهفته است قلبم را می درد … بیخیال می گویم
– منم!
سیگار را دوباره مابین لب هایم قرار می دهم و او همچنان سر و کله اش را به پوستم می کشد
– تو دوای منی،دوا … بکش ببینم دوا
نیشم تا بناگوش باز می شود و گویا از آرامِ غمگین چند لحظه پیش خبری نیست … کنار سردار بودن می ارزید به تمام سختی ها … یک ثانیه کنارش به اندازه ی سال ها خوشحال بودم
دود سیگار را به درون ریه هایم می کشم … این دیگر چه کوفتی است؟ … می خواهم با سرفه ی بلندی دود لعنتی را از دهانم خارج کنم که لب هایم داغ می شوند … سیگار از دستم رها می شود و مانند دیوانه ها هر دو دستم را دور گردنش حلقه می کنم
دود را می بلعد و خشن می بوسد … خشن بودنش آزار دهنده نبود … لذت بخش ترین حس دنیارا به من می داد
من را هم به راه آورده که پا به پایش همراهی می کنم … می بوسد و می بوسم … لب ها در هم می پیچند و دستانش پوست بدنم را چنگ می زنند
دست هایش زیر بدنم می نشیند و در هوا معلق می شوم … راهش سمت اتاق است و من حتی یک لحظه دور شدن نمی خواهم … من همان زن بی حیایی ام که در از راه به در کردن او حریف می طلبیدم … همان زن سلطه طلبی که تمام این لعنتی را برای خودم می دانم … همه می دانند … آرام از قدیم الایام مالک سردار است
_________________________

نگاهی به چهره ی غرق در خوابش می اندازم … خوابِ خواب است … همیشه روی شکم می خوابد پسرک تخسم
بی سر و صدا و با استرس از روی تخت بلند می شوم … با عجله لباس های خودم را می پوشم … با کم ترین صدای ممکن … در عالم خواب خیلی هوشیار است … انگار با چشم باز می خوابد لعنتی
آهسته گام بر می دارم سمت اتاقی که کشو های زیادش نوید چیزهای خوبی را می داد … همه را زیر و رو می کنم … یکی یکی ‌… نیست … هیچی نیست
بی هیچ دستاوردی باید برگردم … کشو را مغموم می بندم که صدای خش خشی می دهد … چشمانم چهارتا می شود … کاغذی لابه‌لایش است؟
با هول و ولا کشو را دوباره باز می کنم و لای ریل فلزی اش کاغذ تا شده ای چشمک می زند … بردارم؟ … یا که‌ برندارم؟ … خدایا من سپرده ام به خودت ‌… من را به همان مسیری که درست است هدایت کن!
با توکل کاغذ را سریع از یقه ام رد می کنم و لای لباس زیرم می چپانم که در باز می شود … قلبم می افتد … درست جلوی پاهایم
– آرام؟
کاش بتوانم برخیزم … بیدار شد!
– برگرد!
دستور می دهد … از آنهایی که می ترسی از اجرا کردنش
با دست و پای لرزانم بلند می شوم و وای بر من … این نگاه مال سردار است؟ … برای اولین بار در چشمانش آرام نمی بینم … دختر صالح را می بینم
گوشه ی لبش بالا می رود و من تلاش می کنم دروغی جور کنم که سریع‌تر یک طرفه به قاضی می رود خودش
– دنبال مدارک صالح می گردی؟ … آره؟
من چقدر احمقم … او حتی پر زندن پشه کوره هارا هم در اطرافش می فهمید … باید جمع کنم خودم را … عادی باش آرام،عادی باش
– نه … نه …
– هیسسسس … منو خر کردی که مدارک بابای بی شرفتو ببری؟ … گفتی سردار که عین سگ پاسوخته دنبالم می دوه … چرا استفاده نکنم … آره؟ … آرهههه دختررر صالحححح
عربده ی گوش خراشش نه … اما قضاوت بی جایش دلم را می شکند … تکه های دل بیچاره روی زمین پخش می شوند
– سردار!
جلو می آید … خونسرد … انگار او نبود که ثانیه ای پیش فریادش در و دیوار خانه را لرزاند ‌..‌. نزدیک به دراور می شود
– خیلی خرم نه؟ ‌.‌.. با یه گوشه چشمت منِ الاغ یادم میره دختر صالحی
جلو می آید و من عقب می روم … قضاوت های نا به جایش تمام حس های خوب این چند وقتم را تیکه و پاره می کنند
– اونجو…
ناگهانی مانند دیوانه ها محکم با دست دراور را روی زمین پرت می کند که از ترس به دیوار می چسبم و کلامم قطع می شود … بالاتنه ی برهنه اش منقبض شده … تمام رگ های بدنش بیرون زده … من ‌… من برای نخستین بار از او می ترسم
لعنت به من و پدرم و بخت سیاهم … لعنت به عاشق شدنم … اصلا لعنت به به دنیا آمدنم
با حرف های خشنش همان تکه تکه های قلبم را هم پودر می کند
– من این حسی که به توی مکار دارم و گ‌.ییدم ‌… ر‌.دم تو خواستنت
اویی که با من اینگونه صحبت می کند … سردار است؟ … همان سردار خودم؟ … همانی که دو ساعت پیش می گفت من دوایش هستم؟
چنان ریز و لرزان می گویم که خودم هم به زور می شنوم
– درست صحبت کن با من
می خندد … ترسناک … پر از حس بد
– از ت.م و ترکه ی همون بی شرفی … همه ی این مدت برنامه ات همین بود؟ … خرش کنم و مدارکو بقاپم و ک.ن لق سردار؟
کاش بگذارد صحبت کنم … کاش لحظه ای دهانش را ببندد و انقدر من را از خودش نراند
بالاتنه ی برهنه اش را به بدنم می کوبد که محکم به دیوار برخورد می کنم … همین چند ساعت پیش از لمس بدنش روی بدنم عشق می کردم و حالا حس بدی دارم … می خواهد آزارم دهد
– وا کن دهنتو پَ ‌… وا کن بگو الاغ دورت زدم … وا کن اون دهن بی صاحابتو … بگو به خاطر بابای ک.کشم دورت زدم
فریاد می زند و من زیر بار قضاوت نا به جایش در حال جان دادنم … سردار کی با من اینگونه رفتار می کرد؟ … کی به من از گل کمتر گفته بود؟ … مرد روبه‌رویم سردار من نیست
– برو کنار … بیشتر از این خراب نکن
دستش کنار گونه ام می نشیند و دندان بر دندان می فشارد و من را زخمی و مجروح و عاجز می کند
– همه چی رو خراب کردی رفت … دیگه هیچ گ.هی نمونده که من خرابش کنم
– برو کنار
می خواهم بروم و حرف دیگری نشنوم … اویی که من را اینگونه با قصاوت می کوبد را نمی شناسم
فشار بدی به بدنم وارد می کند که استخوان هایم به فغان می آیند و عقب می رود
– برو … برو روباه مکار … برو
دست و پایم می لرزد و سمت درب اتاق می روم … بازهم قلبم را شکاند … بازهم … من چند بار توانایی بخشیدنش را دارم؟
– ر.دم تو هرچی حس گ.هی که بهت دارم … ر.دممم
اشکم می ریزد … بُعد سلیطه ام دارد عذاب می کشد … دارد برای خفه کردنش دل دل می زند … شالم را روی سرم می اندازم و دستم روی دستگیره ی در خشک می شود … نمی توانستم او را در تفکرات مزخرفش محق ببینم
– آره … دنبال مدرک بودم … واسه ی حاجی صفوی
درب را می کوبم و بغضم می شکند … کی می شدم یعقوبِ کور، خدا داند
_____________________________

راوی:
محکم ضربه می زند … پر از خشم … پر از غم … پر از حس تنفر … پر … لبريزش کرده اند نامرد ها
کیسه بکس بی نوا زیر مشت های بی امان و محکمش کم مانده از جا کنده شود … عرق از سر و صورتش می چکد … زیر بار رنج دارد تکه تکه می شود … جانش دارد از هم می پاشد
عربده می کشد و ضربه می زند … اصلا برای چه زنده ماند؟ … برای چه آن شب نحس فرار کرد؟ … باید می‌ماند و با عزت کنار پدرش جان می داد … چه فرقی کرده؟ … او حال،هر روز می میرد
با فکر انتقام ۱۰ سال جان کند و امروز عزیزترین هایش دست به یکی کرده اند برای تباه کردن آن ۱۰ سال … انتقام نگیرد؟ … هاه … می شود؟ … چطور به زندگی ادامه دهد پس؟
کیسه بکس بی خاصیت از جایش کنده می شود و روی زمین می افتد … پوزخند لب هایش را می پوشاند … کنار دیوار سر می خورد و می نشیند
خیره به نور کمی که از پنجره ی باشگاه می آید در فکر های درهم و برهمش غوطه ور می شود
چکار می کند دخترکش؟ … حتما نشسته و او را در ذهنش سلاخی می کند … بدجور خرابکاری کرده بود … حاجی صفوی چه؟ … او هم لابد دارد نقشه ی تازه ای برای کشتن صالح می کشد تا دست مرد به او نرسد … سلیم؟ … حتی او هم هم‌دست آن لعنتی ها شده … تنها مانده است
سرش را تکیه می دهد به دیوار و چشم برهم می نهد … اوی حواس جمع حتی متوجه نمی شود که کسی کنارش می نشیند
– یاد قدیما بخیر … یکی که خیلی تو حالش ر.ده میشد اون یکی عین سگ می زدش
نام سلیم را از فهرست آن نارفیق ها خط می زند … کج خندی می زند و چشم باز نمی کند اما سلیم همچنان ادامه می دهد
– سرپا میشی یا باید عین سگ بزنمت؟
خنده‌ی خسته اش بالاخره آشکار می شود
– یه نموره هات ترش نمی کنی؟
مشت محکم سلیم در شکمش فرو می رود
– چرا مجوز از آرام بگیرم حتما
حرف آرام می شود و سردار روانش به هم می ریزد … این بار بد او را رنجانده … خیلی بد
– اون با گ.ییدن من مشکلی نداره … استقبال می کنه
کنار سلیم و عصبانیت و حال بد که ادب و جنتلمنی حالی اش نمیشد
– هرکاری می کنه به خاطر خودته … برعکسِ توی کله خر اون عاقله … دختر بیچاره به خاطر تو می خواد باباشو لو بده د.وث
فحش رکیکی نثار پدر و پدر جد آرام می کند
– گند بزنن تو این زندگی ما …