رمان انتقام خون پارت ۱۸

کلافه از جایم بلند می‌شوم و وارد اتاقش میشوم

کنار تختش بر روی صندلی مینشینم و به چشمان بسته‌اش نگاه میکنم

چقدر در رویاهایم این روز را دیده بودم

اما متفاوت تر

مثلا در رویاهایم نگران فهمیدن هلما نبودم و او هم مانند من خوشحال بود

با لرزیدن پلک‌هایش از فکر رو خیال خود بیرون می‌آیم

از جایم بلند می‌شوم و کنار تخت می‌ایستم

چشمان زیبایش را آرام باز می‌کند و نگاه سرگردانش را به چشمانم میدوزد

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

هلما

کم کم هوشیار میشوم

پلک هایم را آرام باز میکنم و نگاه سرگردانم را به سیاهچاله های چشمانش میدهم

او اینجا چه میکند

نمیدانم کجا هستم

تنها چیزی که به یاد دارم بیهوش شدنم در کنار مزار مادرم است

لبهای به هم چسبیده ام را از هم فاصله میدهم و با صدای گرفته‌ای می‌گویم

_اینجا کجاست؟

با چشمانی مهربانش نگاهم می‌کند و برق درون چشمانش بیش از حد واضح است

آرمان_بیمارستانیم

زبانی بر روی لبهای خشک‌شده‌ام میکشم و لب میزنم

_آب میخوام

آرمان_الان میارم

می‌گوید و کمی از تخت دور می‌شود

کمی بعد درحالی که لیوان آبی در دست دارد کنار تخت برمی‌گردد و دستش را پشت شانه‌ام می‌گذارد

کمک می‌کند کمی نیمخیز شوم و لیوان آب را به لب‌هایم می‌چسباند

بعد از خودن آب دوباره بر روی تخت دراز میکشم

_واسه چی اومدیم بیمارستان؟

کنار تخت بر رروی صندلی مینشیند

آرمان_فشارت افتاده بود……………..الان خوبی؟

سری تکان میدهم و کمی بعد پرستار برای باز کردن سرمم می‌آید و بعد از آن دکتر اجازه مرخصی میدهد

تمام کارهای ترخیص را آرمان انجام می‌دهد همراه هم از بیمارستان خارج می‌شویم

در تمام این مدت با برق عجیب چشمانش نگاهم می‌کند و تردید را در نگاهش می‌بینم

حتی حالا که درون خودروی او نشسته‌ام و سرم را به شیشه تکیه داده ‌ام هم هرازگاهی نگاهم می‌کند

اما من نگاه خیره‌ام را از خیابان پیش رویم نمیگیرم

نگاهم خیره به پیاده‌رو ها و دست فروش‌ها است

اما با دیدن پیرمردی که درون چرخی لواشک میفروخت حال عجیبی پیدا میکنم و نمیتوانم نگاه خیره ام را از آن لواشک های خوشرنگ بگیرم

آب دهانم را به وضوح میبلعم و دستانم را مشت میکنم

این چه حال عجیبی‌است دیگر

تا به حال اینگونه هوس خوردن چیزی به دلم نیفتاده است

البته به جز این یک هفته اخیر که عجیب هوس خوردن چیز های ترش و شیرین بر دلم افتاده‌است

با حس قرار گرفتن چیزی بر روی پایم حواسم جمع میشود

نگاهی به روی پایم میاندازم و با دیدن نایلون پر از لواشک نگاه مبهوت به آرمان که درحال روشن کردن ماشین است می‌اندازم

مگر چقدر در فکر و خیال غرق بوده ام که متوجه ایستادن ماشین و پیاده شون او نشدم

لجبازانه لواشک‌ها را بر روی داشبورد می‌اندازم و دست به سینه به صندلی تکیه میدهم

هوف کلافه‌ای می‌کشد و مجدد لواشک‌ها را بر روی پایم می‌گذارد

آرمان_هلما اینا برای توعه……………..شوهرتم دلم خواسته یه چیزی واسه زنم بخرم لطفا قبول کن

دلم از این همه توجهش ضعف می‌رود اما نهیبی به خود میزنم

نمی‌توانم در مقابل آنها مقاومت کنم و بی توجه به حضور او تکه بزرگی از لواشک آلبالو را درون دهانم می‌گذارم و چشمانم از طعم بی‌نظیرش بسته می‌شود

صورتم از ترشی‌ام مچاله می‌شود و شاید حضور او را فراموش کرده‌ام که تکه دیگری درون دهانم می‌گذارم

(کوفتت بشه🥺🤕

منم لواشک میخوام😭😭😭)

بی حواس تکه‌ای هم سمت او می‌گیرند و با همان صورت مچاله شده می‌گویم

_خودت نمیخوای؟

زمانی که لبخند مهربانش را می‌بینم از حال و هوای خوش خود بیرون می‌آیم

چشمانش ستاره باران است و دلیلش را نمیدانم

خجالت زده میخواهم دستم را عقب بکشم که مچ دستم را می‌گیرد و سرش را جلو میآورد

لواشک را درون دهانش می‌گذارد و بوسه آرامی پشت دستم می‌زند

چیری در اعماق قلبم مانند گذشته تکان می‌خورد

سرم را پایین می‌اندازم و دستم را بر روی پایم میگذارم

دیگر تا مقصد حرفی بینمان زده نمی‌شود

کمی خجالت زده هستم و زمانی که او ماشین را جلوی در خانه پارک می‌کند بعد از برداشتن کیف و لواشکهایم بیحرف از ماشین پیاده میشوم

قبل از بستن در به سمتش برمیگردم و با صدای آرامی می‌گویم

_ممنون………………هزینه بیمارستان رو هم بهم بگو که چقدر شده

او که سکوت میکند در را میبندم و او تا زمانی که وارد خانه شوم همانجا می‌ماند و فقط لحظه آخر صدایش را می‌شنوم

آرمان_مراقب خودت باش

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

آرمان

زمانی که نگاه خیره اش را به آن لواشک ها دیدم نتوانستم بی‌تفاوت بگذرم و زمانی که با ولع لواشک ها را می‌خورد مانند دختر بچه های چهار ساله لجباز شده بود که لبخند را بر لبم آورد

دلم میخواست آن لحظه اورا در آغوشم حل کنم اما حیف که دست و پایم بسته است

حتی حالا که در راه اداره هستم و استرس فهمیدنش را دارم هم لبخند از لبم پاک نمی‌شود و با خود فکر میکنم

کاش فرزندمان دختر باشد

دختری شبیه به او

همانقدر زیبا

همانقدر دوست‌داشتنی

از افکار خود خنده‌ام میگیرد و با سرعت بیشتری به سمت اداره میروم

حمایت یادتون نره😘🥰🙃😉