رمان زیبای یوسف قسمت۱۲

تقه‌ای به در زد و منتظر ماند.

صدای آرام نسیم بلند شد.

– بفرمایین.

رقیه دستگیره را کشید و وارد اتاق شد.

با دیدن فضای اتاق آهی کشید.

هیچ وقت این اتاق برایش عادی نمیشد.

اتاقی که هنوز بوی همتا را می‌داد.

اتاقی که نسیم برای خودش کرده بود و بیشتر اوقاتش را در آن‌جا بود.

نسیم که جلوی تابلوی نقاشیش روی چهارپایه نشسته بود، نگاه گذرایی به سینی دست رقیه انداخت و دوباره مشغول کارش شد.

رقیه سمت میز کنار تابلو رفت و سینی شربت و کیک را روی آن گذاشت.

– خسته نشدی؟

نسیم سرش را به نفی تکان داد.

رقیه کنارش ایستاد و دستش را روی شانه‌اش گذاشت.

رو به تابلو پرسید.

– کارت کی تمومه؟

نسیم همان‌طور که قلمو را روی کاغذ می‌کشید، گفت:

– هنوز کار داره.

رقیه به چشمان سیاه همتا نگاه کرد.

چشمانی که بارها و بارها توسط نسیم کشیده شدند.

نگاه کلی‌ای به اتاق انداخت.

دیوارها پر شده بودند از تابلوهای نقاشی‌ای که همتا را به تصویر می‌کشیدند.

همتایی که طرحش مانند بختش سیاه و خاکستری بود.

نسیم به شدت از طرح‌های سیاه و سفید نفرت داشت؛ اما الآن تنها رنگ‌های سیاه و سفید بودند که او را به کشیدن مایل می‌کردند.

رقیه شانه نسیم را نرم فشرد و سپس در سکوت از اتاق خارج شد.

نمی‌دانست چگونه یخ نسیم را آب کند.

بعد از آن اتفاق دیگر رفتارشان حرارت قبل را نداشت.

پله‌ها را طی کرد و خود را روی کاناپه انداخت.

آرنجش را روی دسته کاناپه گذاشت و نیمه بالای صورتش را پوشاند.

پشت پلک‌های بسته‌اش خاطراتی رقم می‌خورد که مثل وعده غذایی مدام تکرار میشد و تکرار میشد.
“یاسین نگاهش را از جاده گرفت و رو به او گفت:

– الآن می‌رسیما.

رقیه عصبی گفت:

– چی کار کنم؟

انگشت‌هایش را جمع کرد و دستش را روی گلویش گذاشت.

– این بغض لامصب تموم نمیشه. نمی‌تونم آروم باشم.

و اشک‌هایش گوله‌گوله پایین می‌ریختند.

یاسین با درماندگی گفت:

– اگه تو این‌طوری بخوای ببینیش که دختره‌ی بیچاره پس می‌افته. اون دختر چند ماهه خواهرش رو ندیده، اون وقت این‌طوری بخوای بهش خبر بدی که… سعی کن خودت رو کنترل کنی رقیه.

رقیه با قیافه‌ای آویزان و کمی درهم چشمانش را بست و سرش را سمت شیشه چرخاند.

چندی بعد با رسیدن به مسیر خاکی روستا رقیه دستپاچه شده اشک‌هایش را پاک کرد و سایه‌بان جلویش را پایین داد.

وقتی چشمش به آینه مقابلش افتاد، قیافه‌اش آویزان شد.

چشمان عسلی و سر دماغ کوچکش سرخ شده بود.
با حرص سایه‌بان را به جایگاهش کوبید و سعی کرد با تند پلک زدن قرمزی چشمانش را گم کند؛ ولی حتی توان نداشت جلوی ریزش اشک‌هایش را بگیرد.

می‌دانست که گند می‌زند!

با نزدیک شدن به خانه مورد نظر یاسین سرعت ماشین را کم کرد.

تپش قلب جفتشان بالا رفته بود.

یاسین با فشردن فرمان سعی داشت استرسش را کنترل کند و رقیه تندتند خودش را با دستانش باد میزد و نفس‌نفس داشت.

از قبل به عمه‌ی همتا، ندا خانم، خبر داده بودند که قرارست به آن‌جا بروند؛ ولی به خاطر ذوق نسیم چیزی از نبود همتا به زبان نیاوردند.

حال مقابل در حیاط داخل ماشین نشسته بودند.

هیچ‌کدامشان جرئت نداشت پایین برود.

رقیه لب‌هایش را به درون دهانش برد و آن‌ها را به‌هم فشرد.

آن بغض بی مروت رحم نداشت، می‌رفت که بترکد.

رقیه گوشه‌ چشم‌هایش را فشرد و دوباره خودش را باد زد.

نفسش حبس شده بود، به سختی نفسی گرفت و گفت:

– یاسین تو برو… تو برو، من نمی‌تونم بیام.

یاسین متعجب نگاهش کرد و گفت:

– چی داری میگی؟ اون من رو نمی‌شناسه. قرار بوده تو بری پیشش.

رقیه صدایش را بالا برد که لابه‌لایش بغضش هم شکست.

– نمی‌بینی نمی‌تونم خودم رو کنترل کنم؟

سرش را به چپ و راست تکان داد و گفت:

– من… من نمی‌تونم بیام. خودت برو، من نمی‌تونم.

با گریه ادامه داد.

– من نمی‌تونم به اون چشم‌ها نگاه کنم و هیچ کاری نکنم.

یاسین درمانده گفت:

– گوش بده رقیه. اگه من برم و تو رو با این وضع توی ماشین ببینه، ممکنه شک کنه پس بیا با هم بریم. همین الآن که قرار نیست ماجرا رو بهش بگیم. من قراره فقط راننده‌ات باشم، همین.

رقیه ناله‌وار گفت:

– با این قیافه‌ام چی کار کنم؟ خنگه؟ می‌فهمه دیگه.

التماس کرد.

– یاسین من صداش رو بشنوم دوباره گریه‌ام می‌‌گیره. خودم رو می‌شناسم که میگم. تو برو بگو… بگو رقیه پاش درد می‌کنه. اَه اصلاً یک دروغی بگو دیگه، این‌جوری واسه این گریه‌ام هم یک بهونه پیدا میشه.

یاسین از ناله‌هایش داشت کلافه میشد.

نفسش را رها کرد و گفت:

– لااله‌الله! دختر تو چرا حالیت نمیشه؟ من نمی‌تونم تنهایی برم.

رقیه هقی زد و زمزمه کرد.

– می‌فهمه.

یاسین با تن صدایی پایین و لحنی آرام به حرف آمد.

– رقیه، همتا قسممون داد مراقب خواهرش باشیم.

با درنگ لب زد.

– به خاطر همتا. اون دختر… اون دختر… .

روی گرفت و آهی کشید.

خیره به در مقابلشان گفت:

– اون دختر الآن بعد خدا ما رو داره. الآن هم کلی ذوق دیدن خواهرش رو داره.

– بمیرم براش!

و دوباره هق‌ زد.

یاسین با تاسف آرام لب زد.

– پیاده شو.

و خودش کمربندش را باز کرد و از ماشین پیاده شد.

سمت در رفت؛ ولی رقیه هنوز داشت با خودش کلنجار می‌رفت.

ریه‌هایش تنگ شده بود عجیب.

یاسین که تعللش را دید، سمت ماشین چرخید و با حرکت سر به او اشاره کرد.

رقیه علی‌رغم میلش از ماشین خارج شد.

با کف دست اشک‌هایش را پاک کرد و سعی کرد تندتند پلک بزند؛ اما می‌دانست که تلاشش بی نتیجه‌ است.

می‌دانست اگر صدای نسیم را بشنود، تمام تلاشش به هوا می‌رود.

یاسین قبل از در زدن به رقیه نگاه کرد؛ پریشان بود و آشفته.

– آماده‌ای؟

رقیه نفسش را پرفشار خارج کرد و گفت:

– بزن.

یاسین دست مشت کرد و به در کوبید.

انگار نسیم منتظر ایستاده بود که تا صدای در بلند شد صدای پر ذوقش شنیده شد.

– اومدم‌، اومدم!

رقیه محکم لب پایینش را به دندان گرفت؛ ولی آن چشم‌های زبان نفهم باریدند.

صدای شاکی نسیم که بغض‌آلود بود، نزدیک در بلند شد.

– چه عجب!

در باز شد.

– همتا می‌خوام بزنمِ…ت… .

با دیدن رقیه‌ی سرخ شده و مرد غریبه کنارش صدایش تحلیل رفت و حرفش قطع شد.

متعجب به رقیه نگاه کرد.

رقیه خواست حرفی بزند؛ ولی بغضش اجازه نداد، ناچاراً در سکوت فاصله یک قدمی را هیچ کرد و او را در آغوش گرفت.

نسیم مات و مبهوت از روی شانه رقیه به یاسین نگاه کرد.

یاسین به معنای سلام برایش سر تکان داد؛ ولی نسیم اخمش کمی درهم رفت.

نگاهش چرخید.

همتا کجا بود؟

ماشین مقابلش که خالی بود.

گیج و منگ زمزمه‌وار لب زد.

– همتا!

صدایش فقط به گوش خودش رسید.

– نسیم؟ عمه؟ کیه؟

صدای نحیف پیرزنی توجه‌شان را جلب کرد.

رقیه تندی دماغش را بالا کشید و از نسیم فاصله گرفت سپس اشک‌هایش را پاک کرد.

ندا خانم وارد حیاط اصلی شد.

خانه‌‌اش دو حیاط داشت.

حیاطی که دیوارکش شده بود، کوچک‌تر از حیاط خلوتی بود که هنوز به طور کامل حصارکش نشده بود.

از آن‌جا که در سالن به در حیاط دید داشت، ندا خانم تا نزدیک در شد، با دیدن رقیه و مردی غریبه ناخودآگاه اخم محوی کرد.

دامنش را بالا داد و دمپایی‌هایش را پوشید.

حیاط حتی موزائیک شده هم نبود.

خاکی بود و درخت‌کاری شده.

سمت در رفت و کنار نسیم ایستاد.

رقیه مودبانه لب زد.

– سلام عمه.

– سلام دخترم.

نگاهش سمت یاسین سر خورد که یاسین گفت:

– سلام مادر جان.

ندا خانم سری به تایید تکان داد و زمزمه‌وار گفت:

– علیک السلام.

خطاب به رقیه گفت:

– اتفاقی افتاده؟ چرا گریه کردی؟

نگاهش را چرخاند و دوباره گفت:

– پس همتا کو؟

یک دفعه نگران شده بود و نگرانیش گویا به نسیم هم تزریق شده بود که تیله‌های سیاه و بی قرارش به دنبال همتا می‌چرخید.

رقیه تندی گفت:

– چیزی نشده‌‌. راستش نزدیک بود تصادف کنیم، من یک خرده ترسیدم.

ندا خانم به فکش زد و چشم‌های نسیم از حیرت گرد شد.

و باز هم به دنبال همتا چشم‌چشم کرد.

ندا خانم با نگرانی گفت:

– حالتون خوبه؟ اتفاقی که نیوفتاد؟

– نه چیزی نشد، به خیر گذشت.

– خدا رو شکر… حالا همتا کو؟

رقیه زیر چشمی به یاسین نگاه کرد.

جفتشان نمی‌دانستند چه جوابی بدهند.

– گفتم همتا کو؟

رقیه به ناچار گفت:

– اون… نیومد باهامون.

– چی؟!

“نچ”ای کرد و گفت:

– باز می‌خواد شوخی کنه؟ همتا؟ عمه؟ بیا بیرون، حنات دیگه واسه من رنگی نداره.

خواست از در عبور کند که رقیه و یاسین کنار رفتند.

ندا خانم همین‌طور ادامه داد.

– باز می‌خوای منِ پیرزن رو سوپ‌چی‌چی کنی؟

منظورش سوپرایزی بود که هیچ‌وقت نتوانست تلفظ درستش را یاد بگیرد.

یاسین با چشم و ابرو به رقیه علامت داد.

رقیه به سختی سعی داشت خودش را کنترل کند.

نسیم همچنان گیج بود و منگ.

رقیه لبخندی کذایی زد و چرخید.

رو به ندا خانم که به دنبال همتا بود، گفت:

– عمه جون راست میگم. این‌بار واقعاً همتا با ما نیومده.