رمان قَراوُل پارت ۳۸

راحله اما حرص دارد … حریص شده بود … مرد شهری جذاب تر از آن بود که به نام آشوب زده شود
– داشتم رد می شدم دیدمتون گفتم یه سلامی بکنم … به نظر خوب نمیاین!
یک جفت چشم تیز آبی رنگ در آن نزدیکی هاست … عمیق می نگرد … هیچ از آن تصویر خوشش نمی آید … تصویر زن و مردی که هیچکدام قیافه ای شبیه به مردم این ده نداشتند،با پس زمینه ی دریا
البرز بی خبر صورتش را دست می کشد
– این دهاتتون پدر مارو درآورده دیگه
نیش راحله تا بناگوش باز می شود و ابروهای دخترک کم مانده به هم برسند … نکند مرد با راحله هم مانند خودش رفتار می کرد؟ … چه گفته که راحله می خندد اصلا؟
نمی داند با کدام منطق اما نزدیک می شود و صدای راحله واضح
– فرهنگ اینجا مثل شهر نیست آقای مالک … منم وقتی بعد از تموم کردن دانشگاه برگشتم اینجا برام سخت بود
ابروهای آشوب بالا می پرد … درباره ی روستایشان چنین صحبت می کرد؟ … لحنش را ببین … آقای مالک … حقیقتا مرگ و آقای مالک
– سلام!
جدی می گوید … انگار که آن آشوبِ سر به زیرِ بی زبان رفته و به جایش ماده شیری آمده که کفتاری به قلمرواش نزدیک شده است
البرز با صدای ظریفش بر می گردد و سر تا پایش را می نگرد
– علیک سلام!
لب های راحله بر هم فشرده می شوند … چرا لحن صحبتش با آشوب انقدر متفاوت بود؟
– سلام آشوب جان
عمیق به راحله نگاه می کند و البرز فقط او را می نگرد … چشمان آبی اش خشن نگاه می کنند
– چه خبر شده اومدی طرف ما؟
نگاه آشوب از راحله کنده می شود و به صورت جذاب او می افتد … نمیشد بازخواستش کند؟ … مثلا یقه اش را بگیرد و برای خنداندن یک دختر بازخواستش کند؟
– باهات کار داشتم … البرز!
ابروهای مرد بالا می روند … این اول شخص خطاب کردنش هیچ … نامش را هم صدا زد؟ … دخترک سحر شده بود؟
آشوب اما می گوید و با لبخند پر از حرصی به راحله نگاه می کند
– شما کاری داشتی راحله جان؟
هم راحله گنگ است هم البرز … این روی آشوب را ندیده بودند دیگر
– نه … نه … من میرم … با اجازه آقای مالک
بازهم آقای مالک می گوید و نمی فهمد آشوب دلش می خواهد زبانش را قطع کند؟