رمان قَراوُل پارت ۳۹

گمانش در ۲۰ سال عمرش اولین باری است که عصبانیتش را بروز می دهد … چه مرگش شده؟
البرز سری برای راحله تکان می دهد و کامل بر می گردد سمت آشوبی که دارد با چشم هایش راحله را چاقو کشی می کند
– منو ببین … اخلاقای جدید می بینم
راحله دور می شود و آشوب لحظه ای به خودش می آید … دارد چه غلطی میکند؟ … گنگ می پرسد
– چی؟
– اعصابت بهم ریخته … فکر می کردم با یه گربه ی مظلوم طرفم … تو عصبانی شدنم بلد بودی و رو نمی کردی؟
آشوب دارد با خودش دعوا می کند … بر سر خودش فریاد می زند … چه کار احمقانه ای می کنی ابله؟ … تو … تو به این لعنتی حسادت می کنی؟
– نه … یعنی عصبانی نیستم … چرا باید عصبی باشم؟
مرد هیچ حالتش را درک نمی کند … عجیب رفتار می کند دخترک امروز
– لحنت همچین یه نموره خشن نی؟ … به نظر خودت؟
– نیستم میگم … عصبانی و فلان نیستم
خنده ی البرز بلند می شود
– خیلی خب خیلی خب … گردن ما از مو باریک تر …
نگاه آشوب ماتِ او می ماند … هزار بار با خودش تکرار کرده که این مرد شهری است … جدی نمی گیرد … همه چیز برایش مانند یک بازی بچگانه است … اما آخر سر دلش می لرزد … به عنوان یک روستاییِ مرد ندیده بیش از حد هم طاقت آورده است
پلک می زند … رو به البرزی که نمی فهمد دخترک را چه شده!
– خب … کارت با ما چی بود خشنِ کمر باریک
دختر دیگر می خواهد بر سرش فریاد بکشد:《بس کن این القابی که به من می دهی … من دلم می لرزد عوضی》 … اما جلوی خودش را می گیرد و پاکت مورد نظرش را جلوی او می گیرد
– صبح رفته بودم اسکله برای خریدن ماهی … اتفاقی توی یکی از قایقا اینو دیدم … روش همون اسمی که شما دنبالشین نوشته شده … گفتم شاید به دردتون بخوره دزدکی برداشتم
البرز فورا پاکت را از دست دخترک می گیرد … شاید بهتر بود آن مظفرِ بی خاصیت را بیرون کرده و این کمرباریکِ جذاب را به عنوان خان،جایش بگذارد
حین باز کردن پاکت می گوید
– زن زندگی که میگن خودتی … کل این دهات فدا جفت چشمات دختر
لبخندِ بی رحمی روی لب های آشوب می نشیند … چه می شد همه ی این حرف هایش منظور دار باشد؟ … اگر این بی حیایی است … آری اصلا آشوب بی حیاست