رمان قَراوُل پارت ۵

راوی:
پیپ گران قیمتش را میان لب هایش قرار می دهد … یک دود خوش بو بیرون می دمد … بوی شکلات مانند
در خونسردی رقیب ندارد … معتقد است در سیاست باید با پنبه سر برید!
– عرضه نداری پیداش کنی … می مونم تا وقتی که زنده یا مردشو تحویل شاه بدم … تو دهتو دو دستی بچسب اونم ازت نقاپن پیرمرد
خان سرش را پایین انداخته و نگاهش به نوک کفش های براقش است
– شنیدی یا گوشات سنگینه؟
خان سر بلند می کند و چشم های تیره اش را تلخ می نگرد … سی سال و اندی خان یک ده است که حال یک جوانکِ از قضا حکومتی تحقیرش کند؟
– متوجه شدم … اگه توی ده پنهان شده بود تا الان شاهرخ پیداش می کرد ول…
با فریاد بلندش خان کلامش بریده می شود
– اون پسر عیاش احمقت پیِ حرمسراشه نگشته دنبالش … اونم فرصت پیدا کرده علیه حکومت ۳ تا مقاله ی دیگه چاپ کنه … الان وقت دفاع از خودت نیست
تاکید می کند
– نه خودت … نه اون پسر عیاشت!
خان به سرعت جواب می دهد
– شاهرخ فقط یه نفرو توی ده می خواد … عیاش نیست پسر من
برای اینکه بتواند شاهرخ را بعدا جای خودش بنشاند نیاز است که از او دفاع کند … اما یادش رفته جلوی چه کسی دارد دفاع می کند
مرد شهری از جا بلند می شود … دود پیپش را غلیظ بیرون می دهد و راه بیرون را در پیش می گیرد
– بهتره یه خونه برای من بگیری خان … من تا اون بی وجودو نگیرم از این ده کوره ت نمیرم!
درب چوبی خانه کوبیده می شود و شانه های پیر و فرتوت خان بالا می پرد
گمان نمی کرد آنقدر اوضاع مملکت خراب باشد که این لعنتی را به ده فرستاده باشند … دستگیر کردن یک دانشمند ضد شاه اینقدر مهم شده که او را فرستادند؟
آمدنش به عروسی میرزا حسن هم یک تظاهر پوشالی بیش نبوده!
__________________

آشوب:
– زهرمار چرا جیغ میکشی هیس!
مرضیه از شدت تعجب دست هایش را روی دهانش چفت می کند تا جیغش را خفه کند
با همان صدای خفه می گوید
– وای خدا بوسیدت؟ … چجوری بوسیدت؟
با کف دست به پیشانی ام می کوبم … کاش برای این رسوایِ عالم تعریف نمی کردم اما طاقت نیاوردم متاسفانه
– چمیدونم چجوری بوسید دیگه
مرضیه با هیجان خودش را به من می چسباند
– وای آشو وااای … چه حسی داشتی؟
چپ چپ نگاهش می کنم … آخرش من را هم مانند خودش خل و چل می کرد
با چوب نازک درون دستم روی ماسه ها شکل های نامنظمی رسم می کنم
– یعنی چی چه حسی داشتی یه ثانیه هم نشد … تا به خودم اومدم رفته بود وگرنه یه سیلی میزدم زیر گوشش
آذر ماه بود و هوای روستای ساحلیِ ما از همه جای ایران بهتر!
– یعنی چی سیلی میزدیش … طرف یه انگلیسی رو به خاطرت ترسونده … تا خونه رو دستاش بردت … بعد حالا اون وسط یه ماچی هم کرده
با حرص نامش را صدا می زنم
– مرضّی!
می خندد و من دلم می خواهد در دریا غرقش کنم
– به به آشوبِ شاهرخ … ملکه ی ده
همین را کم داشتم … باز این احمقِ پیله
مرضیه سریع بلند می شود و احترام می گذارد بالاخره پسر خان بود دیگر
– سلام ارباب
چشمانم از لفظ اربابی که به این بی عرضه می دهد بسته می شود … مرضیه ی ساده و ترسو
– سلام مرضیه سلام … برو با آشوب حرف خصوصی می خوام بزنم
حرف خصوصی؟ … با من؟
همین الان باید اینجا را ترک کنم،همین الان
دست روی ماسه ها جک می کنم که کف دستم پر از ماسه های چسبناک می شود
مرضیه منتظر نگاهم می کند و می داند من هیچ دوست ندارم با شاهرخ تنها شوم
– منم باهاش میرم … ببخشید من با شما حرف خصوصی ندارم پسر خان!
می خواهم بروم که گیلِ (گوشه ی) شال جنوبیِ منجق دوزی شده ام را میگیرد … خوب می داند اگر دستم را بگیرد چه قشقرقی به پا می کنم و آبرویش را می برم پس اجتناب می کند
رو به مرضیه می توپد
– برو دیگه … وایساده منو نگاه می کنه
مرضیه ناچار نگاهم می کند که چشمانم را به معنی برو باز و بسته می کنم
گیلِ شالم را از دستش محکم می کشم و سمتش بر میگردم
– بفرمایید حرفتون
با آن چشمان هیزش سرتاپایم را می نگرد که سر به زیر می اندازم … دی آشوب اگر می دید نگاهش را ده را به آتش می کشید
– می خوامت آشوب به چه زبونی بگم می خوامت؟ … می خوام زنم شی … زن خودم … همه چیزمو به پات میریزم تو فقط قبول کن
لب هایم را روی هم می فشارم … حتی یک درصد از خوی جسور بودن دی آشوب را به ارث نبرده ام!
– به من نگاه کن … کل ده فهمیدن خرابِ نوه ی دی آشوب شدم خودت نمی فهمی … نذار مجبورت کنم آشوب خودت با زبون خوش زنم شو!
بدنم به لرزه می افتد … مجبور؟ … می تواند … او پسرخان است هرکاری بخواهد می تواند بکند
لکنت گرفته ملکه ی ده
– م‌‌من … ب‌بای‌ید ب‌بر‌رم!
ناگهان شالم را به طرف خود می کشد که سریع آن را می چسبم نکند بیفتد و نگاه نحسش به موهایم بیفتد
– شنفتی حرفمو یا دوباره تکرار کنم؟ … بسه دیگه هرچی دویدم دنبالت … یا قبول می کنی یا مجبورت می کنم زنم شی
انقدر ترسیده ام که حتی زبانم به زور می چرخد
– ول‌لم ک‌کن لطفا!
حرصی شالم را رها می کند که نمی دانم با چه سرعتی فرار می کنم
قطره های اشک بی مهابا از چشمم فرو می ریزند … می خواهد مجبورم کند؟ … مجبور به ازدواج؟ … این نامردی است!
می دوم به سوی خانه و درون ماسه ها پاهایم گه گاهی سر می خورند که خودم را جمع و جور می کنم
می دوم و فقط گریه می کنم … اگر پدرم زنده بود کسی جرعت نمی کرد این گونه مزاحمم شود … اگر او بود هیچ مردی نمی توانست بدون خواست خودم شالم را بکشد
دم درب خانه دی آشوب با شیلنگ در حال شست و شوی جلوی درب است
چشمانم او را می بینند و به سویش پرواز می کنم … او را که دیده ام حالا گریه ام صدا دار شده
با دیدن حال من شیلنگ از دستش می افتد و با بهت نگاهم میکند
من خودم را در آغوشش می اندازم و بلند بلند گریه می کنم
ترسیده و بهت زده حتی دستانش را هم دورم نمی پیچد
– چه شده؟ … آشوبُم دِی چه شده؟(آشوبم مادر چی شده؟)