داستان کوتاه

حقیقتا حالا که فکر میکنم هیچ دوست نداشتم اینگونه با او ملاقات کنم..دختر و پسری از دیار های متفاوت..راستش را بخواهید کاملا متفاوت از هم بودیم..پسری از باند خلافکار و دختری از دیار لطافت ها..کاش اصلا هیچ وقت ماجرا هایی ناخواسته پیش نمیامد که مجبور به این باشیم که مدتی را در کنارهم بگذرانیم..اگرچه بهترین لحظات را در کنارش گذراندم ولی..ولی ای کاش آن لحظه که پلیس ها سر رسیدن ترس در نی نی چشمانش خانه نمی‌کرد..تا تصمیم برای فرار‌ بگیرد..فرار به کشوری فرسخ ها دور تر..چطوری بگویم همان موقع ها هم داشتمش ولی انگاری نداشتم.. ولی قانع به این بودم زیر آسمان یک شهر هم نفس باشم با او..
آخ از آن چشم هایش که تمام جانم را به یغما برد.. و حالا ای یار سفر کرده ی من..چشم من مانده به انتظارت
تا قبل تر ها چیزی از عشق نمی‌دانستم ولی اکنون..کاش اکنون هم نمیدانستم
هیچ وقت فکر نمی‌کردم دل بستگی تا به این حد سخت و غم انگیز باشد..
رفت و من ماندم یک مشت خاطرات که باید در کوچه پس کوچه های شهر آن را فریاد بزنم…خاطرات!
آخ که از خاطراتش نگویم که چقدر زبان نفهمند..
نمیشود حالیشان کرد که کسی تمام جان مرا برد..شما دیگر چه، از تکه های احساسم میخواهید..که دست از سرم برنمیدارید به راستی که عین خودش زبان نفهمند..
انتظار سخت ترین چیزی است که تازگی ها به او روی آوردم…انتظار برای بازگشت..شاید ماه ها و شاید سال ها طول کشید ولی تنها راه فریب دلم است.
به قول نزار قبانی..حالا دانستم که چگونه خنجری از تبار عشق پلو می شکافد و بیرون نمی‌رود..

“عهد بستی  با خودت
دیوانه گردانی مرا
من که مجنون توام
دیوانه می خواهی چڪار !”

(نظرات فراموش نشه)