رمان آزرم پارت ۱۲۳

روپوش سفید را روی گیره آویزان می کنم … آنقدر این مدت کم به مطب می آمدم که گمانم درآمدم نصف شده است
وسایلم را جمع می کنم که صدای تلفن همراهم بلند می شود … با فکر اینکه سردار است هیجان زده آن را بر می دارم اما شماره ی حک شده روی گوشی ناشناس است
– بله؟
صدایش آشنا که هست اما خودش را که معرفی می کند تعجب می کنم
– سلام خانم صالح … صفوی ام
انگار که از پشت گوشی من را ببیند موهایم را درون شال فرو می کنم
– سلام،حال شما خوبه؟
صدایش خیلی جدی است … خیلی خیلی
– به خوبیت باباجان … می خواستم باهات درباره ی مسئله ی مهمی صحبت کنم … حضوری
چه چیزی می خواهد بگوید؟ … حتما مسئله ی مهمی است که اینگونه جدی صحبت می کند
– بله بله حتما … کجا بیام خدمتتون؟
– آدرس رو برات پیامک می کنم … فقط نمی خوام سردار بفهمه خب؟
دیگر از این عجیب تر نمی شود
– باشه چشم
– چشمت سلامت دخترم
_________________________

باورم نمی شود که در یکی از اتاق های آگاهی نشسته ام … چقدر اوضاع برعکس شده است … من … دختر صالحی که از هیچ خلافی سر باز نزده … در اتاق آگاهی بدون ترس نشسته ام
در باز می شود و هردوی ما دونفر متعجب می شویم … هم منی که داخل اتاق ام … هم اویی که وارد می شود
لحن کلامش متعجب است
– آرام؟
وارد می شود و درب را روی هم می گذارد
– سلیم؟ … تو اینجا چیکار می کنی؟
روی صندلی روبه‌رویی ام می نشیند
– حاجی صفوی زنگ زد گفت بیام … تو اینجا چیکار می کنی دختر؟
خب دارم به یک نتایجی می رسم
– به توام گفت سردار نفهمه؟
هنوز جوابم را نداده که درب باز می شود و پیرمرد سفید روی با ریش و سیبیل بلندش وارد می شود
هر دو به احترامش بلند می شویم که اشاره به نشستن می کند
– بشینید … حتما تعجب کردین چرا گفتم باهم بیاین اینجا؟
سلیم که مانند من معذب نبود سریع می نشیند و جواب می دهد
– والا حاجی تو کارات معلوم نیست چجوریه
میمانم تا حاجی صفوی پشت میزش بنشیند و بعد می نشینم
– گفتم بیاین اینجا چون کار مهمی باهاتون دارم … خوب گوش کنین
پنجه هایم را در هم می پیچم و نمی دانم چرا استرس دارم … او ادامه می دهد
– ببینید بچه ها … سردار یه مدت به صورت قانونی وارد دم و دستگاه منصور صالح شد … از دو سال پیش تا الان هیچ حواله ای صالح نداشته … همه رو سردار کنسل کرده و عاملانش هم همه دستگیر شدن … مدارکی که اون از صالح پیدا کرده حتی یه برگش می تونه اونو بکشونه پای چوبه ی دار
قلبم بی مانند می کوبد … پر از اضطراب و تشویش … کاش پیرمرد ادامه ندهد و اجازه بدهد من بروم
– ولی حاضر نیست تحویل بده … می خواد خودش از صالح انتقام بگیره … ولی من …
نگاه عمیقش گویی در وجود من و سلیم نفوذ می کند
– حتی اگر مرده باشم … اجازه نمیدم خودشو با کشتن صالح داغون کنه
چه مرد عجیبی است … چقدر دوست داشتنی است
– شما از من به سردار نزدیک ترین …
نگاهش روی من می نشیند و استرس لعنتی رهایم نمی کند … از شنیدن ادامه ی حرف هایش می ترسم … لیوان آبی از پارچ روی میز پر می کنم و قلوپی از آن می نوشم
– می دونم برات سخته … اون پدرته … من خودم سه تا دختر دارم … بابایی بودن دختر رو با همه ی وجودم حس کردم … خیلی سخته برات … ولی ازت می خوام مدارکو پیدا کنی و بیاری برام … از دوتاتون انتظار دارم ولی تو بیشتر … تو خیلی به سردار نزدیکی
نمی دانم چرا پنجه هایم از دور لیوان شل می شوند و لیوان سقوط می کند … صدای برخورد لیوانِ استیل با زمین آنقدر گوش خراش است که چشم های خودم هم بسته می شوند
حالم را می بیند و گویا لازم می بیند توضیح دهد
– آرام خانم … پدر شما قابل بخشش نیست … کارهایی که کرده اصلا قابل بخشش و سرپوش گذاشتن نیست … ترجیح میدی قانون مجازاتش کنه یا سردار؟
من قبلا هم به وکیلم سپرده بودم که مدرک علیه پدرم پیدا کند تا قبل از سردار او را تحویل پلیس بدهم اما نه مدرکی که تضمین کننده ی چوبه ی دارش باشد … حال تمام من فروریخته … تمام آرام فروریخته است … خودم با دست خودم پدرم را بکشم؟ … چه سرنوشت غمناکی!
– آرام … حالت خوبه؟
خوشا به حال زینب که سلیم را پیدا کرده … مراقب حال من است،اوی جوانمرد
نگاه می کنم به حاجی صفوی که چشمانش غم را فریاد می زنند … خودش هم می داند چه چیز سختی از من خواسته است
– میشه … میشه فکر کنم؟