رمان آزرم پارت ۱۳۸

لباس هایم را یکی پس از دیگری روی تخت می اندازم … کدام یک را انتخاب کنم؟ … قطعا در ماه های بعدی نمی توانم هیچکدام را تن بزنم … پس بهتر است برای این میهمانی کمی خودم را بیارایم تا در دلم نماند
لباس مشکی رنگ با بالاتنه ی بندی و قدی که تا بالای زانو هایم می رسد … تا سردار سر از تن هردویمان جدا کند! … بیخیال این یکی نه
لباس طلایی پر زرق و برق که کمرش یک کمربند زینتی می خورد و قسمتی از دامن بلندش روی زمین پخش می شد … نه زیادی تجملاتی است
شاید لباس حریر آبی رنگی که چاک روی رانش به ظریف ترین حالت ممکن دوخته شده بود … این هم که از خط قرمز ها رد میشد!
چشمم می خورد به یک پارچه ی لیمویی رنگِ مرغوب … از زیر خروارها لباس بیرونش می کشم … خدای من … چرا تا به حال این لباس را ندیده بودم؟
ساده است اما زیبا … آستین های بلند نه تنها زیبایی اش را کم نکرده است … بلکه به گونه نشان می دهد که می گوید فردی که این لباس را پوشیده خط قرمز دارد! … روی کمرش باریک می شود و منجق دوزی های دامن بلندش بی نهایت حرفه ای کار شده است
همین است … همین را می پوشم!
باید با آهو در این باره مشورت کنم … خواهرکم حقیقتا سلیقه ی خوبی داشت … لباس به دست سمت اتاقش روانه می شوم که جغدِ شومِ خانه دوباره حرافی هایش را شروع می کند
– لباس گرفتی دست … توام می خوای توی جشن باشی؟
کلافه قدم هایم را تند تر می کنم
– نباید باشم؟
پشت سرم می آید و آن موهای زرد مسخره اش را در هوا تاب می دهد
– هیچیت نیست … می خوای برای اون پسره جاسوسی کنی لابد
پرت و پلاهای شکوه دیگر دارند صبرم را سر می آورند … گاهی گمان می کم دلیل تمام کارهای پدر این زنیکه ای است که به هیچ چیز راضی نیست
– آفرین دقیقا می خوام همینکارو بکنم … حالا می تونی دست از سرم برداری
بدون در زدن وارد اتاق آهو می شوم که پشت سرم می آید … خدایا لطفا صبر جلیلی به من عطا بفرما … آهو سر از روی کتاب تستش بلند می کند و متعجب نگاهمان می کند
– حتما آمار همه ی کارای قبلی باباتو هم تو دادی بهش … نمی فهمی اون باباته سلیطه ی بی حیا؟
نفسم را سخت از سینه بیرون می دهم … بیخیال آرام … توجه نکن به او
– حق با توئه …
کاش بفهمد چقدر دارم خودم را کنترل می کنم و بیشتر از این پا روی دمم نگذارد … کاش!
– اون پسره ی بی پدر مادر زندگیمونو …
موفق شد … صبرم را سر آورد … لبریزم کرد … انقدر لبریز که حتی نمی گذارم جمله ی احمقانه اش را ادامه دهد و دستم دور گلوی پیر و پر از چروکش حلقه می شود … باید حدش را بداند … باید بفهمد که حق ندارد هر چرت و پرتی را به زبان بیاورد … درباره ی سردار که اصلا حق ندارد فکر کند
گلویش را سخت می فشارم و تمام جدیتم را در چشمان تهدیدگرم می ریزم
– اگر یک بار دیگه … فقط یک بار دیگه … درباره ی همون پسره،کوچیک ترین حرفی که خوشم نیاد بزنی … به جان آهو با همین دستام خفت می کنم
هیچ شوخی ای در نگاهم نیست … دیگر خسته ام کرده اند این جماعت … دیگر از آنها متنفر شده ام … حق داشتم که از شوهرم در برابر این بی وجدان ها دفاع کنم … نداشتم؟
شکوه خس خس می کند و من میل به فشردن گردنش با هردوی دست هایم دارم … اگر خفه اش می کردم و یک احمق از احمق های روی زمین کم میشد،چه میشد مگر؟
دست آهوی وحشت زده روی ساعد دستم قرار می گیرد
– باشه آرام … ولش کن … آرام!
سخت و با نفرت چشمان سیاهی رفته ی شکوه را می نگرم … مرگ بر او و هرکس دیگری که ما را به این روز انداخت … یاد آوری تلخی های زندگی باعث می شود نتوانم گلوی مردنی اش را رها کنم … او مهره ی مهمی بود در کثافت کاری های صالح … او … تحریکش می کرد … برای طمع خودش … برای این النگو هایی که از مچ تا بازویش کشیده شده اند … برای سینه ریزی که تا روی شکمش می رسد!
گمانم آواره شدن آراز هم دستاورد این زن است … از او خیلی بدش می آمد
– آرام ولش کن خفش کردی
صدای جیغ آهو منِ خشمگین را به خودم می آورد … گلوی نحیفش را رها می کنم و حتی ذره ای دلم برای نفس نفس زدن و خس خس سینه اش نمی سوزد
– گورتو از اتاق گم کن بیرون … دیگه هم پشت سر شوهر من حرف مفت نزن
پر از کینه نگاه می کند و قدم هایش به درب می رسند … کمرش خم شده و من لذت می برم … برو شکوه برو!
______________________________

راوی:
محتویات بطریِ الکل را مزه مزه می کند … تلخی اش را حتی متوجه هم نمی شود … کامش تلخ تر از همیشه بود
امشب پشت کرده است به همه شرافت پلیس بودنش … شاید به قسمی که خورده بود هم … قسم یاد کرده بود جز برای امنیت و قانون زندگی نخواهد کرد … اما او بدون شنیدن زجه های منصور صالح زنده نخواهد ماند
افرادش حتما تا به حال به عمارت اعیانی صالح رسیده اند … امشب دیگر باید کابوس ده ساله اش تمام شود … باید!
صدای دینگ موبایل می آید … دست دراز می کند و از روی میز موبایل گران قیمتش را بر می دارد
نام آرام چشمک می زند روی صفحه ی گوشی … پیام را باز می کند … یک تصویر … دختری با موهای صافی که تا روی ران پاهایش می رسید … لباسی که درون بدن زنانه ی جذابش برق می زند و لبخندی که اغوا کننده ترین چیز دنیاست … هنوز لبخندش پهن نشده که مغزش به کار می افتد … مگر نگفت شیفت شب است … این ظاهر چه می گوید دیگر؟
برق سه فاز از کله اش می پرد … نکند؟ … نکند آرام در آن مهمانیِ شوم است؟
مانند دیوانه ها از جا بلند می شود و تصویر را زوم می کند … آرام آنجاست … لعنت … آرام آنجاست!
نمی داند چه می کند … نمی فهمد … فقط می تواند شماره ی حسام را بگیرد و با سریع ترین حالت ممکن سوویچش را از روی میز چنگ بزند و از خانه بیرون بزند
– حسام … منتفیه … همه رو برگردون … همین الان همه رو برگردون
از تلفن صدایی نمی آید و عربده های بلندش دست خودش نیست … همسرش … مادر کودکش … زنی که دیوانه وار عاشقش است … آرامِ باردار در آن مهمانیِ بی در و پیکر بود!
_____________________________