بی حرف فقط همانجا کز کرده! … رگ خوابش را پیدا کردم … کجاست آن سردارِ قلدر؟ … آرام گرفته گویی … حدقل برای دقایق کوتاهی آرام گرفته
نامم را مادرم آرام نهاد … سال ها به این فکر کردم منِ شر چرا باید نامم آرام باشد … شاید … شاید من آرامشی برای دیگرانم … آرامشی برای آهو! … آرامشی برای سردار!
لب هایم کشیده می شود و چنین لبخند عمیقی به عمرم روی لب هایم نقش نبسته است
برای اولین بار سردار قلدری نمی کند … لمس های بی مهابا نمی کند … دستش هیزگونه نمی چرخد … فقط روی پوستم نفس می کشد! … فقط در آغوشم است!
صدای زنگ گوشی حال خوشم را از بین می برد … نگرانم در بیمارستان اتفاقی افتاده باشد که این موقع شب تماس گرفته اند … باید جواب بدهم
سردار ذره ای تکان نمی خورد و من هم قصد ندارم از نوازش موهایش دست بردارم
کمی بدنم را به عقب خم می کنم و تلفن همراهم را از جیب شلوار خانگی ام خارج می کنم
از پشت شانه های پهن سردار روبه روی چشمانم میگیرم و نام شخص هک شده روی شماره متعجم می کند
– سردار … سلیمه!
سردار عقب می کشد و پوست نازک سینه ام گز گز می کند … جای ریش های تیزش سرخ شده
مالکانه گوشی را از دستم میگیرد … انگار که مال خودش باشد
پوف کلافه ای به این اخلاق های عهد قاجاری اش می کنم … گفته بودم گمانم از طایفه ی رضا خان باشد؟ … همانقدر مستبد!
– بگو
با کف دست روی شانه اش می کوبم
– لااقل بذار رو آیفون منم بشنوم به من زنگ زده
بی توجه به من جواب سلیمِ پشت خط را می دهد
– شعراتو بگو زودتر سلیم!
این بار دیگر سیلی آرامی به گونه ی استخوانی اش می زنم
– درست صحبت کن!
بی توجه به من با دست آزاد پیشانی اش را می فشارد … خدا لعنتت کند سلیم باز بِهَمَش ریختی!
– میام الان … فرت و فرت انگشتتو رو شماره آرام نلغزون ردشو میزنن بعد من سرتو می برّم!
نمی دانم برای این طرز حرف زدن بدش ناراحت شوم یا برای این محافظت هایش شوق کنم!
حرف هایش … حرکاتش … همه چیزش به من حس غرور می دهد … مغرور می شوم که او مال من است … حس لعنتی واری است … یک حس مالکیت کشنده! … برای من غیرتی می شود … برای من سلیم را تهدید می کند، سلیمی که همه کسش بود … برای من پوستش قرمز می شود و عرق میکند … همه اش برای من است
این به من غرور بی حد و حصری می دهد … این مرد بلند قدِ بد اخلاق و عصبی متعلق به من است … منّ!
تلفن همراهم را روی میز پرت می کند … نفس عصبی می کشد و دست هایش را دو طرف بدنم روی میز قرار می دهد و کمی خم می شود
– باید برم!
– چی گفت؟ … به من زنگ زد اصلا!
دسته موی فر پیچ در پیچی که از حصار کش مو سرکشانه خارج شده را پشت گوشم می برد
– هوس مردن نکرده با تو کار داشته باشه … می دونی چی میگه؟
لب هایم را سخت نگه می دارم که به لبخند باز نشوند … انگشت شست و اشاره اش با لاله ی گوشم بازی میکنند
– چی؟
چشمانش می چرخند و روی سینه ام متوقف می شوند … درست روی رد سرخی که به جا مانده و لکه های بنفشی که کم کم در حال از بین رفتن اند
یقه ی این تیشرت لعنتی زیادی گشاد بود!
انگشتان کشیده اش از لاله ی گوشم لمس می کنند … تا روی گردن … نوازش می کنند رد خون مردگی هایی که کاردستی خودش بود … تحفه ی آن شب نحس بود
– میگه تنها جایی که در دسترس نیستی پیش آرامه! … گند زدی به ابهتم!
بالاخره صدای خنده ام بلند می شود … حرص کلامش زیادی جذاب است
دستش را از روی قفسه ی سینه ی آش و لاشم پس می زنم
– سلیم می دونه خودش
لب پایینش را با حرص زیر دندان می کشد و با نگاهش آن کاردستی هایش را روی قفسه ی سینه ام می بلعد
– چی رو؟
باید برود و اکنون می توانم هر طنازی را به کار ببرم … وقت رفتنش است و نمی تواند کاری کند … جمله ی خودش را می گویم … همان جمله ای که چند لحظه پیش وجودم را پر از پروانه های صورتی کرد
– اینکه مثل سگ عاشقمی!
نگاه خونی اش به یک باره بالا می آید … در کسری از ثانیه چنان دهان به دهانم می کوبد که میز تکان وحشتناکی می خورد و صدای وحشتناک تری میدهد
دیوانه وار می بوسد … مالکانه … قلدرانه … دست بی قرارش ظرف روی میز را روی زمین پرت می کند و صدای خورد شدنش خانه را بر میدارد
غصب می کند دهانم را … لب هایم را … زبانم را … نقطه به نقطه را می بلعد
من دیگر همراهی یاد گرفته ام … عقب می مانم از وحشی بازی های او اما عقب نمی کشم … ما دو نفر حقیقتا مشکل روانی داشتیم
این نوع بوسیدن عادی نبود
ناگهان پنجه هایش دور فکم حلقه می شود و محکم سرم را عقب می برد و فقط غرشش با آن صدای نخراشیده ی زمختی که حال خمار هم شده به گوشم می رسد
– لعنت بهت!
بلند می خندم … از آن خنده های مستانه … نفسم بند آمده و میان نفس نفس می خندم
بی ارادگی اش واقعا خنده دار بود
فقط صدای کوبیده شدن در شنیده می شود و خنده ی من کم کم رو به قطع شدن می رود
همین که از میز پایین می آیم آهو هراسانه جلویم قد علم می کند
وای خدا … دوباره سردار آمد و آهو فراموشم شد … باید یک تعادلی میانشان برقرار کنم … علی الحساب این بار زمان بدی نیامد خواهرکم
– آرام … چی شکست؟ … زهله ترک شدم چرا می خندی؟
قشنگ ترین قسمت رمان تا اینجا به نظرتون کدوم قسمت بود؟❤
کم لطفیه بخوام یه قسمت رو انتخاب کنم چون همه قستما واقعا قشنگ بودن حتی پارتای ناراحت کنندش این سردار قلچماق پیش همه آدماش لو رفته ولی کسی جز سلیم جرأت نمیکنه بروش بیاره
ممنون ساحل خانم🙏😍💗
مرسی عزیزمممم❤
یه بخش یا دیالوگی که بیشتر همه توی ذهنت مونده باشه
قلچماق😂😂
دیالوگایی که سردار حرص میخوره که ابهتمو به باد دادی خیلی به دل میشینه😂
آره اونجا هم که آرام تلافی کرد گفت مثل سگ عاشقمی خوب بود دلم خنک شد 😂
خودم فقط اونجایی که آرام شیشه رو زد تو سر سردار خوشم اومد😂
مثل سگ عاشقمی
همه مثل اینکه همین تو ذهنشون مونده😂
منظورم توی کل روند رمان بوده تا فقط این پارت البته
ممنون ساحل جون
مثل همیشه زیبا بود
رمان همه پارتها زیبا بود واقعا نمیشه گفت کدوم قشنگتر هست
ولی در کل من پارت قبل خیللللی دوست داشتم
فدات عزیزم❤
خوشحالم که لذت می بری از خوندنش
پارت قبل عاشقانه ی سالمی بود واقعا🙂
واقعاااا
ساحل جان امشب پارت نداری؟