رمان بخاطر تو پارت چهل و دو

نگاه جدی امید تبدیل به نگاهی سوالی میشه و آرش ادامه میده
:از وقتی که وارد این تشکیلات شدم خبر داشتم که تو کار مواد مخدر هستن…تا تونستم سعی کردم توی کارهاشون نباشم و اسمی ازم برده نشه…تمام مدارک به اسم خود مالکیه…من کلی مدرک دارم ازش…از تمامی قراداد هاش با خارج کشور با آشپزخونه های مختلف کپی دارم….خیلی بیشتر از چیزی که فکر کنید به مالکی نزدیکم…من میخوام شما به صورت قانونی اقدام کنی…میخوام که قانون پشتم باشه…من اگه مدارک رو در اختیار بزارم قطعا خودم هم زندان میوفتم اما این اصلا مهم نیست برام…من میخوام از ریشه کنده بشه…طبق اخرین اطلاعات قراره با یه توزیع کننده ی تولید مواد مخدر توی انگلستان قرارداد ببندن و قراره توی همین چند وقت اخیر چندین کیلو شیشه از کشور خارج کنن ..مالکی خودش هم قراره از کشور خارج شه…خانم حبیبی سهامدار یک شرکته…البته نه با اسم خودش…با یه اسم جدید اون سهام رو خریده…من میخوام که چند وقت قبل از اینکه اون قرداد صورت بگیره خانم حبیبی اقدام به فروش سهامش کنه با قیمت زیاد…تکیه گاه مالکی پولشه..باید تکیه گاهش رو ازش بگیریم…از چند طرف باید تخریب کنیم…بخش مواد مخدر با شما…پول و مدرک از ما

تلفن آرش زنگ میخوره و حرفش نصف و نیمه میمونه

……

دو ساعت از قرار توی کافی شاپ گذشته.امید و آرش باهم صلح کردن

.قرار شد هر کاری میکنیم با امید در میون بزاریم و امید هم به تیم پلیس خبر بده

.اینطوری اگه مالکی رو دستگیر کنن متوجه میشن که ما بی گناهیم

الان کجاییم؟بیمارستان…اون لحظه که گوشی آرش زنگ خورد از بيمارستان خبر دادن که حال برادر کوچیکترش آرمین بد شده و الان آرش داره با دکترش صحبت میکنه

خیلی آشفته است
. درکش؟نه نمیکنم…تا وقتی خانواده ام رو از دست دادم فقط توشبختی بود و خوشبختی

ولی الان آرش رو میبینم که خانواده اش رو داره اما حس خوب رو نداره

آرش از جلوم رد میشه و به سمت اتاقی میره منم پشت سرش راه می افتم متوجه رفتن من نمیشه میره داخل اتاق

به جسم ضعیفی که گوشه ی تخت جمع شده نگاه میکنم.بعد به آرش که پاهاش رو روی زمین میکشه

(ارش)

وقتی زنگ زدن و گفتن حال آرمین بد شده نفهمیدم خودمو چجوری رسوندم وقتی با دکترش حرف زدم و گفتن فرایند کوچک شدن مغز روز به روز داره پیشرفت میکنه نفهمیدم خودمو چجوری رسوندم به اتاقش

وارد اتاقش شدم به جسم کوچیکش نگاه کردم

.این آرمین شاد من نبود.بغض راه نفسمو سد کرده

قطره اشکی روی صورتم می افته اروم و با بغض صداش میکنم:آرمین…داداشی

چشماشو از هم باز میکنه و نگاهشو به من میدوزه:اومدی؟

صدای خش دارش خش میندازه روی قلبم

لبخند تلخی میزنم و میگم:من همیشه بودم داداش

یک قدم برمی‌دارم اما انگار عصبی میشه شروع میکنه به داد و بیداد:برو عقب…جلو نیا..‌تو کی هستی…برو عقب..برو عقب

دوتا دستامو به حالت تسلیم بالا می‌برم و میگم:آروم داداشم اروم باش..منم…منم آرش

سرشو تکون میده و میگه:نه…نه تو آرش من نیستی بگو داداش ارشم بیاد…بگو داداشیم بیاد

بغضم هر لحظه بزرگتر میشه

_منم…بخدا منم آرش…یادت میاد؟بعد از مدرسه ات باهم میرفتیم بستنی میخوردیم؟یادته داداشم؟یادته موتور سواری میکردیم؟یادته چقدر میرفتیم سینما؟یادته قلب داداش؟یادت میاد اینارو؟

روی تخت میشینه و میگه:داداش آرش

به سمتش میرم و بغلش میکنم و میگم:جان
داداش،جانم چیشدی پهلوون،آرمینِ ما کم اورده؟

منو سفت تر بغل میکنه و میگه:درد دارم داداش…خیلی درد دارم…همش…همش بابا میاد جلو چشمم…همش مامان فروغ میاد جلو چشمم…دارم…دارم میمیرم
کتفش رو فشار میدم و میگم:هیشش…این چه حرفیه…تو خوب میشی…قول میدم خوب میشی