رمان در پرتویِ چشمانت پارت۵۰

هر دو با دیدن عکس رهام خشکشان زد
این اتفاق به پسر همسایه هم مرتبط بود؟
قطعا مرتبط بود!

آرمان عکس هارا داخل داخل پاکت ریخته و لب زد :

_ بریم

ارمیا کمر راست کرد و نگاهش به چهره پر اخم آقا نریمان افتاد

پرنیا چسبیده به پدرش و گوله گوله اشک می ریخت

بی هیچ حرفی از اتاق منحوس خارج شدند
پله هارا پایین آمدند
عمه که تا آن لحظه در آشپزخانه روی صندلی نشسته بود با صدای پایشان خودش را مانند ببری زخمی از آشپزخانه بیرون انداخت

با صورتی عصبانی مقابل برادرزاده هایش ایستاد و گفت :

_ پیش خودتون چی فک کردین که به پسر من تهمت می زنین ؟
پسر من هرکارم کنه آدم ربایی بلد نیس
هرچند بعید میدونم پسرم خواهرتونو دزدیده باشه
چرا ماجرا رو عکس نمی کنین ؟ ها؟

آرمان پوفی کشید و هوای دهانش به صورت عمه خورد

از کنار عمه اش رد شد و جوابش را نداد
فعلا باید به پسر همسایه می رسید
در ماشین را باز کرد و روی صندلی شاگرد نشست
ارمیا پشت فرمان قرار گرفت و بعد از استارت ماشین با سرعت به سمت خانه رهام راند
ماجرای خواهرش و رهام زیادی پیچیده بود !
سر به پنجره تکیه داد و لب زد:

_ چرا همیشه یه طرف ماجراهای آتوسا به رهام بر می گرده؟

سوالش توجه ارمیا را جلب کرد

ادامه داد :

_ حس میکنم تموم این دردسرا زیر سر این پسره رهامه

و بعد رو به برادرش کرد و گفت :

_ حتی دانیال!

ترمز ناگهانی ماشین هردو را به جلوی ماشین کوباند

ارمیا با بهت لب زد :

_ چی میگی تو هی ور ور ور ؟

توپید:

_ دوستای آتوسارو من می شناسم هیچکدومشون سرطان نگرفتن حتی ازدواجم نکردن که بخوان بچه داشته باشن !

انگار با حرف هایش مهر تائیدی بر فرضیه اش زد
چرا تا به حال به این موضوع فکر نکرده بود؟

ارمیا دستی به دور لبش کشید و ماشین را دوباره به حرکت درآورد

آرمان _ تند برو

ارمیا داد زد :

_ دارم تند میرم

به محض رسیدن به خانه رهام قبل از توقف ماشین خودش را پایین انداخت

دستش را متوالی روی دکمه آیفون گذاشت
صدای اعتراض ریحانه بلند شد:

_ اوووو چه خبرته؟

بلند گفت :

_ بگو داداشت بیاد پایین

ریحانه خیره به صفحه آیفون با تردید پرسید:

_ شما ؟

آرمان کلافه گفت :

_ داداش آتوسام بگو بیاد پایین

با دیدن ارمیا در صفحه ترس بر جانش افتاد
غیب شدن آتوسا
بهم ریختگی برادرش
حضور برادرانش جلوی در خانه
چه اتفاقی داشت می افتاد؟

گوشی آیفون را سرجایش گذاشت و با نگاهی به راه پله دوباره نگاهی به آیفون انداخت
بلاخره قوتی به پاهایش داد و خودش را به طبقه بالا رساند

تقه ای به در اتاق رهام زد و داخل شد
با دیدن او در تراس اتاقش نفسش رفت

با قدم های تند سمت تراس رفت و تا خواست لب باز کند که رهام لب زد:

_ فهمیدم

بعد هم بدون نگاه به او با عصاهایش از اتاق بیرون رفت
خواهر بود و حق داشت نگران برادر باشد
با این وضعیت برادرش و خشم مشهود در چهره دو برادر انگار اضطراب و استرس هر لحظه محکم تر به دلش چنگ می زدند

با صدای عصا از حیاط نگاهش را به پایین دوخت
رهام خود را به در رساند و قبل از اینکه در را باز کند به تراس نگاه کرد
با اخمی گفت :

_ برو تو !

قفلش را که باز کرد در با شدت به دیوار پشت سرش برخورد کرد

ارمیا با چشمان به خون‌نشسته اش دست به یقه او رساند و به در چسباندش

پس بلاخره فهمیدند آنچه نباید می فهمیدند

ارمیا بعد از داد زدن های بلندش که تمام همسایه هارا از پنجره آویزان کرده بود یقه اش را آزاد کرد و گفت :

_ آدرس و تلفن هر کوفتی از اون…داری بده تا دستم به خونت آلوده نشده

آرام لب زد :

_ ندارم

آرمان عصبی گفت :

_ عکس تو رو داشت چطوری نداری؟

با شنیدن واژه”عکس”آنتن هایش فعال شد و رو به آرمان پرسید:

_ کدوم عکس؟

آرمان با حرص پاکت را از داخل ماشین آورد و به سینه اش کوبید

پاکت را باز کرد و از میان ده ها عکس،عکسی آشنا دید اما هرچه فکر می کرد چیزی به خاطر نداشت

روی گردن آن مرد تتو زده شده بود اما انگار عکس یهویی بود
این عکس هارا چرا پوریا با خود داشت ؟
عکس هارا یکی یکی برد و به مرد بوری رسید
روی کتش علامت طلایی رنگی سنجاق شده بود
این علامت های مانند هم چه معنی داشت؟
اولین‌کلمه برای حل پازل به ذهنش رسید و زمزمه کرد:

_ سازمان.. سازمانی که پوریا…

حرفش را نزده خورد !
نگاه ارمیا و آرمان هر لحظه وحشت زده تر می شد
حال دیگر ریحانه نگران برادرش نبود و اوهم مانند دو برادر خیره بر دهان رهام بود

حرفش را اگر ناتمام می گذاشت زنده نمی‌ماند برای همین ادامه داد:

_ یه جای خطرناک با قوانین عجیب غریبه من خیلی نمیدونم
فقط میدونم کشتن آدما واسشون راحته

تا همینجا کافی بود تا بفهمند خواهرشان دست آدم های خوبی نیست
اولین قطره از چشم آرمان چکید
شاید چون او از همه بیشتر‌ خواهرش را می شناخت

زانوان ارمیا شکست و تکیه بر دیوار به پایین سر خورد

ریحانه دست روی دهان گرفت تا هق هقش بلند نشود

ا…………

پلک هایش را چند بار باز و بسته کرد
استخوان گردنش بخاطر کج بودن سرش خیلی درد می کرد

آرام بدن گرفته اش را از روی زمین سرد بلند کرد
چراغ ها خاموش بود و فقط هوای گرگ و میش بیرون کمی سالن را روشن کرده بود

از کنار مبلی که پوریا رویش خواب بود گذشت

نگاهش به در نیمه باز افتاد
خواست برود اما صدای دو مرد که باهم حرف می زدند او را متوقف کرد

صدای خش داری مردی آمد که گفت:

_ دختره بدبخت کاش بتونه از چنگ اینا فرار کنه

صدای مرد دیگر در جوابش بلند شد:

_ فرار کنه من و تو بدبخت میشیم

نگاهی به در نیمه باز انداخت
قطعا برای فرار باید از چند در عبور می کرد و این در اصلی نبود

با صدایی ترسیده به عقب برگشت

سهراب از دیدن در نیمه باز و فاصله کم او با در اخم غلیظی کرد
با قدم های بلند سمت در رفت و آن را محکم بست

با صدای بلندش رو به او گفت:

_ یکی از یکی کله شق ترین ورو باید تو همون آشغال دونی پشت ویلا نگه داشت افسار پاره نکنی حیف که دست و بالم بستس وگرنه چنان بلایی به سرت میاوردم که مادرت به عزات بشینه

پوریا از سروصدای ایجاد شده از خواب پرید و با تعجب به سهراب سرخ شده خیره شد

از روی مبل بلند شد و به سمتشان رفت و گفت:

_ چه خبره؟

سهراب _ پاتو از اینجا بزاری بیرون مطمئن باش زنده نمیمونی

آخرین جمله اش را رو به آتوسا زد و رفت طرف اتاق فرید و سرکان

_ میخواستی فرار کنی؟

نگاه کوتاهی به چهره بهم ریخته پسرعمه اش کرد و هیچ نگفت

پوریا پافرش را گرفت و او را به سمت آشپزخانه کشید

صندلی برای او عقب کشید و خواست بنشیند
چه کسی را تا به حال انقدر محترمانه گروگان گرفته بودند؟
او قطع به یقین اولین نفر بود !

به پوریا که مشغول درست کردن چای بود خیره شد
موهای قهوه ای تیره اش بلند شده بود
ریش هایش جوری نیمه صورتش را پر کرده بودند که پوست سفیدش اصلا دیده نمی شد

ابروهایش را در بهترین آرایشگاه شهر بر می داشت و به خیال خودش جذابیتش را بالاتر می برد

بینی صافش هم حاصل دست رنج دکتران کانادایی بود که او را جدی تر نشان می داد

با نگاه پوریا مسیر چشمانشان را به کابینت های مشکی سوق داد

چقدر تم آشپزخانه اش دلگیر بود!
یخچال و گاز مشکی
میزی که پشت آن قرار داشت مشکی بود
همه چیز مشکی و طوسی!

خیره به دختردایی کاوشگرش روی صندلی مقابلش نشست و کش مشکی بسته دور مچش درآورد و موهایش را از پشت بست

آتوسا با دیدن شماره بالای گوشش ابروهایش بالا پرید
پنج یعنی چه؟