رمان قَراوُل پارت ۲۹

آشوب:
خاله صغری سینی چای را از میانمان بر میدارد و نزدیک تر می شود … من همچنان مشغول بالا کشیدن بینی ام هستم
آنقدر خجالت می کشم که حتی نمی توانم سر بلند کرده و در چشم هایش نگاه کنم
– اول بگو ببینُم تو توی نخلستون با یه مرد تنها چه می کردی؟
خدایا خواهش میکنم لااقل او درکم کند
– خاله بخدا مو فقط خواستُم راهِ نشونش بِدُم … مو اصلا هیچ تقصیری نداشتُم
دوباره بغضم می شکند و گریه ام از سر گرفته می شود
می خواهد حرف بزند که توپی از کنار سینی به سرعت رد می شود … با غضب سمت پسر کوچکش بر می گردد … خانه ی خاله صغری به مدرسه می ماند
رو می چرخاند سمت منی که اشکم دم مشکم است
– اولا تو بیجا کردی با یه مرد تنا رفتی تو نخلستون … دوما وقتی تقصیری نداری ایقد او چشمای خوشکلتِ تر نکو … مونه(منو)ببین
نگاهش نمی کنم و او بیشتر خم می شود روی صورتم
– آشوب … سیت میگُم (برات میگم) مونه ببین
با چانه ای لرزان سر بلند می کنم و نگاهش می کنم … سرزنش از نگاهش می بارد … حق دارد … تقصیر خودم بود … من کی دختر تنها شدن با یک مرد بودم؟ … آن هم یک شهریِ بی قید و بند!
– دیگه آبیه که رفته … به جوبُم بر نمی گرده … باید یه فکری بکنیم
سری تکان می دهم که توپ این بار با سرعت از بینمان رد می شود
– صبر بکو فرامرز بیاد ببینُم چه بکنیم
– خاله،کوکب از مو بدش میاد دهِ پر می کنه
دستش نوازش گونه اشک هایم را پاک می کند … زبر است دست نحیفش … بزرگ کردن ۸ تا بچه کار آسانی نیست!
– گیساشِ می کنُم … همیطوری الکی نی پشت سر دختر ما حرف در بیاره … دی آشوب بفهمه تو نبودش ایقد گریه کردی مونه می کشه!
با آمدن نام دی آشوب حال زارم زار تر می شود … وای اگر بفهمد … چه فکری می کند؟ … یک روز نبود و دخترکش تا چشم او را دور دید بی حیای عالم شد؟
توپ این بار محکم درست وسط سینی می خورد و شانه هایم از صدایش بالا می پرند
خاله صغری خشمگین به سینی نگاه می کند … چنان از جا بلند می شود که دلم برای رضای بیچاره می سوزد … آنقدر این توپ را این ور و آن ور زد تا آخر خرابکاری شد
خاله صغری دمپایی اش را از پا خارج می کند و می دود سمتش … نمی دانم به این وضعشان بخندم یا برای این خرابکاری عظیم تری که خودم به بار آورده ام گریه کنم!
– بچه ی ورپریده … هی میگُم ای توپو بذار زمین،هی میگُم بذارش زمین … دو دیقه می خوام با ای دختر حرف بزنُم روزگار مونه سیاه کردین شماها
نمی تواند رضای تند و تیز را بگیرد و به جایش دمپایی اش را به سمتش پرت می کند
واقعا حق می دهم که در چای فرامرز کافور بریزد!
________________

با دندان به جان ناخون هایم افتاده آم … کم مانده دیگر گوشت انگشتانم را هم بکنم … بچه ها خوابیده اند و منو خاله صغری همچنان منتظریم
صدای باز و بسته شدن درب می آید و یالله گفتن های فرامرز
با هول و ولا شالم را روی سر مرتب می کنم و بلند می شوم برای خوش آمد گویی … خاله صغری هم دست از جارو کردن خانه بر میدارد و کنارم می آید
استرس از سر و رویم می بارد … انگار که قطره ای آب شده باشم از شدت عرق
فرامرز وارد می شود و پشت سرش هم اوی بیخیال! … چقدر … چقدر قد بلند تر از فرامرز است … گمانم عقلم را به کل از دست داده ام … بعد از آن گندی که به بار آورده بودم هنوز هم برایم قابل توجه است
خاله صغری انگار که انتظار آمدن او را نداشته باشد با شوق جواب سلامِ مودبش می دهد … چقدر آقا و مودب! … فقط همراه من شیطنت از سر و رویش می بارد؟
– ایشونُم آقا البرز … بشین پسر غریبی نکو،بشین!
فرامرز هم گویی از او خوشش آمده … چرا همه از او خوششان می آید؟
سر به زیر،انگشتانم را در هم پیچیده ام … از خاله صغری خجالت نکشم هم جلوی فرامرز می خواهم آب شوم و بروم زیر زمین
با نشستن خاله صغری و فرامرز که بزرگتر اند ما هم می نشینیم
– خب بچه ها … بین شما دوتا یه محرمیتی می خونیم که اگر یه درصد توی ده حرفی براتون درآوردن … سند محرمیت نشون بدیم و خلاص!