رمان قَراوُل پارت ۳۲

– خوش اومدی پسر!
فرامرز هم گویا شیفته اش شده بود
تا درب خانه همراهی ام می کرد مبادا کسی مزاحمم شود … آخر سر هم خودش مزاحمِ عالم میشد
خداحافظی کوتاهی با فرامرز می کنم … برای خودش برید و دوخت و تنمان کرد … حال من با این نسبت جدیدی که با مرد پیدا کرده ام چه کنم؟
راه خانه اش نزدیک است ‌‌… اما طبق معمول من را برای رسیدن به خانه همراهی می کند
دی آشوب نبود و من هیچ دوست نداشتم در نبودش خانه‌ی‌مان را دزد ببرد … همین که طاهره در آن خانه کنارم باشد برای نترسیدن کافی است!
طاهره تلو تلو می خورد و گویی خودش را می کشد … همیشه همینقدر خواب آلود است
– نیفته شر شه بگیرش!
خنده ام می گیرد … برایش این حالت عجیب بود
– چیزیش نمیشه … همیشه همینطوره
نگاه مسخره ای به طاهره که چشمانش نیمه باز است می اندازد … من میانشان راه می روم
– هوش و حواسش سرجاشه؟
– نه خیلی … الان شبیه کسیه که تو خواب راه میره
رو می چرخاند و بینی اش را بالا می کشد
– میفهمه چی میگیم؟
چه می خواست بگوید که این برایش مهم بود؟
– گمون نکنم
طاهره حقیقتا سیستم بدنی عجیبی داشت … خاله صغری می گفت شب او را با طناب به خودت ببند مبادا بلند شود و برود
– منو ببین … گربه … الان زنمی مثلا؟
به یک باره ضربان قلبم از هفتاد به هزار می رسد … کاش هوش و حواس طاهره سرجایش بود لااقل
جوابی نمی دهم … در واقع ترجیح می دهم جواب ندهم تا اینکه با لکنت زبان خودم را نابود کنم
– وظایف زن و شوهری رو که بلدی؟
چشمانم از حدقه در می آیند … وظایف؟ … برای این محرمیت الکی؟
صدای خنده اش بلند می شود … با نوک انگشت اشاره ضربه ی آرامی به آویزهای نقابم می زند که صدا می دهند
– شوخی کردم … نگرخ!
اخم هایم در هم می رود … دستم می انداخت و خودش می خندید
– از خنده مردم!
تای ابرویش را بالا می اندازد و از نیم رخ نگاهم می کند
– از وقتی گرفتمت بلبل زبون شدی
من بعد از چندین روز شناختن،دیگر از او نمی ترسم … کمی مرموز هست … اما مردانه رفتار می کند
می خواهم جوابش بدهم که طاهره ناگهانی سقوط بدی می کند … گمانم پایش به سنگی چیزی گیر کرده بود
جیغ آرامی از دهانم بیرون می رود و طاهره از خواب پریده و گیج و منگ نگاه می کند … خوابش برده بود!
صدای قهقهه ی مردانه اش از کنارم شنیده می شود … اولین بار است خنده ی عمقیش را دیده ام؟ … ردیف دندان های سفید مرتب اش و دهانی که به دو طرف کشیده شده است
– این دهات آخر سر خُلم می کنه
دامن عبایم را بالا می زنم و کنار طاهره روی دو زانو می نشینم … روی صورتش دقیق می شوم و او همچنان می خندد
– طاهره … خوبی؟
مقصر افتادنش من بودم … باید دستش را می گرفتم … من که حالت های اورا می شناسم
باز حواسم رفت پی این لعنتی که عجیب خوش خنده شده امشب و طاهره ی بیچاره زمین خورد
هاج و واج نگاهم می کند
– آشوب؟ … وای باز خوابُم برد؟
مرد حتی برای دیدن وضعیت طاهره خم هم نمی شود … قبلا ها … همان اولین آشناییمان … افتاده بودم و او روی دستانش مرا به خانه‌ی‌مان برد … طاهره را هم می تواند بغل کند!
ابروهایم به یکدیگر نزدیک و نزدیک تر می شوند … خدا می داند تا به حال چند دختر دیگر را بغل کرده بود!
– زنده است؟
صدای پر از خنده اش بغل گوشم می آید … به آرامی … جوری که فقط من بشنوم
بفرما … اسباب تفریحش را هم مهیا کردیم