رمان مقهور پارت ۲

حتی رو بر نمی گردانم … متنفرم از او … متنفرم از چشمان سبز تیره اش … متنفرم از آن نگاه ترسناکش … حتی متنفرم از ولوم صدای زیادی مردانه اش … متنفرم … متنفر!
کنار خیابان می رسم و از شدت درد پهلو که ناشی از دویدن است،خم می شوم
سرم درد می کند … یک دردِ عمیق … انگار که درون آن،من را به میله بسته اند و شلاق می زنند … خدا لعنت کند ساره را … گفته بود امروز این دیو دو سر نمی آید این طرف ها
دست به کمر و نفس نفس زنان،صاف می شوم … اولین تاکسی را سوار می شوم … تکیه می دهم به شیشه … می خواهم فراموش کنم آن رویاروییِ مزخرف را … اما مگر می شود؟ … حرف هایش همه و همه در سرم می چرخند … حتی آن جمله ی آخرش:《می تونم همینجا چالت کنم دختر کوچولو … پس از کنار بابات جم نخور!》
نمی خواهم دیگر ببینم آن مردک عوضی را … نمی خواهم

***

راوی:
کرکره ی مکانیکی را بالا می کشد … نون بازو خوردن آنقدر ها هم آسان نبود … آن هم میان این جماعت
– به به … الوند کبیر … دیر اومدی پسر … دیررر
لباس روغنی مکانیکی را تن می کند و حواسش را به سیامکی که تسبیح در دست می چرخاند،می دهد
– کبکت خروس می خونه … نکنه هنو نئشه ای سیا؟
سیامک هراسان نگاهی به اطراف می اندازد مبادا کسی صدایش را شنیده باشد
– یواش صحبت کن ناکِس … خبر دارم برات چه خبری
آچار به دست کنار موتور سنگینِ درون گاراژ می نشیند
– رسولی ریق رحمتو سر کشیده؟
تکان دادن تسبیح متوقف می شود … سیامک از آن مارمولک های روزگار بود … به عنوانِ یک خبرچینِ یقه بسته ی تسبیح به دستِ مفنگی می توانست رویش حساب کند
سیامک صدایش را آهسته می کند
– بزرگ آقا زده به سیم آخر … امروز شیشه ی حجره ی رسولی رو آوردن پایین … باید بودی می‌دیدی
تنها واکنشش پوزخند است … آچار را با فشار می چرخاند … او حتی قبل از بزرگ آقا از کارهایی که قرار است انجام دهد، خبردار می شد
– برو تریاکتو بکش سیا ..
سیامک هیکل مردنی و لاغرش را جلو می کشد … خبرچینی برای نوه ی بزرگ آقا می توانست پیامد های درخشانی به دنبال داشته باشد
– همه‌ش این نبود … دختر رسولی اومده بود … اوضاع خیلی خیطه مثل اینکه
چرخش آچار متوقف می شود … مردمک های مرد تنگ و تنگ تر … با مکث سر می چرخاند
– دختر کی؟
سیامک لاقید دوباره تسبیحِ سبز یشمی و دانه درشتش را تکان می دهد
– رسولی
دخترک رسولی … همان کوچکِ ترسو؟ … طلا!
– حیف شد … گفتیم دختر رسولی بیاد مشتی دیدش بزنیم … زنیکه انقدر چادر چاقچور کرده بود قیافه‌شم به زور دیدیم
– زر نزن … گورتو بکن … سریع
قهقهه ی مسخره ی سیامک بلند می شود … فکر ناقصش می گفت مرد مانند همیشه است … این پسر حتی از پدر بزرگش هم خطرناک تر بود
– خیلی خب … ولی الوند … دوتا طایفه بد زدن به تیپ و تاپ هم … این قائله دیگه به همین راحتیا ختم نمی شه … این تو بمیری از اون تو بمیریا نیست
بیرون می زند و چشمان مرد روی اگزوز موتور،اما فکرش جای دیگری است … این بازار یا‌ برای رسولی میشد یا بزرگ آقا … نمی توانستند شراکت کنند
میشد هردویشان را دور انداخت … این بازار … مطعلق به او بود … کافی است فرصت پیش بیاید … یک فرصت کوچک … نقره داغشان می کرد … نقره داغ!
****