رمان پرتویِ ظلمت پارت ۱۴

مادرش دست به کمر، روی مبل دراز کشید.

خاک که هیچ، حتی پرزهای معلق در هوا را به خورد جارو برقی داده بود!
فقط او و مونا مانده بودند که مادرش به حلق جارو برقی اهدا نکرده بود!

لباس هایش را عوض کرد و به بهانه خستگی هیچ کمکی در چیدن میز نکرد.

مونا هم سبزی هایش را پاک کرد و سالاد عجیبی غریبی برایش خودش ساخت!
همین هارا می خورد که نه قیافه داشت، نه قد و هیکلی!
هرچه او به طرف مادری کشیده بود؛ در مقابل مونا عین پدرشان گندمی و چشم و ابرو مشکی بود.

مادرش با نگاهی متأسف به تغذیه سبز مونا، لب زد:

– مادر برات ماکارونی بکشم؟

مونا متمرکز بر روی محتویات چرتش، جواب داد:

– نه اصلاً!
روغن داره کبدم چرب میشه!

مانلی حین پیچاندن رشته های ماکارونی به دور چنگال، طعنه زد:

– همینطوری ادامه بدی می تونیم به عنوان همسر مرد نمکی به موزه معرفیت کنیم !

مونا خنثی نگاهش کرد و سبزی های باقی مانده قورت داد.
رو به مادرش توپید:

– نمی خوای بهش چیزی بگی؟

و رو به او ادامه داد:

– عزیزم وقتی اطلاعی از مُد نداری که همه مانکن پسند شدن بهتره حرفی نزنی!

مانلی چنگالش را در وسط ماکارونی ها فرو کرد و گفت:

– عزیزم اینو بهت نگفتن که هیچکس تو زندگیش محتاج چهارپاره استخوون اونم از نوع پوک شده نیست؟

مونا ظرفش را به جلو هل داد و از پشت میز بلند شد.
انگشت اشاره اش را بالا گرفت و خبیث لب زد:

– شما بهتره به فکر آقای ستوده باشید که روز به روز داره چاق تر میشه وگرنه لاغری من به کارت ضربه ای نمیزنه!

بعد این حرف، از آشپزخانه بیرون رفت و او با مادر بهت زده اش ماند.

تند تند غذایش را خورد و اعتنایی به سوالات متداول مادرش نکرد.
کافی بود به یک سوأل جواب دهد، تا مثل همیشه مجبور شود از سیر تا پیاز ماجرا را تعریف کند.

با زنگ خوردن موبایلش، از جا بلند شد.
تا اسم معتمدی را دید، با اکراه جواب داد:

– بله جناب مهندس؟

معتمدی از لحن آرام صدای او تعجب کرد!
منتظر جوابی تند و خشن بود!

حوله اش را به سمت کمد پرت کرد و با همان سروکله خیس، لبه تخت نشست.

گوشی را روی بلندگو گذاشت و گفت:

– جلسه داریم ساعت سه

مانلی با همان لحن قبلی، پاسخ داد:

– آدرسش رو برام بفرستید

فرهاد آهسته لب زد:

– کافه نزدیک خونتون!

و قطع کرد.

دخترک فکر کرده بود می تواند با دو قطره اشک و دوتا جیغ گوش خراش، او را به هول و ولا بیاندازد.

شرکت او با شرکت ستوده در یک سطح بودند و لازم نبود خودش را برای اثبات یا ارتقاء از شرکتی، به آب و آتش بزند!
کسی که در آتش می سوخت، دخترک تازه به دوران رسیده ای بود؛ که می خواست راه صدساله را یک شبِ طی کند.
او فقط قصدش زمین زدن ستوده بود، آن هم از طریق مانلی!
غرور مانلی باعث شد تا برای نابودی ستوده او را انتخاب کند.

چشم بست و در خیالش خطاب به مانلی گفت:

– بعد از ستوده نوبت خودته بدبخت!

از روی تخت بلند شد.

تکرار اعلان پیامک گوشی اش دقیقه به دقیقه، نیش او را بیش از پیش باز می کرد.

سشوار را به برق زد و بی توجه به پیام های متوالی، موهایش را خشک کرد.

مانلی از آن ور خودش را می کشت تا بفهمد از کجا آدرس خانه را پیدا کرده؛ او از اینور در انتخاب دو کت تیره و روشن مردد بود و جلوی آینه خودش را آنالیز می کرد!

*

مانلی که در جواب پیام های زیادش چیزی جز بی توجهی ندید، پوست لبش را کند و لب زد:

– یک حالی ازت بگیرم که با دمت گردو بشکنی!
وایستا فقط!
منو می ترسونی؟

پر حرص انگشتش را روی اعداد زد و شماره آن منشی قناسش را گرفت.
صدایش که آمد، گفت:

– خانوم طلوعی شمایین؟

طلوعی با تردید تائید کرد و مانلی پرسید:

– می تونید بیاید شرکت؟

منشی بدبخت گوش هایش برق گرفت!
مانلی ادامه داد:

– فقط آقای معتمدی از این قرار مطلع نشن!

در این چند وقت فهمیده بود که فرهاد کمی در دادن حقوق منشی و نظافت چی‌ خسیس است.

می دانست که طلوعی برای بیماری برادر زادهٔ کوچکش هم که شده قبول می کند!

مونا از کنارش رد شد و تنه محکمی زد.

کور بود!

مانلی روی مبل نشست و زمزمه کرد:

– لال می شدم برای تو تعریف نمی کردم!

مونا بلند جواب داد:

– بالأخره مامان می فهمید تو چرا بعضی شبا خونه نمیای!

تند توپید:

– چه ربطی داره من کارم تو شرکت طول می کشه!

مونا- کارت عیب پیدا کردن از سهرابه؟

کاش مثل همیشه خانه نمی آمد!

دیگر نیازی به توضیح نبود؛ مادرش همه ماجرا را فهمید.

لب روی هم فشرد.

شاید از حرص، شاید هم از عصبانیت!
بی توجه به اصرار های مادرش برای ماندن؛ از خانه بیرون زد.
ماندن در شرکت خیلی بهتر از خانه بود!