رمان پرتویِ ظلمت پارت ۲

همین که وارد دفتر شد، صدای داد و بیداد های دختری نظرش را جلب کرد.
رو به منشی دکتر مقدم می توپید:
– این جماعت فکر کردن زن نمیتونه کاری کنه!
آقای مقدم خوب گوش کن ببین چی میگم فقط امروزو یادت باشه
حق منو دادی به یک بچه مرفه چون اون مردِ!
دکتر عصبانی از دفترش بیرون می آید و متقابلاً داد می زند:
– بس کن خانوم حقیقی خجالت بکش!
من اگر اون شرکت رو انتخاب کردم به خاطر داشتن نیروهای پرکارش بود نه بخاطر مدیر شرکتش!
مانلی از موضعش پایین نیامد و با گستاخی جواب داد:
– برو حاج آقا برو الان نمازت قضا میشه!
برگشت و چشمانش به او افتاد.
پوزخندی زد و لودگی کرد:
– خوب داری میتازونی پسرِحاجی ستوده!
بتازون ولی بدون همینجوری که داری میری بالا یک روزی همینجوری با سر میافتی زمین!
خواست جواب بدهد اما مانلی به سرعت از کنارش عبور کرد و رفت.
دکتر نفس عمیقی کشید و گفت:
– بیا داخل
بار اولش نبود کولی بازی در می آورد، کار هر مناقصه اش بود.
فکر می کرد همه کمین کرده اند تا حق او را بخورند!
روی صندلی نشست و دکتر برگه های قرارداد را مرتب شده جلوی او قرار داد.
خودکار را از روی میز بر می دارد و تک تک برگه هارا امضا می کند.
دکتر پیشانی اش را کمی ماساژ داد و با عقب راندن موهای جو گندمی اش به عقب گفت:
– می دونم تقاضای سنگینی هست اما چاره ای نیست
باید این دستگاه ظرف هفت ماه تحویل داده بشه
با تردید می پرسد:
– می تونین دیگه؟
گلویش را صاف کرد و جواب داد:
– حاج آقا خوبه می گید سنگین!
ولی باشه هر جور شده تا هفت ماه تمومش میکنم!
کیف سامسونت را به همراه رمزش از دکتر می گیرد و بلند می شود.
این وسط محمد تند و تند زنگ می زد!
دکتر مقدم با نگاه امیدواری لب می زند:
– ستوده…من به تو خیلی اعتماد کردم!
دکتر او را به اندازه پسرش دوست داشت.
آن هم به خاطر کارنامه درخشانی بود که این چندسال ارائه داده بود.
از دفتر که خارج شد، تلفنش را جواب داد:
– وقتی جوابتو نمیدم معنیش چیه؟
محمد خونسرد گفت:
– کلید فایل اتاقتو پیدا نمیکنم کجا گذاشتی؟
– سر قبرم!
با حرص قطع می کند و پله هارا دوتا دوتا پشت سر می گذارد.
سوار ماشین شد و آن را به سمت شرکت راند.
همین که به جلوی در شرکت رسید، موبایلش دوباره زنگ خورد.
این دفعه مادرش بود.
تا تماس برقرار شد شروع کرد به آمار گرفتن از وضعیتش!
مادر بود دیگر…
کمی از وضع خورد و خوراکش پرسید وقتی مطمئن شد در نبودش اتفاقی نیفتاده، گله کرد:
– یک وقت زنگ نزنی حال مادرتو بپرسی؟
من هیچ لااقل به خواهرت زنگ بزن یادش نره یک برادری ام داره!
از پله های شرکت بالا می رود و با آرامش می گوید:
– اگر وقت داشتم که زنگ می زدم بعدشم من با شما همین دو شب پیش دو ساعت حرف زدم گوش من هنوز داغه!
مادرش کنایه غیر مستقیمش را می فهمد و غر می زند:
– باشه آقا سهراب!
منو باش گفتم پسرم دلش برام تنگ شده بهش زنگ بزنم ببخشید مادر نمیدونستم گوشت داغ میشه!
مزاحمت نمیشم
صدایش کمی از حالت آهسته بالاتر می‌رود و می توپد:
– مامان!
من کی گفتم مزاحمی؟
درگیر مناقصه بودم الان تازه رسیدم شرکت
حالا حالِ ستاره چطوره؟خوبه؟
انگار هنوز دلخوری مادرش‌رفع نشده بود که با همان لحن قبلی گفت:
– شمارشو که بلدی زنگ بزن!
هوفی می کشد و می گوید:
– باشه پس شب زنگ می زنم خونه ستاره
با خداحافظی کوتاهی به تماس پایان می دهد.
با قدم های بلند خودش را به اتاق رساند و کیف سامسونت را روی میز گذاشت.
محمد با دیدن کیف سامسونت سوتی کشید و برداشت تا بازش کند.
آهسته لب زد:
– رمز داره
محمد با نگاه کوتاهی به او می پرسد:
– خب چیه رمزش؟
– کلید فایل پشت قاب عکسه
محمد آرام کیف را می گذارد و قاب عکس را بر می دارد.
می دانست قطعاً رفیق ده ساله اش از این رمز ندادنش ناراحت شده اما چاره ای نداشت، نباید کسی می فهمید!
نقشه های مورد نظرش را برداشت و روی تخته نصبشان کرد.