رمان کاوه پارت ۳۱

اینبار با افراد بیشتری قرار بود بروند
آن طور که معلوم‌ بود تعداد ساکنین آن خرابه به پنج نفر می رسید

نگاهی به سهیل مغموم انداخت
کاری از دستش ساخته نبود

احتمال احساسی عمل کردن سهیل در این کار خیلی بود
هرچه نباشد کاوه برادرش بود
مجبور بود او را نبرد

ماشین ها یکی یکی از محوطه خارج می شدند
نگاهی به ساعت انداخت
باید تا قبل از غروب کار را تمام می کردند

آخرین ماشین جلوی پای او ایستاد

نگاه به جای سهیل انداخت
با ندیدنش وحشت کرد !
سریع داخل ماشین نشست و به سرپرست هر گروه بی سیم زد

_ چک کنین ببینین رادمنش تو کدوم ماشینه

شماره شوهرخاله اش را گرفت
حتی به ثانیه ای نکشید که پاسخ داد
این روزها گوشی اش را از خود جدا نمی کرد

_ عمو بیاین به آدرسی که میفرستم

مختصر جریان را توضیح داد و قطع کرد

ا…………………

پالتوی مشکی اش را تن کرده و از خانه بیرون زد
مرضیه به دنبالش می آمد
شاید آنجا اتفاقات خوبی نمی افتاد
آمدنش خطرناک بود

برگشت سمت او و با لحنی تشر آمیز گفت :

_ برو خونه گفتم دارم میرم سهیلو بیارم برو

مرضیه _ یه چیزی شده به من نمیگی نه ؟از بچم خبری شده؟

کلافه لب باز کرد :

_ برو خونه مرضیه برو

سوار ماشین شده و با سرعت از پارکینگ خارج شد

آدرسی که سیاوش فرستاده بود خارج از شهر بود
ضربان قلبش بالا بود
این هیجان ناشی از پیدا شدن پسرش بود؟!
پسری که سالهاست او را در دنیای مردگان می پنداشت؟
پسری که در تمام این سالها روزی از فکرش غافل نبود؟

با رسیدن به آدرس کنار ماشین های پلیس توقف کرده و پیاده شد

چشم چرخاند
اما سهیل پیدا نبود !
سربازان او را می شناختند پس تلاشی برای مانع شدنش نکردند

نگاهی به افراد جلیقه پوش انداخت و بعد نگاهی رو به روی آنها

از میان همه آن ها نگاهش روی یک نفر بود
پسری با موهای بهم ریخته و پیراهنی سفید و خونی
چسب روی دهانش مانع حرف زدنش میشد اما از همین فاصله چشمان اشکی اش را می دید
تقلا می کرد برای نجات

نیروهای پلیس از بالا بر سرشان ریخته و درگیر شدند

سیاوش دیگر قدرت نگه داشتن سهیل را نداشت و آزادش کرد از حصار دست هایش

مانند پرنده ای پرواز کرد سمت برادرش

تیر ملعونی پهلوی کاوه را نشانه گرفت

با همان دستان بسته و دهان بسته با زانو روی زمین افتاد

سهیل خشک شده ایستاد

نگاهش بین پهلوی و صورت او دو دو میزد
سرد شد بدنش
نفهمید چطور تمام دنیا دور سرش گشته و سیاه شد

دوید سمت پسر مجروحش

قبل از اینکه کاوه اش با صورت بر زمین بیافتد او را در آغوش گرفت

چسب از دهانش برداشت

لب های خشکیده کاوه از هم فاصله گرفت
قطره اشک از گوشه چشمش سر خورد
او همان مرد داخل عکس بود؟
او…پدرش بود؟
دلش می‌خواست نامش را فریاد می زد اما توانش را نداشت
تمام توانش را به کار گرفته و با درد لب زد :
_ با…با

خواست جوابش دهد خواست بگوید جانِ بابا اما مگر زبان یاری می کرد
با بسته شدن چشمانش دست زیر پاهایش انداخته و بلندش کرد

هر دو برادر راهی بیمارستان شدند
یکی زیر بیهوش زیر سروم…
یکی مجروح در اتاق عمل…

ا………..

هر کلمه ای که می خواند اشک می ریخت
خب مادر بود!
التماس خدا را می کرد برای داشتن فرزندش
نوزده سال دوری از پاره تنش بس بود
نوزده سال سر قبر کوچکش گریه کردن بس بود
این خانواده از هم پاشیده حق آرامش پس از ماه ها دویدن را نداشت؟

قطره های اشک صورتش را شسته بودند

کتاب دعا را بست و بوسه ای بر سر پارسا زد
آنقدر بی قراری کرده بود که سیاوش مجبور به آوردنش شده بود

با باز شدن در اتاق عمل و خروج پرستار از آن همگی به سرعت خودشان را به او رساندند

پرستار _ نگران نباشید عملش با موفقیت انجام شده فقط بخاطر شرایطش منتقلش میکنن آی سی یو

سیاوش _ آی سی یو چرا ؟

پرستار در حالی که ماسک را بر می داشت گفت :

_ برای کنترل علائم حیاتی بیمار و اینکه خونریزی زیاد داشت آی سی یو لازمه

سهیل _ بهوش میاد ؟

پرستار با گفتن امیدتون به خدا باشه رفت
چند دقیقه بعد جسم بی حرکت کاوه را سمت آی سی یو بردند