نظر سنجی موضوع رمان

سلام. من میخوام یه رمان بنویسم نمیدونم این موضوع خوبه یا نه. میخوام بدونم استقبال میکنید یا نه.. الان اینی که میذارم یه تیکه از این رمانه. میدونم مبهمه براتون چون کامل نیست اما از کلیت داستان و سبک نوشتارم ببینید خوشتون میاد یا نه. لطفا بهم بگید که اگه حمایت میکنید بنویسمش❤
سعی میکردم با او ارتباط بگیرم. سعی میکردم یک جوری خودم را در جهان کوچکش جا کنم. جهانی که ابعادش در چند کتاب خلاصه میشد؛ اما روحش به وسعت تمام دنیا بود. سعی میکردم بفهمم یعنی چه که میگوید تمام دنیا خانه ی من است؛ اما در عین حال حاضر نیست وطنش را ترک کند.
وطنش را ترک کند به سوی سرزمین بهتر. سرزمینی که هر روز ده ها نفر چمدان هایشان را میبستند، چک و چانه زدن های گرفتن آزاد نامه را به جان میخریدند، حاضر بودند خانواده شان را برای همیشه نبینند، فقط و فقط به خاطر رسیدن به سرزمین و زندگی بهتر. حق هم داشتند. اگر چند لحظه در فرودگاه ها میبودی، میفهمیدی این پدر و مادر هایی که با نگاهی اشک آلود، با نگاهی بین افتخار و دلتنگی به فرزندانشان نگاه میکنند، به کجا رسیده اند که آینده را در رفتن میبینند. میفهمیدی این دست های یخ کرده ی در هم گره شده که برای آخرین بار فشرده میشوند، این آغوش های آخر، به چه دلیل به وجود آمده اند.
از او میپرسیدم: تو چرا نرفتی؟
او چند لحظه به آسمان چشم هایم خیره میشد و همین سوال را از من میپرسید. جوابی نداشتم.
من، او و تمام مردمی که در این قفس کوچک مانده بودیم و با اینکه سودای پرواز داشتیم تقلایی برای شکستن قفل قفس نمیکردیم، هیچ جوابی برای این سوال نداشتیم.
شاید هنوز منتظر بودیم. منتظر بودیم آن پسرکی که ملکه بر روی پرده ی آینده نشانمان داد، بزرگ شود و بفهمد کیست و راهی را انتخاب کند که راه آزادی ما باشد. منتظر بودیم بیاید دست هایمان را بگیرد و از روی زمین بلندمان کند و شمشیری به دستمان بدهد تا توان جنگ داشته باشیم.
از او پرسیدم: نظرت راجع به اون پسر چیه؟ به نظرت میاد؟
با بد خلقی و بی حوصلگی جواب داده بود: هیچ نظری درباره ی اون بچه ندارم. تنها نظرم درباره ی خودمونه، تنها چیزی که میتونم بگم اینه که ما نباید اونقد ضعیف باشیم تا منتظر باشیم یه فرشته ی نجات پیدا بشه و بیاد آزادمون کنه.
شاید راست میگفت. شاید ما مسئولیتی که خودمان توان به دوش کشیدنش را نداشتیم، بر روی شانه های آن فرشته ی نجات میگذاشتیم تا خودمان آسوده شویم.
پرسیدم: خب تو که مثل ما ضعیف نیستی چرا تا حالا نتونستی حکومت رو نابود کنی؟
بد اخلاقی اش جایش را به شرمندگی داد. او هر کار لازم بود کرده بود. تنها کسی بود که اعتراض کرده بود. همه مخالف شاه بودند اما او تنها کسی بود که این مخالفت را اعلام کرده بود. از نوجوانی در حال مبارزه بود. با این روحیه همه انتظار داشتند بتواند حکومت را سرنگون کند اما نشد. آن شب، قصدش همین بود. اما نفهمیدیم چه شد که صبح روز بعد، او بدون هیچکدام از افرادش برگشت و نفهمیدیم چطور خودش دستگیر نشد و خیلی راحت از در قصر بیرون آمد! از آن شب به بعد، او دست از مبارزه کشید. همه فکر میکردند آن شکست ناامیدش کرده و به خاطر همین دست از تلاش برداشته. اما من میدانستم آن شکست چقدر مشکوک است و دلیلی فراتر از ناامیدی پشت این کم آوردن بود. دلیلی که شاید آن پسرک، میتوانست از سدِ سختش، عبور کند.