رمان مقهور پارت ۳

طلا:
گوشه ی اتاق نشسته ام … ناخون می جوم … می لرزم
صدای داد و فریاد می آید … صدای شکستن شیشه … بد و بیراه … و من دختری بودم که باید در کنج اتاق می نشست و خوار شدن های پدرش را می شنید
– کل راسته ی اون بازار مال بزرگ آقاست … ت.خم داری بیا بیرون حاج احمد رسولی … بیا بیرون بی ت.خم و ترکه
گوش هایم را می گیرم … نمی خواهم بشنوم … کدام دختری دوست داشت گوش هایش شاهد فحاشی به پدرش باشند؟ … آن هم پدری که پاک ترین بود
زمان می گذرد و تن نحیفم کنار پنجره می لرزد … هشدار بیرون نیامدن داده بودند … به یک دلیل:طلا تو ناموسی! … چون ناموس بودم حق نداشتم از پدرم دفاع کنم؟ … چطور افراد بزرگ آقا می توانستند باد در گلو بی اندازند و هر چه از دهانشان در می آید بگویند … اما من حق نداشتم از پدرم دفاع کنم چون ناموسم؟
بالاخره صداها فروکش می کنند و درب اتاق باز می شود … گردنم به سرعت سمت بی بی بر می گردد که در چهارچوب ایستاده … صورتش جای چنگ دارد … خدا می داند چقدر خودش را زده!
– طلا مادر خوبی؟
اشک در چشمانم حلقه می زند
– تموم شد؟
چشم هایش را روی هم می نهد … بی بی هم دیگر به ستوه آمده
– آره دخترم … تموم شد … بیا بیرون … محمود اینجاست
سری تکان می دهم … اگر عمو محمود اینجاست پس یعنی … به دنبال چاره جویی هستیم!
از جا بلند می شوم … روسری ام را سفت می کنم و مقصدم می شود پذیراییِ خانه ای که بی شباهت به محل جنگ نبود
سلام و احوالپرسی در این شرایط سخت بود … اما من انجامش دادم
یک راست راهی آشپزخانه می شوم … اما گوش هایم تیز اند
– اگر این اوضاع ادامه پیدا کنه یا راسته ی بازار منحل میشه یا میفته دست بزرگ آقا … فقط یه راه میمونه احمد!
استکان روی کابینت می گذارم تا چای بریزم
– چیزی به ذهنم نمی رسه … اون خدا نشناسا اگر بازار و بگیرن یه لقمه نون به دست تنگا نمی رسه
صدای عمو آهسته می شود و ناچار گوشم را به درب آشپزخانه می چسبانم … کاش در بی خبری می ماندم!
– باید دوتا طایفه یکی بشن … باید نسل بعدی … از هر دوتا طایفه باشه … متوجه حرفام میشی خان داداش؟ … برای تموم شدن این خون ریزیا … باید تحفه بدیم … یه تحفه ای که سودش به خودمونم برسه
بدنم سست می شود … کم و بیش می فهمم … کم و بیش اما فقط
دلشوره می گیرم … معده ام می پیچد
– پاشو از اینجا برو … نمی خوام چشمم بهت بیفته … اون بازارو دو دستی میدم ولی بی ناموسی نمی کنم
یک واژه در وصف پدر دارم … با شرف … او شریف ترین مردی است که دیده ام
– بی ناموسیِ چی کشک کی … پیونده … ازدواجه … سنت پیغمبره … حاجی تنها راهشه … می خوای نون یه عده بدبخت بیچاره قطع شه؟
صدای فریاد پدر در و دیوار را می لرزاند
– برو بیرون!
لبخند می زنم … عمیق و پر از معنی … او کسی را قربانی نمی کند … من پدرم را خوب می شناسم … هرگز راضی به قربانی کردن کسی نمی شود
****
راوی:
یقه ی کت مشکی رنگش را مرتب می کند … دکمه های پیراهنش را تا نیمه بسته است … پیراهن قسمت اصلی سینه اش را پوشانده است … همانجایی که آن خالکوبیِ معروف است … نام مادر را سمت چپ سینه ی ورزیده و سفتش کوبیده بود
دست در جیب می زند و نزدیک می شود … نزدیکِ ستون بازار … بزرگ آقا!
– گرگِ پیر داره چه نقشه ای سر هم می کنه؟
گوشه ی چشم بزرگ آقا چین بر می دارد … این پسر … نوه نبود … یک ولدِ چموش بود
– شنیده بودم الوات شدی … باور نکردم … الان می بینم یه لاتِ بی سر و پا شدی
مرد با قهقهه خودش را روی مبل می اندازد … از آن خنده های پر از تمسخر
– لات بی سر و پا به دردت نمی خوره پیرمرد؟
بزرگ آقا هیکل چروکیده اش را روی صندلی همیشگی اش می نشاند و بی مقدمه می گوید
– رسولی تن داده به وصلت … خون بس می خواد بفرسته توی طایفه تا شر بخوابه