رمان آزرم پارت ۵۶

روی ردیف پله های پایین نشسته و در خودش جمع شده
ساعت ۸ شب است و خبری از سردار نیست
برق ها رفته و آرام تنها در تاریکی گوشه ای کِز کرده … ترسو نیست … به هیچ عنوان
فقط کمی نگران و تنهاست
آن خدمتکار لعنتی هم که معلوم نیست کجا غیبش زده
تیک تاک ساعت به گوش می رسد و آرام برای چندمین بار شماره سردار را می گیرد
آن قلب قرمز خیلی وقت هاست که کنار اسمش جا خوش کرده
باز هم بی جواب …
صدای چرخش کلید می آید و سر دختر به ضرب به بالا می پرد
خودش است … درون تاریکی چهره اش معلوم نیست اما آرام آناتومی بدنش را از حفظ است
نمی داند چگونه در کسری از ثانیه خودش را درون بغل بزرگش می اندازد و سردار دست گرد می کند و کمر باریکش را در بر می گیرد
جلو می رود تا بتواند درب را ببند و آرام ثانیه ای جدا نمی شود
غر می زند و سردار فقط میان موهایش نفس می کشد
– کجا بودی؟ … نمیگی من اینجا دیوونه میشم میذاری میری گوشیتم که جواب نمیدی … می خوای منو بکشی؟
جوابی نمی شنود جز قدم های سردار که به جلو می روند و آرامی که چسبیده
عقب می رود و دستانش قاب صورت مرد می شود
– سردار
دستش حرکت می کند و یک صدای آوای مردانه از سردار به گوشش می رسد
درد دارد گویی
روح از تن آرام می رود … زخمی شده؟
وحشت زده عقب می رود که سردار نفس عمیق می کشد
نور گوشی را که روی صورت خسته ی او می اندازد دنیا دور سرش می چرخد
سر و صورت زخمی اش آرام را آوار می کند
– چیشده؟ … چه بلایی سر خودت آوردی؟ … این چه حالیه؟
سردار هیچ نمی گوید و کور کورانه سمت کاناپه راه می افتد
جیغ بلند آرام عصبی ترش می کند
– سردار بهت میگم این چه حالیه؟
خودش را با بدن کوفته روی کاناپه می اندازد
– ششش … چیزی نیست
آرام می خواهد خودش را بکشد بلکه راحت شود
می گوید چیزی نیست … نگرانی دارد دیوانه می کند دخترک صالح را
پا تند می کند سمت مردی که روی کاناپه پهن شده
رو به رویش می ایستد و از نگاه خمارِ سردار غم تراوش می شود
بغض می کند آرام و فقط خدا می داند چقدر این پسر بچه ی شر را دوست دارد
– بهم بگو چیشده؟ … دارم از نگرانی میمیرم
سردار ناگهانی دستش را می کشد و آرام بین پاهایش که باز کرده و روی یک پایش می افتد
ناز می کند صورت غمگین آرام را … ذهنش گوشزد می کند ‌‌‌‌‌‌‌… آرامِ سردار … نه آرامِ صالح
– چیزی نشده … سلیم ر.ید به اعصابم … فرمون از دستم در رفت زدم وسط دار و درخت
آرام حرصی دستش را پس می زند و صدا بلند می کند
– هر وقت از دست هر کسی عصبانی شدی باید یه بلایی سر خودت بیاری؟ … ولم کن
دست سردار دور کمرش محکم تر می شود و این سیاهی عجیب به دل می نشیند
– مه زیاد بود و سرعتمم بالا … وگرنه این ریختی نمیشد
اشک آرام به ناگاه می آید و صورتش را می چرخاند
نمی خواهد ببیندش
– ولم کن
صدای سردار پچ پچ وار به گوش می رسد
– نمی تونم ولت کنم
قلب آرام آتش می گیرد … این سردارِ عصبی سالهاست بلای جان سردار قبلی شده
مستاصل است و نگاهش را اصلا به نگاه مرد نمی دهد
– سردار
بو می کشد درست کنار لاله گوش آرام را
– نمی تونم ولت کنم … بفهم … نمی تونم نباشی … بفهم بی صاحاب
نرم می شود آرام ‌‌‌… مانند موم
رو بر میگرداند و باز ابروی شکسته ی سردار خودنمایی می کند
انگشت اشاره اش نوازش وار روی جای زخم می نشیند و سردار چشم می بندد
مگر می شود منبع آرامشت دختر قاتل پدرت باشد؟
بغض گلوی آرام را ول نمی کند
– تو آسیب دیدی … ولی من درد می کشم … چرا اینکارو با من می کنی؟ … برم گردوندی که درد بهم بدی؟ … من چی ام برات؟
موهای فر آرام نا مرتب است و سردار میمیرد برای این موها
تره ای از موهایش را دور انگشت می پیچد و نگاهش به نگاه ناراحت آرام است
– تو دوایی … دوا
آرام باز هم مغلوب زبان چرب و نرم و نگاه خمار لعنتی اش می شود
پوف کلافه ای می کشد و دست او را از دور کمرش پس می زند
– کمک های اولیه اینجا داری؟ … زخمتو تمیز کنم
لب های سردار کشیده می شود و بعد از آن چند ساعت درگیری با خودش این آرامِش زیادی دلچسب است
– چی میگن؟ … الهی تب کنم پرستارم تو باشی
آرام با حرص از روی پایش بلند می شود و موهای عذاب آورش را پشت گوش می برد
– به جای مسخره بازی بهم بگو جعبه کمک های اولیه تو این خراب شده هست یا نه
سردار دستش را به معنی گرفتن سمتش دراز می کند و ورژن عصبیِ آرام زیادی جذاب است
– نمی خواد … بوس بکن خوب میشه
چرا آرام را درک نمی کند؟ … چرا درک نمی کند او اکنون دارد برای این زخم ها درد می کشد؟
با پا محکم به ساق پایش می کوبد
– سردااار
خنده ی کوتاهی می کند سردار
– تو آشپزخونه