رمان آزرم پارت ۵۸

آرام:
باد بسیار سردی کمرم را نوازش می کند
به زور چشمانم را باز میکنم … پنجره باز است
ملافه از روی کمرم کنار رفته و دلیل سردی کمرم همین است
حس عجیبی دارم … یک حس متفاوت
من دیگر آن دختر چند ساعت پیش نبودم … انگار که یک شبه بزرگ شده باشم
لبخند بر لب دارم و بر می گردم … لبخند لعنتی خشک می شود
کجاست؟ … هنوز هوا روشن نشده از خواب بیدار شده؟
نیم خیز می شوم و هیچ دردی حس نمی کنم
او زیادی لطافت خرجم کرده بود
صدای ضعیف و خجالت زده ام بلند می شود
– سردار
هیچ پاسخی نمی آید و من نمی خواهم به احتمالات بد فکر کنم
بدن برهنه ای که تمام اتفاقات چند ساعتِ گذشته را یادآوری می کند را چکار کنم؟
لباس می پوشم و هنوز هم خبری از سردار نیست
کمی … فقط کمی استرس میگیرم … شاید هم کمی غمگینم
من … نیاز داشتم در چنین لحظه ای کنارم باشد
ویلا در سکوت فرو رفته و من با تومانینه پله هارا طی می کنم
چشمانم دور تا دور ویلای ساکت را می چرخند
صدای تق تق از آشپزخانه می آید … خوشی همه ی وجودم را فرا میگیرد
به گام هایم سرعت می بخشم و همه چیز خوب است تا زمانی که به آشپزخانه می رسم
همان زن لعنتی است … همانی که سردار اینجا آورده
بر میگردد و بر عکس هر زمان دیگری هول نمی کند
همه چیز عجیب است … عجیب و رعب انگیز
با اعتماد به نفس نگاهم می کند و من هیچ متوجه نیستم
– خانم چرا بیدار شدین؟ … هنوز صبح نشده
چشمانش ترسناک است … وجودش ترسناک است … نبود سردار وحشتناک است و کاش کسی توضیح دهد چخبر است
– این وقت شب اینجا چیکار می کنی؟
با چشمان سردش خیره خیره نگاهم می کند … دستان مشت شده اش را می بینم و یک گام عقب می روم ناخودآگاه
– برید بخوابید لطفا من به کارا می رسم
ترسیده ام و صدایم بلند می شود
– سردار کجاست؟
بی توجه به من حرف خودش را می زند … نفرت از کلامش می بارد و من میفهمم
– آقا گفتن از اتاقتون بیرون نیاید … بفرمایید بالا لطفا
پلکم می پرد … چه شد؟ … چه گفت؟ … در اتاق بمانم؟
– اینجا چخبره؟
با همان نگاه پر از نفرت نزدیک می شود و من می ترسم
دخترک درونم وحشت می کند
نه نه سردار نمی تواند با من چنین کند … او من را اینجا نگه نمی دارد نه
سمت درب می روم و فقط می خواهم از این زن هراس انگیز دوری کنم
دستگیره را پایین می کشم اما درب باز نمی شود … دو باره و سه باره … قفل است
قفل است و گویی سقف ویلا روی سرم آوار می شود
سمت پنجره ها می دوم و نفس هایم منقطع است
ضربان قبلم روی هزار است
لطفا باز باشند … لطفا
پنجره ها نرده دارند … نرده دارند …خدا بکشد من را نرده دارند
بدنم به لرزش افتاده و صدای نحس زن از پشت به گوش می رسد
کاش کر بشوم و نشنوم … کاش او لال بشود و نگوید … کاش
– فکر کردین پدرتون به سزای اعمالش نمی رسه؟ … فکر کردین همیشه دور دست شماست؟ … فکر کردین بقیه خدا ندارن؟ … دنیا فقط دست شماست؟
تمام جانم به لرزه افتاده و روح درونم فریاد می زند نه … نه آن چیزی که فکرش را می کنی نیست آرام نه … سردار با تو چنین کاری نمی کند … میداند چقدر عاشق منصور صالح هستی … او چنین کاری نمی کند آرام
– فکر می کردین کسی نیست که تقاص پس بگیره ازتون؟ … همه مثل من بی کس و بیچاره نیستن که دخترشو به کام مرگ بفرستین و هیچ کاری نکنه … بفرمایید توی اتاقتون
چه میگوید این لعنتی؟ … چه دارد می گذرد به من؟… این چه شب نحسی است دیگر؟
ناگهان ذهنم به کار می افتد
من … شمال … کاناپه … سرداری که نیست … این زن کینه ای
سلول به سلولم به فغان می آیند
او می خواهد انتقام بگیرد … می خواهد انتقام بگیرد و منِ احمق را در کنج این خرابه زندانی کرده
استخوان هایم به درد می آیند … تک تک ماهیچه هایم منقبض می شوند
دیگر صدای آن زن لعنتی را نمی شنوم … نمی شنوم و دور تا دور ویلا را با فریاد می گردم … تلفن همراهم هم نیست
دستگیره ی درب هارا مانند دیوانه ها می کشم و نامرد ها باز نمی شوند … باز شوید … خدا لعنتتان کند باز شوید … پدرم در خطر است باز شوید بی احساس ها
پنجره ها را باز می کنم و نرده های فلزیشان گویی گلویم را فشار می دهد
جیغ و فریاد دردآلودم در سرتاسر این قصرِ اژدها پیچیده و می رسم به آخرین درب
دستگیره را می کشم و این بی وجود هم باز نمی شود
صدایم از شدت جیغ های وحشتناکم گرفته و بالاخره گریه ی پر صدایم بلند می شود
من خودم را در یک سینی نقره ای تقدیمش کردم و او چه دارد می کند؟ … من حرمت تنم را شکستم تا او آرام بگیرد
من خودم را …بدنم را … قلبم را … همه را دادم شاید ببخشد
همه اش نقشه بود؟ … لمس های امشبش؟ … زمزمه هایش درون گوش هایم؟ … حال خوشش … حال خوشم … همه نقشه بود؟
همه نقشه بود تا من را زندانی کند و سر وقت پدرم برود؟
من دخترانگی ام … بکر بودنم … همه و همه را به پایش ریختم و او …
لعنت به عاشق شدنِ نحست آرام … لعنت به سرداری که برایش میمیری … لعنت به آرامی که خودش را تقدیم سردار کرد … لعنت به روزی که سردار را دیدی … لعنت به امشب … لعنت به آن کاناپه ی شوم … لعنت به منصور صالح … لعنت به جای چنگ هایی که روی تنت به جا گذاشته … لعنت به خون مردگی های گردنت … لعنت به عاشق شدنت دختر
روی زمین سقوط می کنم و زانو های بی نوایی که در شکمم جمع می شوند و دست های بی کسی که روی گوش هایم می نشینند و دهان و زبانِ بی اختیاری که یک بند فریاد می کشند … گویی ستون های زندانِ من می لرزد و آن زن فقط نگاه می کند
نگاه می کند دخترِ بی نوای صالح را … من را … دخترک احمق و رنجور صالح را
داد میزنم با صدایی که دیگر نا ندارد
– خدااااا …. خداااا باباممم … خدایاااا باباممممم … خدایاااا گناهاش پای منننن … خداااا
خدایا می شنوی؟ … می شنوی صدای من را … منی که سال ها پیش فریاد زدم آرازم را نجات بدهی و ندادی
قهر کرده بودم … قهر کرده بودم تو قهر نکن … تو خدایی … خدایا نگذار بی پدر شوم
اصلا می شنوی؟ … ناله های من را می شنوی؟
مگر من بنده ات نیستم … مرا آفریدی برای رنج کشیدن؟ … خدایا پدرم را نجات بده
خدایا سردار رحم ندارد … مروت ندارد … پدرم را نجات بده
یک بار … فقط یک بار کمکم کن … به خودت قسم این بار بی خدا ترین فرد روی زمین می شوم اگر پدرم را هم بگیرد
نا ندارم من دیگر … نا ندارم و فقط می توانم زمزمه کنم
– خدایا بغلم کن …
____________________