رمان آزرم پارت ۸۴

آرام:
اینجا دیگر کجاست؟ … لوکیشن درون گوشی را بار دیگر چک می کنم … بله!درست همینجاست! … یک انبار مواد غذایی!
برگردم؟ … از یک طرف می ترسم و حس ترس و دلشوره می گوید برگرد آرام … از طرف دیگر حس سرکشی در درونم فوران می کند که باید سر از کار سردار دربیاوری!
مانند همیشه همان دخترک دریده ی نترس می سوم و درب فلزیِ درب و داغانی که باز است را هل می دهم تا بتوانم وارد شوم
خالی است و گویا کسی نیست … چشم می چرخانم … هیچ چیزی نیست جز مواد غذاییِ بسته بندی شده
– به به خانُمِ دکتر … خوش اومدی دخترم
صدا از پشت سر می‌ آید که بدن من ناخودآگاه واکنش نشان می دهد و با ترس بر می گردم
مردمک‌ هایم گشاد شده و دستانم با لرزش بی مانندی بندِ کیفم را می چلانند
– می گفتن دختر بزرگه‌ ی صالح سرِ نترسی داره ها … من‌ باور نمی کردم … گمون نمی کردم ازت خوشم بیاد …
لبخندش محو می شود و من نفرت خانه‌ کرده در چشمانش را تا عمق جانم حس می کنم
– ولی تو مثل اینکه مهره ی مار داری
تمام شجاعتم را جمع می کنم … من از هیچکس و هیچ چیز باکی ندارم … من دختری نیستم که‌ اکنون دست و پایم را گم کنم
– گفتین بیام اینجا که بهم بگید کی هستید … خب منتظرم!
ناگهانی خنده ی بلندی می کند
– دختر تو واقعا نترسی!‌
– اگر قرار نیست حرف جدیدی بشنوم پس ترجیح میدم‌ برم!
خنده اش متوقف می شود … هر چقدر هم کتمان کند نفرتش نسبت به‌ من را، باز هم من می فهمم … او واقعا از من بدش می آید
– به‌ نظر میاد آمادگی شنیدن داری … فقط یه چیزی رو بدون … من‌ به هیچ عنوان تورو مقصر وضع پیش اومده نمی دونم آرام خانم … مقصر هرکی هست تو نیستی
کاش زودتر دهان بگشاید و انقدر عذابم ندهد
بخدا قسم‌اگر بعد این همه‌ ترساندن و آزار دادن من‌ حرف بی پایه و اساسی بزند به سردار می گویم تا ریگر جنازه اش را هم پیدا نکند کسی!
– سلطانفرم … کوروش سلطانفر … پدرِ ساحل سلطانفر!
ناگهان همه ی من فرو می پاشد … ساحل؟ … ساحل؟همان نام حک شده روی گوشی سردار؟
همه‌ ی اندام های بدنم گوش شده اند … کاش بروم ‌… کاش رها کنم … کاش نشنوم … کاش همین حالا کر شوم
ادامه ی شکنجه اش را می گوید و بدن من بی حس می شود
– نامزد سردار!
مغزم در هم می پیچد … ساحل ساحل ساحل سااااحل
جمله ی مرد در بین شیار های نیمکره های مخم دوباره و دوباره تکرار می شوند(پدر ساحل‌سلطانفر … نامزد سردار!)
قلبم می ایستد … بخدا دیگر نمی زند … نمیزند من زدنش را حس نمی کنم
چه گفت؟ … نامزد؟
چشمانم سیاهی می رود و بدنم سقوط می کند روی مواد غذایی
صدای داد و فریاد می آید … صدای فحاشی … صدای زد و خورد … پای ثابت همه صداها آن نامرد است
هاه … یکی بگوید دیر آمدی فهمیدم! … فهمیدم رفیقِ نیمه راهِ نامردِ من!
باران گرفته … گویی آسمان هم به حالم گریه می کند … تلو تلو می خورم
دست به دیوار میگیرم و با کمر خمیده خارج می شوم
گلویم در حال پاره شدن است … از شدت بغض! … از شدت تحقیر شدن! … از شدت حسادت!
باران بی وقفه می کوبد بر تن خسته ام … خدایا … خدایا من را ببر! … من را از این دنیای بی رحمِ ظالمت ببر! … خدایا من دیگر توان ایستادگی ندارم من را ببر!
من از تمامِ این زندگی فقط یک سردار را می خواستم …‌ خواستنم به یغما رفت … قلبم تکه و پاره شد
تمامِ لباس هایم خیس شده … موهایم به پیشانی چسبیده و کسی نمی پرسد این دخترِ کمر خم شده ی گریان چه چیزش شده!
زانو هایم توان ندارند که خم می شوند و منِ نابود شده سقوط می کنم روی آب جاری شده ی روی آسفالت
– آرام … آرام چت شد دختر؟
کف دست هایم خیس و گلی و خونی شده … گریه ام بلند و بلند تر می شود
صدای سلیم از نزدیک به گوش می رسد
– قضیه اونطوری که اون بیناموس بهت گفته نی!
دیوانه و دیوانه و دیوانه تر می شوم
با کف دست های داغان شده ام محکم روی زمینِ خیس از آب می کوبم و باران همچنان شلاق می زند
صدای جیغم خیابان را به لرزه در می آورد
– دست از سرم‌ بردااااار …‌ از اون عوضی و هرکس و هرچیزیییی که بهش مربوط میشه حالم بهم می خورهههه
سلیم گویی یکه خورده که عقب می رود و من به سختی دست روی زانو های درمانده ام می‌گذارم و بر می خیزم
دست زیر بینی ام می کشم و این گریه ی لعنتی هر لحظه بلندتر می شود و هر دم غیر طبیعی تر
– از تو،از اون،از خودم … از همه حالم بهم می خوره
حالِ ناخوش من توصیفش از توان خارج است
سلیم یکه خورده و بی حرکت ایستاده
– ازم دور شین … من دیگه نمی خوام تا روز مرگم ببینمتون … هم اون لاشی،هم تو،هم هرکس دیگه ای که بهش ربط داره … فرض می کنم سردار مرده … فرض کنین آرام مرده!
می گویم و راهی می شوم … پاهایم نا ندارند
سلیم نیامد … همانجا مانند مجسمه ماند … چه انتظاری داشت؟ … اینکه حالم گل و بلبل باشد؟
ابر می گرید و من می گریم … گویی از هم سبقت می گیریم … او رعد و برق می زند و من هق میزنم
وارد کوچه پس کوچه ها می شوم تا پیدا نشوم … کسی در این کوچه ها نیست خداراشکر که فقط خود خدا شکستن آرام را می بیند
قبلا ها گریه می کردم … برای ناپدری های پدرم … اما این گریه فرق دارد … این گریه بوی شکستن می دهد … بوی تحقیر شدن … من نفر سوم رابطه ای بودم که به نامزدی رسیده و این حالم را بهم می زند
من دخترِ ضعیفی نبودم … دختر حقیری نبودم … ولی حال … معشوقه ی یک مرد زن دار شده ام! … آرامِ بیچاره ی من!
کوچه های شهر یکی یکی برایم خالی شده اند تا من بگریم … آسمان همراهم شده … کوچه ها همراهم شده اند … همه و همه می بینند فروریختنم را!
این دیگر چه امتحانی است؟ … من هنوز هم برای آن عوضی میمیرم! … برای یک مرد زن دار!
چه کردی با خودت آرام؟! … چه کردی با من سردار؟!
دل می کنم … از او … از فکر کردن به او … از عشق ورزیدن به او … از دوست داشتنش … از همه و همه دل می کنم!
___________________

– خب گفتین که زمانی که پدرتون دستگیر شد آقای سردار شاهرخی هم اونجا بود … حتی همه ی افرادش خونه رو احاطه کرده بودن درسته؟
سری برای دختر چادری که بر خلاف ظاهر ریزه میزه اش وکیل خِبره ای بود،تکان می دهم
– درسته
بهترین وکیل تهران را گرفته ام … برا بیرون آوردن پدرم از زندان … برای دوباره خانواده شدنمان … برای دل بریدن از مردِ نامردِ این روزهایم
کمی متفکر با خودکار روی میز ضربه می زند
– شما میگین آقای شاهرخی قاچاق می کنه … بدون هیچ ترسی اسلحه استفاده می کنه … حتی آدم می کشه … زمانی هم که پدر شمارو گرفتن اون هم اونجا بوده … پس … پس چرا پلیس با اون کاری نداره؟
دستم به همراه لیوانِ چای نرسیده به دهانم خشک می شود … مبهوت زمزمه می کنم
– نمی دونم!